Ορθόδοξη εκκλησία και έκτρωση

        Η κοινή λογική, η παραδοσιακή ιατρική ηθική (όρκος Ιπποκράτη κ.α.) και κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία, πάντοτε θεώρησαν τη θανάτωση του κυοφορούμενου παιδιού ως ιδιαίτερα απεχθή πράξη, η οποία συνιστά μεγάλη αμαρτία. Την αλήθεια ότι η έναρξη της ψυχοσωματικής ύπαρξης ενός νέου ανθρώπου είναι η πρώτη στιγμή της σύλληψής του, βεβαιώνει επιπρόσθετα με την επιστήμη, και η Αγία Γραφή. Ο Δαβίδ π.χ. στον γνωστό Πεντηκοστό Ψαλμό λέγει: «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου». Ιδιαίτερα διδακτική είναι η διήγηση της επίσκεψης της Παναγίας στην Ελισάβετ αμέσως μετά τον Ευαγγελισμό. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, έξι μηνών έμβρυο στη μήτρα της Ελισάβετ, σκιρτά φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα  για τη συνάντησή του με τον Κύριό μας Ιησούν, αν και ο Χριστός είναι έμβρυο μόλις λίγων ημερών! Και η Ελισάβετ ονομάζει την Παρθένο Μαρία «Μητέρα του Κυρίου μου»! Το φρόνημα της Εκκλησίας, ως προς την έκτρωση, διατύπωσε εύστοχα και λακωνικά ο Μέγας Βασίλειος στους Β' και Η' Κανόνες του. Οι Κανόνες αυτοί επικυρώθηκαν θεοπνεύστως από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο: «Η φθείρασα κατ' επιτήδευσιν (το έμβρυο) φόνου δίκη υπέχει. Ακριβολογία δε εκμεμορφωμένου και ανεξικονίστου παρ' ημίν ουκ έστιν». (Β Κανών). Δηλαδή: «Η γυναίκα, που θανατώνει επίτηδες το έμβρυο θεωρείται φόνισσα, ασχέτως εάν το έμβρυο είναι ήδη διαμορφωμένο ή όχι». Και «Αυτές, που δίνουν τα αμβλωτικά φάρμακα είναι φόνισσες, καθώς και εκείνες, που λαμβάνουν εμβρυοκτόνα δηλητήρια» (Η Κανών). Ο Κανών αυτός θεωρεί ενόχους, τόσο την έγκυο γυναίκα, που αποδέχεται να διαπράξει την έκτρωση, όσο και τους εκτροποιούς «ιατρούς» και κατ’ επέκταση τα συγγενικά και άλλα πρόσωπα, που εξωθούν την έγκυο γυναίκα στη θανάτωση του παιδιού της, συνήθως με χίλιες δυο προφάσεις εν αμαρτίαις!

(συνεχίζεται)