ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Το θάνατό του τον είχε μελετήσει από μικρό παιδί, γι’ αυτό ρωτούσε τον πατέρα του: «Πατέρα, ο Αθανάσιος Διάκος χαμογελούσε την ώρα του μαρτυρίου του»; «Ναί χαμογελούσε» απαντούσε ο γέρο Πιερής. «Όταν θα μεγαλώσω, πατέρα, θα γίνω σαν το Διάκο, θα γίνω σαν τον Ανδρούτσο». Κι όταν μεγάλωσε έγραφε στον πατέρα του: «Όταν υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να πεθάνουν δεν μπορεί παρά να νικήσουμε». «Κι αν εμείς – συμπλήρωνε αργότερα – που λεγόμαστε αρχηγοί, αν δεν θελήσουμε να εκτεθούμε σε κινδύνους, πώς θα τολμήσουν αυτά τα νέα παιδιά να αντισταθούν στον εχθρό;» Η μεγάλη απόφασή του να πεθάνει για τη λευτεριά της Κύπρου ήταν πια φανερή μέσα από τα ίδια τα λόγια του: «Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντάς τους πώς να κρατάνε το όπλο και να πολεμούν. Πρέπει όμως να τελειώσω διδάσκοντάς τους και πώς να πεθαίνουν».

(συνεχίζεται)