Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΟΝΗΣΙΜΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σὲ παρακαλῶ δηλαδὴ γιὰ τὸν Ὀνήσιμο, ποὺ κάποτε, ὅταν σὲ ἔκλεψε καὶ δραπέτευσε ἀπὸ τὸ σπίτι σου, σοῦ ἦταν ἄχρηστοςˑ τώρα ὅμως ποὺ πίστεψε καὶ βαπτίσθηκε, ἔγινε χρήσιμος καὶ σὲ σένα καὶ σὲ μένα. Σοῦ τὸν ἔστειλα λοιπὸν πάλι πίσω. Κι ἐσὺ δέξου μὲ εὐμένεια αὐτὸν ποὺ τόσο πολὺ ἀγαπῶ, ὥστε νὰ εἶναι ἡ ἴδια μου ἡ καρδιὰ καὶ τὰ ἴδια μου τὰ σπλάγχνα. Ἤθελα νὰ τὸν κρατήσω κοντά μου, γιὰ νὰ μὲ διακονεῖ ἀντὶ γιὰ σένα τώρα ποὺ εἶμαι φυλακισμένος ἐξαιτίας τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ἀλλὰ χωρὶς τὴ δική του γνώμη καὶ συγκατάθεση δὲν θέλησα νὰ κάνω τίποτε, γιὰ νὰ μὴν εἶναι σὰν ἀναγκαστικὴ ἡ εὐεργετικὴ ἐξυπηρέτηση ποὺ θὰ μοῦ ἔκανες προσφέροντάς μου τὸν Ὀνήσιμο, ἀλλὰ νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν καρδία σου καὶ ἀπὸ τὴν πρόθυμη θέλησή σου. Νὰ τὸν δεχθῇς λοιπὸν μὲ καλοσύνη, διότι ἴσως γι’ αὐτὸ χωρίστηκε ἀπὸ σένα προσωρινά, γιὰ νὰ τὸν πάρῃς πάλιν πίσω καὶ νὰ τὸν ἔχῃς αἰώνια. Νὰ τὸν ἔχῃς πλέον ὄχι ὡς δοῦλο ἀλλὰ παραπάνω ἀπὸ δοῦλο, ὡς ἀδελφὸ ἀγαπητό, ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸ σὲ μένα, καὶ πόσο μᾶλλον σὲ σέναˑ διότι θὰ τὸν ἔχῃς καὶ ὡς σαρκικὸ ἀδελφό, ἀφοῦ θὰ σὲ ὑπηρετῇ πλέον πιστὰ στὶς καθημερινές σου ἀνάγκες, ἀλλὰ καὶ ὡς πνευματικὸ ἀδελφό, ἀφοῦ εἶστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο. Ἐὰν λοιπὸν ἔχῃς κοινὴ μ’ ἐμένα πίστη καὶ φρονήματα καὶ πόθους, δέξου τον μὲ ἀγάπη, ὅπως θὰ δεχόσουν ἐμένα. Κι ἂν σὲ ἀδίκησε ἢ σοῦ χρωστᾶ τίποτε, αὐτὸ χρέωσέ το σὲ μένα»[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] «Διό, πολλὴν ἐν Χριστῷ παρρησίαν ἔχων ἐπιτάσσειν σοι τὸ ἀνῆκον, διὰ τὴν ἀγάπην μᾶλλον παρακαλῶ τοιοῦτος ὤν, ὡς Παῦλος πρεσβύτης, νυνὶ δὲ καὶ δέσμιος Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρακαλῶ σε περὶ τοῦ ἐμοῦ τέκνου, ὃν ἐγέννησα ἐν τοῖς δεσμοῖς μου, Ὀνήσιμον, τὸν ποτέ σοι ἄχρηστον, νυνὶ δὲ σοὶ καὶ ἐμοὶ εὔχρηστον, ὅν ἀνέπεμψαˑ σὺ δὲ αὐτόν, τοῦτ’ ἔστι τὰ ἐμὰ σπλάγχνα προσλαβοῦˑ ὃν ἐγὼ ἐβουλόμην πρὸς ἐμαυτὸν κατέχειν, ἵνα ὑπὲρ σοῦ διακονῇ μοι ἐν τοῖς δεσμοῖς τοῦ εὐαγγελίουˑ χωρὶς δὲ τῆς σῆς γνώμης οὐδὲν ἠθέλησα ποιῆσαι, ἵνα μὴ ὡς κατὰ ἀνάγκην τὸ ἀγαθόν σου ᾗ, ἀλλὰ κατὰ ἐκούσιον. Τάχα γὰρ διὰ τοῦτο ἐχωρίσθη πρὸς ὥραν, ἵνα αἰώνιον αὐτὸν ἀπέχῃς, οὐκέτι ὡς δοῦλον, ἀλλ’ ὑπὲρ δοῦλον, ἀδελφὸν ἀγαπητόν, μάλιστα ἐμοί, πόσῳ δὲ μᾶλλον σοὶ καὶ ἐν σαρκὶ καὶ ἐν Κυρίῳ! εἰ οὖν με ἔχεις κοινωνόν, προσλαβοῦ αὐτὸν ὡς ἐμέ. εἰ δέ τι ἠδίκησέ σε ἢ ὀφείλει, τοῦτο ἐμοὶ ἐλλόγει». Φιλ. α΄ 8-18.