«ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ» Α΄.

τοῦ Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Οἱ Δέκα Ἐντολὲς[1] εἶναι ἕνας κατάλογος δέκα ἠθικῶν ἐντολῶν, οἱ ὁποῖες, σύμφωνα μὲ τὴ διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὑπαγορεύτηκαν ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸ θεόπτη Μωυσῆ στὸ ὄρος Σινά, ἀμέσως μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Οἱ νόμοι αὐτοί, σύμφωνα μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, δόθηκαν στὸ Μωυσῆ δύο φορές, χαραγμένες σὲ δύο πέτρινες πλάκες, ὅπου ἀφήνεται νὰ ἐννοηθῇ ὅτι καὶ τὶς δύο φορὲς ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς λατόμησε καὶ ἐγχάραξε. Οἱ ἐντολὲς αὐτὲς ἀπετέλεσαν τὴ βάση ἑνὸς ὁλοκλήρου κώδικα ἠθικῆς καὶ θρησκείας, πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ὀργανώσεως, καὶ εἶναι ἡ βάση τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τόσο τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ὅσο καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι βασικὰ μιὰ συνοπτικὴ ἀπόδοση τῶν ἐξακοσίων περίπου ἐντολῶν, ποὺ περιέχει ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ πρῶτες τέσσερεις ἐντολὲς ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, ἐνῷ οἱ ὑπόλοιπες ἕξι μὲ τὶς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συνάνθρωπό του[2]. Ἡ ἐντολὴ «οὐ μοιχεύσεις» εἶναι ἐνάντια στὶς σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ κάποιον ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἢ τὴν σύζυγό σου. Στὸ ἀρχαῖο Ἰσραὴλ ἡ ἁμαρτία τῆς μοιχείας ἐπέσυρε στὴν μοιχευομένη τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Οἱ δέκα ἐντολὲς ὀνομάζονται καὶ «Δεκάλογος».

[2] Βλ. Ἔξ. 20, 1-17. Δευτ. 5, 6-21.

[3] Βλ. Λευιτ. 18: 20, 22, 29.