Γι’ αὐτούς, ποὺ ξέφευγαν ὁ πανύψηλος ἐκεῖνος δαίμονας ἔτριζε
τὰ δόντια του. Ἀντίθετα ἔχαιρε γιὰ ὅσους ἐμποδίζονταν ἀπὸ αὐτὸν νὰ ἀνέλθουν καὶ
ἔπεφταν.
Ἀμέσως τότε ἀκούστηκε μιὰ φωνή:
-Ἀντώνιε,προσπάθησε νὰ ἐννοήσῃς καλὰ αὐτὸ ποὺ βλέπεις. Καὶ
ἀμέσως ἐκαθάρισεν ἡ διάνοιά του καὶ ἀντιλήφθηκε ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε, ἦταν τὸ
πέρασμα τῶν ψυχῶν πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ ὅτι ὁ πανύψηλος καὶ φοβερὸς ἀγριάνθρωπος,
ποὺ στεκόταν ὄρθιος, ἦταν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος φθονεῖ τοὺς πιστούς. Ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς
εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ ἁμαρτίες, τοὺς κρατεῖ καὶ τοὺς ἐμποδίζει νὰ περάσουν. Ὅσοι ὅμως
δὲν δέχθηκαν τὶς συμβουλές του, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς κρατήσῃ καὶ γι’ αὐτὸ αὐτοὶ
κατορθώνουν νὰ ἀνεβοῦν ψηλότερα ἀπὸ αὐτὸν καὶ νὰ πορευθοῦν πρὸς τὸν οὐρανό. Ὅταν
ὁ Μέγας Ἀντώνιος εἶδε τὸ ὅραμα αὐτό, θυμήθηκε καὶ τὸ προηγούμενο καὶ ἀγωνιζόταν
καθημερινὰ νὰ προκόπτῃ στὴν ἐνάρετη ζωή.
Στὸν Εὐεργετινὸ ἐπίσης ἀναφέρεται ὅτι κάποτε δύο ἀδέλφια
συμφώνησαν καὶ ἔγιναν καὶ οἱ δύο μοναχοί. Μετὰ τὴν χειροτονία τους ἔκριναν καλὸ
νὰ κτίσουν δύο κελλιά, τὸ ἕνα μακριὰ ἀπὸ τὸ ἄλλο. Καθένας λοιπὸν ἀνεχώρησε καὶ
κλείστηκε μόνος του στὸ κελλὶ χάριν ἡσυχίας. Ἐπέρασαν ἀρκετὰ χρόνια καὶ δὲν εἶδεν
ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, διότι κανένας ἀπὸ τοὺς δύο δὲν ἔβγαινε ἀπὸ τὸ κελλί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου