Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

«Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοὶ σήμερον γέγονεν» ἀναφωνεῖ ὁ Στέφανος Ἁγιοπολίτης[1]. Ἡ γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι, μέσα στὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πάναγνος κόρη Μαριάμ, ἡ ὁποία κατὰ ἕνα σχῆμα ὀξύμορο, εἶναι καὶ Μητέρα καὶ Παρθένος, ἔχει προορισθεῖ «ἀπὸ γενεῶν ἀρχαίων» νὰ γίνει δοχεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τελεσιουργεῖται τὸ θαῦμα στὴν γέννησή της, δηλαδὴ νὰ γεννιέται ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν στείρα Ἄννα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ προπάτορες Ἀδὰμ καὶ Εὔα χαίρονται ἀγαλλόμενοι. Ἡ Εὔα, ἡ ὁποία ἔχει πλασθεῖ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδάμ, μακαρίζει τὴν κόρη καὶ ἀπόγονό της, διότι γεννήθηκε λύτρωση γι’ αὐτήν, ἀφοῦ θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ Ἅδη. Χαίρεται καὶ ὁ Δαβίδ, παίζοντας μὲ χαρὰ τὴν κιθάρα του. Διότι ἡ πάναγνος παρθένος Μαριὰμ γεννᾶται ἀπὸ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία μοιάζει μὲ τὴν πέτρα, ἀπὸ τὴν ὁποία θαυματουργικὰ προῆλθε νερό, ὅταν ἐπορεύοντο οἱ Ἰσραηλῖτες στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

(συνεχίζεται)

---

[1] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τῆς Λιτῆς Γενεθλίου Θεοτόκου.