Νικολαϊτισμὸς τότε καὶ σήμερα Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

(Α) Τί εἶναι ὁ Νικολαϊτισμὸς

Ὁ Νικολαϊτισμὸς ἀποτελεῖ τὴν πρώτην ἀνεγνωρισμένην ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν αἵρεσι. Περιελάμβανε ἐξ ἀρχῆς εὐάριθμον σύνολο ὀπαδῶν μὲ κοινὸ “πιστεύω”, διάφορο ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Πίστη τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας.

Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς αἱρέσεως αὐτῆς εἶναι ἡ παραθεώρηση, ἀμνήστευση καὶ καταπάτηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ ἠθικὴ καθαρότητα καὶ γιὰ ἀνόθευτη Λατρεία τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Κατέφασκαν οἱ ὀπαδοὶ τῆς αἱρέσεως αὐτῆς, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τὴν πορνείαν, ὑπὸ τὴν εὐρείαν ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ὡς ἐπικροτοῦσαν, τὶς ποικίλες ἐκφάνσεις τῶν “σαρκικῶν ἁμαρτημάτων”, θεωρουμένων ἐνίοτε καὶ ὡς τάχα “ὁδῶν προσεγγίσεως τοῦ θείου”, καὶ ἀφ᾽ ἐτέρου τὴν εἰδωλολατρίαν, ὑπὸ τὴν εὐρείαν καὶ πάλιν ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ἀπεδέχοντο τάσεις “συγκρητιστικὲς” (= συγκερασμοῦ τῶν διαφόρων θρησκευμάτων) καὶ τὴν ἀπαξίωση τῶν θεοπνεύστων Δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπεδέχοντο δηλαδὴ παραθεώρηση καὶ διαστρέβλωση τῆς Ἀποκεκαλυμμένης ὑπὸ τοῦ Θεοῦ σώζουσας Ἀληθείας.

Ὅπως συμβαίνει κατὰ κανόνα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις, πηγὴ τῆς “γνωστικῆς” αὐτῆς αἱρέσεως εἶναι ὁ ὑπερφίαλλος ἐγωϊσμὸς ἐκείνων, ποὺ τὴν ἐνεπνεύστηκαν, τὴν διεμόρφωσαν, τὴν διεκήρυξαν καὶ τὴν καθιέρωσαν. Κατέφασκαν τὴν ἀπολυτοποίηση τῆς “γνώσεως”. Τοὺς διακατεῖχε ὁ παραπλανητικὸς ἰσχυρισμὸς ὅτι ἀπέκτησαν γνῶσιν τῶν “βαθέων τῆς θεότητος”, ποὺ στὴν οὐσία ὅμως κατέφασκαν, παραπλανόμενοι οἰκτρῶς, ἑκόντες-ἄκοντες, τὰ “βαθέα τοῦ σατανᾶ” (Ἀποκ. β´, 24)! Ἄρα ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ αἵρεση, προδρομικὴν κατάσταση πλήθους μυστικιστικῶν πλανῶν (π.χ. θεοσοφίας, μασωνίας, μαγείας, κ.λπ.).

(συνεχίζεται)