Ὁ ἐπίσκοπος δὲν πρέπει νὰ ἀνέχεται οὔτε νὰ δεικνύεται χαλαρὸς πρὸς τοὺς κακούς. Ἐπιβάλλεται νὰ ἔχῃ ὑπομονή, καρτερία καὶ ἀντοχή, νὰ στιγματίζῃ τὴν κακία καὶ νὰ ἐπαινῇ τὸ καλό. Πρέπει νὰ ἐλέγχῃ ἐν ἀγάπῃ καὶ νὰ ὀρθοτομῇ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ἀσφαλῶς προσπάθεια τοῦ ἐπισκόπου εἶναι κατ’ ἐξοχὴν νὰ ξεριζώσῃ ἀπὸ τὴν καρδία του κάθε κακία καὶ ἁμαρτία, ἡ ὁποία χωρίζῃ τὸν ἄνρθωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι ὁ ποιμένας θὰ γίνεται παράδειγμα πρὸς μίμηση καὶ λυχνία, ἡ ὁποία θὰ φωτίζῃ τοὺς πιστούς.
Μέσα στὴν Ἂποκάλυψη ὁ Κύριος ἐπαινεῖ
τὸν ἐπίσκοπο τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησίας, διότι μισεῖ τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, τὰ
ὁποῖα μισεῖ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Ἀποκ. β’ 6). Οἱ Νικολαΐτες ἦταν γνωστικὴ
αἵρεση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ λύτρωση - γνώση γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐπέρχεται κατὰ
τὴν ἀπαλλαγὴ τῆς σάρκας, μέσα ἀπὸ ἀκολασία, βρώση εἰδωλοθύτων καὶ γενικὰ
καταχρήσεων καταφθορᾶς τῆς σάρκας. Οἱ Νικολαΐτες ὀνομάζονταν καὶ Βαλααμῖτες
(βλ. Ἀποκ. 14-15). Χρέος τοῦ ποιμένα λοιπὸν εἶναι νὰ στιγματίσῃ καὶ νὰ ἐλέγξῃ
τὴν αἵρεση τῶν νεονικολαϊτῶν. Οἱ τελευταῖοι ἰσχυρίζονται στὶς μέρες μας ὅτι οἱ
προγαμιαῖες σχέσεις, ὅταν ὑπάρχῃ ἀγάπη μεταξὺ τῶν δύο προσώπων, δὲν εἶναι
ἁμαρτία. Ὅμως γι’ αὐτὴ τὴν αἵρεση τῶν νεονικολαϊτῶν, ποὺ ἀναβιώνει δυστυχῶς στὴ
σημερινὴ ἐποχή, ἔχουν μιλήσει ἐκτενῶς δύο μεγάλα θεολογικὰ ἀναστήματα, ὁ
μακαριστὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, καὶ ὁ μακαριστὸς γέροντας π. Ἐπιφάνιος
Θεοδωρόπουλος καὶ ἑπομένως περιττεύει ὁποισδήποτε ἄλλος λόγος. Κάθε σαρκικὴ σχέση
ἐκτὸς γάμου εἶναι πορνεία ἢ μοιχεία. Ἑπομένως ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ ἐμμένῃ
σταθερὰ στὸ λόγο καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ δὲν ἀρέσει
στὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ὑποχρέωση τοῦ ἐπισκόπου νὰ ἀρέσῃ στὸ Θεὸ μᾶλλον
παρὰ στοὺς ἀνθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου