Νικολαϊτισμὸς τότε καὶ σήμερα Η΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Μᾶς παρουσιάζονται αὐτὲς οἱ δύο συμπεπλεγμένες παναιρέσεις ὡς «ἄγγελος φωτὸς» (Β΄ Κορ. ια΄ 14) γιὰ νὰ ἐξαγγελθῇ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αὐτὸ τὸ ἐξωφρενικό: Ὅτι δηλαδὴ θὰ μποροῦσε κάποιος πιστὸς νὰ συνδυάσῃ ταυτόχρονα ἀφενὸς μὲν τὴν ἀμετανόητη διάπραξη σοβαρῶν σαρκικῶν παρεκτροπῶν, καὶ ἀφετέρου, αὐτὸς ποὺ πράττει αὐτά, νὰ αἰσθάνεται καὶ τάχα… σωστὸς Χριστιανός! Νὰ μπορῇ μάλιστα αὐτὸς νὰ ἰσχυρίζεται τὴν τελείως σατανικὴ ἄποψη, ὅτι μὲ τὸ να διαπράττῃ αὐτὰ τὰ βδελυκτά, μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται... μέχρι καὶ ὑπερήφανος(!).

Ὦ τῆς τοιαύτης και τοσαύτης ἐντελῶς ἀντιχρίστου βλασφημίας!

Καὶ τοῦτο τὸ θηρίο τῆς Ἀποκάλυψης «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν» καθόσον μετὰ τὴν πρώτη ἀκμή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως «οὐκ ἔστι», διότι τὸ ἐξαφάνισε ἡ ἀκαταμάχητη καὶ μέχρι θανάτου (Ἀποκ. β΄ 10), Πίστη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!

Ὅμως, καθὼς συνεχίζει τὸ κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, αὐτὸ τὸ θηρίο (ὁ Νικολαϊτισμός, σὲ ἀλληλένδετη συμπλοκὴ καὶ συνύπαρξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό), «μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου», ἐννοῶντας τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων ὅπου «δεῖ αὐτὸν (τὸν Διάβολον) λυθῆναι...». (Ἀποκ. κ´, 3).

Ἤδη στὶς ἔσχατες μέρες, ποὺ ζοῦμε σήμερα ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐπανεμφανίζεται δριμύτερος καὶ αἰσχρότερος. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπανεμφάνισή του ὀνομάστηκε προσφυῶς «Νεονικολαϊτισμός», σύμφωνα μὲ τὶς ἐκφράσεις ποὺ πρωτοκατέθεσαν οἱ σύγχρονοι μακαριστοὶ ἅγιοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας μας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ἐν συνεχείᾳ πολλοὶ ἄλλοι σύγχρονοι συνεχιστὲς τῆς ἁγίας Διδαχῆς τους! Μιᾶς Διδαχῆς, ποὺ ἐκφράζει σαφέστατα καὶ στὶς ἡμέρες μας τὸ διαχρονικό, φωτεινότατο καὶ σωτήριο δίδαγμα καὶ πρόσταγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ φοβερὸ τῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ» ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀμνηστεύει ἀπροκάλυπτα θανάσιμα σαρκικὰ ἁμαρτήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀποφαίνεται (αὐτὴ ἡ Παναίρεση) ὅτι γι’ αὐτὰ δὲν χρειάζεται οὔτε μετάνοια, οὔτε δάκρυα, οὔτε συντριβή, οὔτε ἐξομολόγηση, οὔτε ἀγώνας γιὰ διόρθωση καὶ ἀνόρθωση, διότι τάχα ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν… ἁμαρτήματα!

Ἄρα οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς σύγχρονης αὐτῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ» νὰ διαπράττουν ἐλεύθερα τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, πνίγοντας τὴ φωνὴ τῆς ὑγιοῦς συνείδησης. ’Ισχυρίζονται ἀκόμα ὅτι, ὄχι μόνο δὲν ἀπαιτεῖται μετάνοια, ἀλλὰ ἀπεναντίας μᾶλλον καὶ μέχρι «παρελάσεις ὑπερηφανείας» δύνανται νὰ τὰ συνοδεύουν!!!

(συνεχίζεται)