Ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὡς ἁγιογράφος Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Εἶχα τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ μαθητεύσω στὴν ἁγιογραφία κοντὰ στὸν ἀείμνηστο γέροντα μας ἀρχιμ. Γαβριήλ Σιόκουρο. Ἦταν τότε στὸ 1983 ὅταν πῆγα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα στὸν Ἀχερά, ὅπου διέμενε ὁ γέρων Γαβριήλ, ὡς ἱερέας τοῦ μοναστηριοῦ. Παρέμεινα, ὡς φιλοξενούμενος τῆς Μονῆς, γιὰ δύο περίπου ἑβδομάδες. Ἐκεῖ ὁ π. Γαβριήλ μοῦ ἔδειξε γιὰ πρώτη γιὰ μένα φορὰ πὼς γίνεται ἡ βάση τοῦ ξύλου καὶ ἀκολούθως πὼς ἁγιογραφοῦμε μιὰ εἰκόνα.

Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο χαρακτήριζε τὸν γέροντα Γαβριὴλ ἦταν ἡ εὐλάβεια, μὲ τὴν ὁποία φιλοτεχνοῦσε τὴν εἰκόνα, κάτι τὸ ὁποῖο δυστυχῶς λείπει ἀπὸ πολλοὺς ἁγιογράφους σήμερα. Ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ μεγάλης ταπείνωσης, ἁγιογραφοῦσε πάντοτε ἔχοντας στὴν σκέψη καὶ στὴν καρδιά του τὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο.

Ὅταν ὁ γέροντας Γαβριήλ πῆγε γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ μάθῃ τὴν ἱερὴ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας, εἶχε μαθητεύσει κοντὰ στὴ συνοδεία τῶν Παχωμαίων. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ διήγηση ποὺ μοῦ ἀνέφερε ὅτι γιὰ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα οἱ Παχωμαῖοι τοῦ μάθαιναν μόνο σχέδιο. Θεωροῦσαν τόσο οἱ Παχωμαῖοι ὅσο καὶ ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὅτι τὸ σχέδιο εἶναι ἡ βάση τῆς ἁγιογραφίας.

(συνεχίζεται)