Κατὰ τὴ μέρα
αὐτὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καλῶντας τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἑνότητα, τοὺς κατέστησε γιὰ
πρώτη φορὰ ἀδελφούς. Εἶναι χαρακτηριστκὸς ὁ παραλληλισμὸς ποὺ κάνει ὁ ὑμνωδὸς
στὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, τοῦ πύργου τῆς Βαβὲλ μὲ τὴν Πεντηκοστή. Ὅταν ὁ Ὕψιστος
κατέβηκε τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔκτιζαν τὸν πύργο τῆς Βαβέλ, συνέχεε τὶς
γλῶσσες καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο διαμοίραζε τὰ ἔθνη. Ἀντίθετα, ὅταν κατὰ τὴν
Πεντηκοστὴ διένειμε τὶς γλῶσσες τοῦ πυρός, κάλεσε σὲ ἑνότητα ὁλόκληρη τὴν
ἀνθρωπότητα. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μαζὶ δοξάζουμε τὸ Πανάγιο
Πνεῦμα[1].
Καὶ στὸ
Δοξαστικὸ τῶν ἀποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ, ὁ ὑμνωδὸς ἀναφέρει ὅτι κατὰ τὴν ἐποχή,
ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔκτιζαν τὸν πύργο τῆς Βαβέλ, οἱ γλῶσσες συνεχύθησαν, ἐξ αἰτίας
τῆς τόλμης αὐτῆς ποὺ εἶχαν, γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὸν πύργο τῆς Βαβέλ. Ἐνῷ κατὰ
τὴν ἡμέρα τῆς Πενηκοστῆς γλῶσσες ἐσοφίσθησαν, ἐξ αἰτίας τῆς δόξας τῆς
θεογνωσίας. Ὁ Θεὸς ἐκεῖ καταδίκασε τοὺς ἀνθρώπους, ἐξ αἰτίας τῆς ἀσέβειάς τους.
Ἐδῶ ὁ Χριστὸς ἐφώτισε τοὺς ψαράδες μὲ τὸ Ἅγιο Του Πνεῦμα. Τότε ὁ Θεὸς ἔκανε
τοὺς ἀνθρώπους ἄφωνους, τιμωρώντας τους. Τώρα ὅμως ὁ Θεός, μὲ ἕνα καινούργιο
τρόπο, δημιουργεῖ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τὴ συμφωνία, γιὰ τὴ σωτηρία τους[2].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου