Ἀντινικολαϊτικὰ κείμενα Οἱ Προγαμιαῖες σχέσεις Β΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου[1]

Καταλαβαίνω ὅτι ἕνα φυσιολογικὸ παιδί, στὴ νεανικὴ ἡλικία, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βρίσκεται σὲ τέτοια πνευματικὴ κατάσταση, ὥστε νὰ κάνει διάκριση· «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» (Γαλ. γ´, 28). Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ πνευματικοὶ Πατέρες συνιστοῦν νὰ μὴ κάνουν συντροφιὰ τὰ ἀγόρια μὲ τὰ κορίτσια, ὅσο καὶ πνευματικὰ κι ἂν εἶναι, γιατὶ ἡ ἡλικία εἶναι τέτοια ποὺ δὲν βοηθάει καὶ ὁ πειρασμὸς ἐκμεταλλεύεται τὴ νεότητα. Γι᾽ αὐτὸ συμφερότερο εἶναι ὁ νέος νὰ θεωρηθεῖ ἀκόμα καὶ κουτὸς ἀπὸ τὰ κορίτσια (ἢ ἡ νέα ἀπὸ τὰ ἀγόρια) γιὰ τὴν πνευματική του φρονιμάδα καὶ ἁγνότητα καὶ νὰ σηκώνει καὶ αὐτὸν τὸν βαρὺ σταυρό. Γιατὶ αὐτὸς ὁ βαρὺς σταυρὸς κρύβει ὅλη τὴ δύναμη καὶ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ καὶ τότε ὁ νέος θὰ εἶναι πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὸν Σαμψὼν καὶ πιὸ σοφὸς ἀπὸ τὸν σοφὸ Σολομώντα.

Καλύτερα εἶναι, ὅταν βαδίζει, νὰ προσεύχεται καὶ νὰ μὴν κοιτᾶ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀκόμα καὶ ἂν πρόκειται νὰ παρεξηγηθεῖ ἀπὸ συγγενικὰ πρόσωπα, γιατὶ δῆθεν τοὺς περιφρόνησε καὶ δὲν τοὺς μίλησε, παρὰ νὰ περιεργάζεται καὶ νὰ βλάπτεται καὶ νὰ παρεξηγηθεῖ ἀκόμα ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους ποὺ σκέφτονται πονηρά. Χίλιες φορὲς καλύτερα νὰ φεύγει σὰν τὸ ἀγρίμι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μετὰ τὸν ἐκκλησιασμό, γιὰ νὰ διατηρήσει τὴν πνευματική του φροντίδα καὶ ὅ,τι ἀπεκόμισε ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμό, παρὰ νὰ κάθεται καὶ νὰ χαζεύει στὶς γοῦνες (ἢ στὶς γραβάτες ἡ νέα) καὶ νὰ ἀγριέψει πνευματικὰ ἀπὸ τὸ γρατσούνισμα ποὺ θὰ τοῦ κάνει ὁ ἐχθρὸς στὴν καρδιά.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 992-997.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Οι άγγελοι πρώτοι εξύμνησαν το νεογέννητο βρέφος στη Βηθλεέμ, μπροστά από τους έκπληκτους ποιμένες. «και εξαιφνης εγενετο συν τω αγγελω πληθος στρατιας ουρανιου αινουντων τον Θεον και λεγοντων· δοξα εν υψιστοις Θεω και επι γης ειρηνη, εν ανθρωποις ευδοκια» (Λουκ. β' 13-14). Ξαφνικά, δηλαδή, κοντά στον άγγελο, παρουσιάστηκε ένα πλήθος απ’ την ουράνια στρατιά των αγγέλων, οι οποίοι υμνούσαν το Θεό και έλεγαν: Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γή, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους!

Η Αποκάλυψη επίσης που είναι το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης χαρακτηρίζεται σαν ευαγγέλιο της ειρήνης: «και υποδησαμενοι τους ποδας εν ετοιμασια του ευαγγελιου της ειρηνης» (Εφ. στ' 15). Για παπούτσια στα πόδια σας, δηλαδή, βάλτε την ετοιμότητα να διακυρήξετε το χαρούμενο άγγελμα της ειρήνης.

Μόνο λοιπόν στην κοινωνία και στο σύνδεσμο με το Χριστό αποκτάται και διατηρείται η ειρήνη: «ταυτα λελαληκα υμιν ινα εν εμοι ειρηνην εχητε» (‘’Ιω. ιστ΄ 33). Αυτά σας τα είπα, λέγει ο Χριστός στους δώδεκα μαθητές του και διαχρονικά σε όλους τους μαθητές του, ώστε ενωμένοι μαζί μου να έχετε ειρήνη. «και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμων και τα νοήματα υμων εν Χριστω Ιησου» (Φιλιπ. δ΄ 7)[1]. Και η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη στο ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάσση τις και τις σκέψεις σας κοντά στον Ιησού Χριστό. Η ειρήνη επομένως είναι ο φρουρός της καρδιάς μας, που μας κρατεί ενωμένους με τον Κύριο.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Έχεις ειρήνη; όπ.π., ⁵1997, σ. 12.

Ἀντινικολαϊτικὰ κείμενα Οἱ Προγαμιαῖες σχέσεις Α΄.

ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου[1]

Ἦρθαν δύο-τρεῖς φοιτήτριες σήμερα καὶ μοῦ εἶπαν:

«Γέροντα, κάντε προσευχὴ νὰ περάσουμε στὶς ἐξετάσεις».

Καὶ ἐγὼ τὶς εἶπα: «Θὰ προσευχηθῶ νὰ περάσετε τὶς ἐξετάσεις τῆς ἁγνότητας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ βασικό. Ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται μετά». Καλὰ δὲν τὶς εἶπα; Ναί, εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τῶν νέων σήμερα τὴν σεμνότητα, τὴν ἁγνότητα! Πολὺ μεγάλο πρᾶγμα!

Ἔρχονται μερικὲς κοπέλες οἱ καημένες τραυματισμένες. Ζοῦν ἄτακτα μὲ νέους, δὲν καταλαβαίνουν πὼς ὁ σκοπός τους δὲν εἶναι καθαρὸς καὶ σακατεύονται. «Τί νὰ κάνω, Πάτερ;» μὲ ρωτοῦν. «Ὁ ταβερνιάρης, τὶς λέω, ἔχει φίλο τὸν μπεκρῆ, ἀλλὰ γαμπρὸ δὲν τὸν κάνει στὴν κόρη του. Νὰ σταματήσετε τὶς σχέσεις. Ἂν σᾶς ἀγαποῦν πραγματικά, θὰ τὸ ἐκτιμήσουν. Ἂν σᾶς ἀφήσουν, σημαίνει ὅτι δὲν σᾶς ἀγαποῦν καὶ θὰ κερδίσετε χρόνο».

Ὁ πονηρὸς ἐκμεταλλεύεται τὴ νεανικὴ ἡλικία, ποὺ ἔχει ἐπιπλέον καὶ τὴ σαρκικὴ ἐπανάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὰ παιδιὰ στὴ δύσκολη αὐτὴ περίοδο ποὺ περνοῦν. Τὸ μυαλὸ εἶναι ἀνώριμο ἀκόμα, ὑπάρχει ἀπειρία μεγάλη καὶ ἀπόθεμα πνευματικὸ καθόλου. Γι᾽ αὐτὸ ὁ νέος πρέπει πάντα νὰ αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη τὶς συμβουλὲς τῶν μεγαλυτέρων σ᾽ αὐτὴν τὴν κρίσιμη ἡλικία, γιὰ νὰ μὴ γλιστρήσει στὸ γλυκὸ κατήφορο τῆς κοσμικῆς λεωφόρου, ποὺ στὴ συνέχεια γεμίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀπομακρύνει αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 992-997.

---

[1] Ἡ Ἁγία αὐτοῦ μνήμη ἑορτάζεται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας τῇ 12ῃ Ἰουλίου.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Αυτή η ειρηνική κατάσταση με το Θεό, τους εαυτούς τους, τον πλησίον και τη φύση γενικά ζούσαν και ζουν οι άγιοι, οι οποίοι είναι συμφιλιωμένοι με τη φύση. Γι’ αυτό βλέπουμε και στους βίους τους, ότι οι άγιοι, οι οποίοι ζούσαν την προπτωτική, παραδείσια, κατάσταση, συμπεριφεέρονταν στα άγρια ζώα σαν να ήταν ήμερα.

Στην παλαιά Διαθήκη η λέξη ειρήνη εσήμαινε την κατάσταση της σωτηρίας και της ευημερίας σε αντίθεση προς κάθε είδος κακού[1]. Στην Παλαιά Διαθήκη επίσης ο όρος χρησιμοποιείτο και σαν χαιρετισμός κατά την άφιξη ή αναχώρηση. Συγκεκριμένα κατά την άφιξη έλεγαν: «Ειρήνη σοι» (Κριτ. στ' 23) ενώ κατά την αναχώρηση: «Πορεύεσθε εν ειρήνη» (Κριτ. ιη' 6).

Στην Παλαιά Διαθήκη επίσης ο πιστός προσδοκά την ειρήνη σαν δώρο, το οποίο προέρχεται μόνο από το Θεό. Χωρίς το Θεό δεν μπορεί να υπάρξη ουσιαστική και πραγματική ειρήνη. Γι’ αυτό και ο προφήτης Ησαΐας παρακαλεί το Θεό να τους δώση ειρήνη: «Κύριε ο Θεός ημων, ειρηνη δος ημιν, παντα γαρ απεδωκας ημιν» (Ησ. κστ' 12). Δηλαδή, Κύριε ο Θεός μας, δώσε μας ειρήνη, διότι εσύ μας τα δίδεις όλα.

Ο προσδοκώμενος Μεσσίας στην Παλαιά Διαθήκη φέρει τον τίτλο  «αρχων ειρηνης» (Ησ. θ' 6). Επομένως, ο αρχηγός και εξουσιαστής της πραγματικής ειρήνης είναι ο Κύριος. Ο Μεσσίας είναι αυτός που φέρει την πραγματική, τέλεια και αιώνια ειρήνη. «μεγαλη η αρχη αυτου, και της ειρηνης αυτου ουκ εστιν οριον» (Ησ. θ' 7). Επομένως από το χωρίο αυτό συμπεραίνουμε ότι η βασιλική εξουσία του Μεσσία θα έχη απεριόριστη έκταση, θα εκτείνεται σε όλη την οικουμένη και στην ειρηνική του βασιλεία δεν θα υπάρχη τέλος.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ευάγγελου Θεοδώρου, Ειρήνη, ΘΗΕ, τ. 5, Αθηναι 1964, στ. 440.

Ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας σημαίνει: Ἐκμηδενισμὸν τοῦ Γένους μας καὶ Ἐξαφανισμὸν τῆς πατρίδος μας

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Εἰς τὴν ἀπατηλὴν καὶ φιλήδονον ἐποχήν μας, ὅπου αἱ σαρκικαὶ ἡδοναὶ κατήντησαν ῾῾θεός᾽᾽, οἱ γονεῖς περιορίζονται ἐθελουσίως εἰς τὰ ὀλίγα μόνον τέκνα, ἐπειδὴ θεωροῦν, ἀπατηλῶς, ὅτι τοιουτοτρόπως θὰ «καλοπεράσουν» αὐτοί, καὶ τὰ ὀλιγάριθμα παιδιά, ποὺ ἀποφασίζουν, ἐρήμην τοῦ θείου θελήματος, νὰ φέρουν εἰς τὸ φῶς τῆς ἡμέρας!

Λησμονοῦν δυστυχῶς ὅτι μὲ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ἐρήμην τοῦ θείου θελήματος καὶ μὲ τὸν ἐγωκεντρικὸν ἐν πολλοῖς περιορισμὸν τῶν γεννήσεων ὁδηγεῖται τὸ ἔθνος μας, μετὰ πάσης βεβαιότητος, πρὸς ὑποδούλωσιν εἰς τοὺς ἐχθροὺς καὶ τελικῶς στὸν ὁριστικὸν ἀφανισμόν;;;

Ποία ῾῾καλοπέρασις᾽᾽ δύναται νὰ ὑπάρξῃ (τότε), εἰς μίαν ὑπόδουλον πατρίδα;;;

Ποία εὐημερία ἠμπορεῖ νὰ ἰσχύσῃ εἰς ἕνα ἔθνος, τὸ ὁποῖον ὁδεύει ἐθελουσίως πρὸς ἐξαφάνισιν;;;

Διατί, χάριν τοῦ ὑποθετικοῦ (ἀλλὰ ἐντελῶς ῾῾εἰκονικοῦ᾽᾽) προσκαίρου κέρδους θυσιάζομεν τὸ πραγματικόν, τὸ οὐσιαστικὸν καὶ αἰώνιόν μας συμφέρον, δηλαδὴ τὴν μελλοντικήν μας εὐημερίαν, προσωπικῶς, οἰκογενειακῶς καὶ ἐθνικῶς, ἀλλά, καὶ πρὸ πάντων, διακυβεύομεν τὴν αἰώνιον ζωήν μας;;;

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις B΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Αυτή η ειρήνη είναι κεντρική έννοια στο κήρυγμα των προφητών για τη σωτηρία, που πρόκειται να φέρει ο προσδοκώμενος Μεσσίας, Ιησούς Χριστός, καθώς και για τη προσδοκώμενη μεσσιανική εποχή, κατά την οποία θα αποκατασταθή η παραδείσια ειρήνη, η οποία χάθηκε λόγω της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Αναφέρει σχετικά ο προφήτης Ησαΐας: «Τότε ο λύκος θα βόσκη μαζί με το αρνί, και η λεοπάρδαλις θα κατοική μαζί με το ερίφιον, το μοσχάριον και ο ταύρος θα βόσκουν μαζί με τον λέοντα και ένα μικρό παιδί θα οδηγεί αυτά ως ήμερα αρνία. Το βόδι και η αρκούδα θα βόσκουν μαζί και τα μικρά τους θα κάμνουν μαζί συντροφιά. Το λιοντάρι και το βόδι θα τρώγουν μαζί άχερα. Μικρό παιδί θα απλώνη και θα θέτη χωρίς κίνδυνο τα χέρια του στην τρύπα του δηλητηριώδους φιδιού και στη φωλιά, όπου τα φίδια έχουν τα μικρά τους. Όλα τα άγρια θηρία και τα δηλητηριώδη φίδια δεν θα κάμνουν σε κανένα κακό, ούτε θα έχουν τη δύναμη και τη διάθεση να σκοτώσουν κανένα στο άγιο μου όρος, διότι ολόκληρος ο κόσμος θα έχει πλημμυρίσει από τη θεία γνώση, όπως το πολύ νερό κατακαλύπτει τις θάλασσες»[1].

(συνεχίζεται)

---

[1] «Καὶ συμβοσκηθήσεται λύκος μετ’ ἀρνός, καὶ πάρδαλις συναναπαύεται ἐρίφῳ, καὶ μοσχάριον καὶ ταῦρος καὶ λέων ἅμα βοσκηθήσονται, καὶ παιδίον μικρὸν ἄξει αὐτούς· καὶ βοῦς καὶ ἄρκος βοσκηθήσονται, καὶ ἅμα τὰ παιδία αὐτῶν ἔσονται, καὶ λέων καὶ βοῦς ἅμα φάγονται ἄχυρα. Καὶ παιδίον νήπιον ἐπὶ τρώγλην ἀσπίδων καὶ ἐπὶ κοίτην ἐκγόνων ἀσπίδων τὴν χείρα ἐπιβαλεῖ. Καὶ οὐ μὴ κακοποιήσουσιν, οὐδὲ μὴ δύνωνται ἀπολέσαι οὐδένα ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου, ὅτι ἐνεπλήσθη ἡ σύμπασα τοῦ γνῶναι τὸν Κύριον ὡς ὕδωρ πολὺ κατακαλῦψαι θαλάσσας» (Ησ. ια΄ 6-9).

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Ε΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

*

Εὐλογημένη ἀσφαλῶς ἡ ἐπιθυμία τοῦ κάθε ζεύγους, εὑρισκομένου ἐν τῇ τοῦ εὐλογημένου ἐν Κυρίῳ ῾῾Γάμου Κοινωνίᾳ᾽᾽, διὰ τὴν ἀπόκτησιν τέκνων. Ἀλλ᾽ ὅμως ἡ κατ᾽ ἀρχὴν εὔλογος αὐτὴ ἐπιθυμία δὲν εἶναι ἀσφαλῶς πρέπον, οὔτε νὰ “ἀπολυτοποιῆται”, οὔτε νὰ ῾῾θεοποιῆται᾽᾽, οὔτε νὰ αὐτονομῆται ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν θείων Ἐντολῶν! Καὶ δὲν εἶναι πρέπον ἡ ἐπιθυμία πρὸς τεκνογονίαν νὰ καθίσταται ἐγωϊστικῶς βασανιστικὴ καὶ ἔμμονος ἰδέα, ἡ ὁποία, δὲον ὅπως ἱκανοποιηθῇ ῾῾πάσῃ θυσίᾳ᾽᾽, “πάραυτα”, «ἐδῶ καὶ τώρα», ἐρήμην τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἐρήμην τῆς ἐκζητήσεως ἐν προκειμένῳ καὶ τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ!

Μήπως ἐκζητεῖται ἐπιμόνως καὶ ἀλαζονικῶς ἡ πραγματοποίησις τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος, πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ εὐλογημένα ὅρια, τὰ ὁποῖα ἔθεσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ Δημιουργός του; Μήπως, δηλαδή, σκεπτόμεθα, ἀποφασίζομεν καὶ ἐνεργοῦμεν ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;;;

Πῶς ἐκφωνοῦμεν, οἱ πιστοί, καθημερινῶς τὸ ὄντως θεοδίδακτο: «Γενηθήτω τὸ θέλημά ΣΟΥ, ὡς ἐν Οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐνῶ ἐπιζητοῦμεν ἐπιμόνως, ῾῾ἐτσιθελικῶς᾽᾽ καὶ συχνάκις λίαν πεισματικῶς τὸ ἰδικόν μας, καὶ μόνον τὸ ἰδικόν μας, ἀπολυτοποιημένον θέλημα;;;

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις A΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Η ειρήνη, θα μπορούσαμε να πούμε κατ’ αρχήν, ότι είναι μια αρετή του ανθρώπου, που χαρίζεται ως δωρεά από το Θεό στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του από τα πάθη και τις αμαρτίες. Δυστυχώς όμως, όπως λέγει και ο Άγιος Ισήδωρος o Πηλουσιώτης, «το μεν της ειρηνης ονομα πανταχου· το δε πραγμα ουδαμου»[1]. Δηλαδή, όλοι παντού και πάντοτε μιλούν και διακηρύσσουν περί της ειρήνης, αλλά στην ουσία η ειρήνη είναι απούσα.

          Η ειρήνη είναι μια κατάσταση, που ζεί ο άνθρωπος, προς τον Θεόν, τον εαυτό του και προς τον πλησίον. Στα εβραϊκά η αντίστοιχη λέξη του όρου ειρήνη είναι το «σαλώμ» (salom), που εχρησιμοποιείτο ως ο καθημερινός χαιρετισμός μεταξύ των Ιουδαίων. Εξ αυτής της λέξεως προέρχεται το όνομα Σαλώμη, που σημαίνει Ειρήνη και Σαλωμών, που σημαίνει Ειρηναίος, ειρηνικός.

          Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι είναι σωστό να ξεκινήσουμε τη σκέψη μας από την ειρήνη, η οποία υπήρχε στον Παράδεισο, εκεί όπου οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους και σε σχέση με τη φύση και τα ζώα[2]. Αυτή η ειρήνη χάθηκε εξ αιτίας της αμαρτίας και ανυπακοής των πρωτοπλάστων. Οι άνθρωποι, τα ζώα και γενικά ολόκληρη η φύση έχασε την παραδείσια ειρήνη και από τότε μπήκε στη ζωή του ανθρώπου η φθορά, η αμαρτία, το άγχος και γενικά οι παρεπόμενες της αμαρτίας καταστάσεις.

(συνεχίζεται)

---

[1] Έχεις ειρήνη, εκδ. Χριστιανική εστία, ⁵1997, σ. 28.

[2] «Όσο ο άνθρωπος βιώνει την ειρήνη στο πλήρωμά της, τόσο και τείνει προς την προπτωτική του κατάσταση, διότι η ειρήνη αποτελούσε βασικό γνώρισμα και στοιχείο της παραδεισένιας εκείνης ζωής των πρωτοπλάστων». Έχεις ειρήνη; όπ.π., ⁵1997, σ.17.

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Δ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Μήπως ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀποστασίας τῶν ἡμερῶν μας προσπαθῇ νὰ ὑποκαταστήσῃ ὁ ἴδιος τὸν ῥόλον τοῦ Δημιουργοῦ, ἐρήμην τοῦ Ὄντως Δημιουργοῦ;;;

Ἐὰν ἡ Ὕβρις τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς ἐπέφερε σύγχυσιν γλωσσῶν, μήπως ἡ κατ᾽ ἐπαυξανομένων διαστάσεων παρόμοια Ὕβρις τῆς σημερινῆς Ἀποστασίας, ἐπιφέρει σύγχυσιν φυλῶν, σύγχυσιν γενῶν καὶ σύγχυσιν οἰκογενειῶν;;;

Μήπως αἱ ἐν πολλοῖς ἀνεξέλεγκτοι ἐπεμβάσεις εἰς τὸ βαθύτατο μυστήριον τῆς ἐνάρξεως μίας ἑκάστης κεχωρισμένης ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, θὰ ἐπιφέρῃ, ὡς ἀναπόφευκτον ἀποτέλεσμα, ἀλλοτρίωσιν βιολογικὴν, καὶ ἄρα καταστροφικήν, διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων;;;

Ἐν προκειμένῳ, ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ νὰ καταθέσωμεν καὶ τὰ ἀκόλουθα: Ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος, πάπας Ῥώμης, (ἑορταζόμενος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας τῇ 30 Ἰανουαρίου), ἄμεσος, ἱστορικά, διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ συγγραφεύς, σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ ἑνὸς τῶν δραματικωτέρων κειμένων τῆς Χριστιανικῆς Γραμματείας, τῶν ἀναφερομένων “περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου”, γράφει καὶ τὰ ἑξῆς συγκλονιστικά: «Αὐτὸς ὁ πλάνος καὶ ἀσεβέστατος Ἀντίχριστος θὰ γεννηθῇ ἐκ μίας γυναικός, πόρνης μὲν εἰς τὸ κρυφόν, παρθένου δὲ εἰς τὸ φανερόν». Καταθέτει δηλαδὴ ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅτι οὗτος θὰ παρουσιασθῇ στὸν κόσμον σὰν “ψευδοαντίγραφον” τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ γεννηθέντος ὄντως ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, ψευδεπιγράφως παρουσιαζόμενος ὅμως καὶ οὗτος (ὁ Ἀντίχριστος), σὰν τάχα γεννηθεὶς ἐκ “παρθένου”, ἀλλὰ ἐν τῇ πραγματικότητι, θὰ εἶναι γεννηθεὶς ἐκ πόρνης γυναικός! Λαμβανομένης ὑπ᾽ ὄψιν τῆς συγχρόνου “γενετικῆς τεχνολογίας”, ὑφίσταται ἡ ὄντως ὑπαρκτὴ δυνατότης, νὰ γεννηθῇ ὁ Ἀντίχριστος μὲ χρῆσιν τῶν τοιούτων ὑπούλων καὶ σκοτεινῆς διαδικασίας τεχνικῶν, ὥστε νὰ προβληθῇ ὡς γεννηθεὶς ἄνευ ἀνδρός, καὶ ἑπομένως ὡς γεννηθεὶς ἐκ Παρθένου, κατὰ ἐπάρατον “πιθηκισμὸν” (= κακέκτυπον ἀπομίμησιν), καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ ἄῤῥητον μυστήριον τῆς ζωῆς τοῦ μόνου καὶ ἀληθινοῦ, τοῦ ὄντως Θεανθρώπου Χριστοῦ!

Διαβάστε ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἐὰν τὸ ἐπιθυμῆτε, τὸν λίαν διαφωτιστικὸν ἐμπνευσμένον λόγον «Περὶ Ἀντιχρίστου», τοῦ ἐκ τῶν ἀμέσων διαδόχων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ἁγίου Ἱππολύτου, πάπα Ῥώμης, καὶ νομίζομεν ὅ,τι πολλαπλῶς θὰ ὠφεληθῆτε!

*

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ἀκάκιος

(Εικόνα Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Αὐτὸς ὁ ῞Οσιος ἦταν σ’ ἕνα μοναστήρι, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὴν Ἀσία, καὶ ἀπὸ μικρὸς ζοῦσε ἀσκητικὴ ζωή. Ὁ γέροντάς του ὅμως ἦταν πολὺ ἀμελὴς καὶ ἀκόλαστος. Τόσο πολὺ τὸν ἐβασάνιζε, ποὺ ἄλλοτε μὲν εἶχε τὸ μάτι του μαυρισμένο ἀπὸ τὰ κτυπήματα, ἄλλοτε δὲ τὸν λαιμό του καὶ ἄλλοτε εἶχε τὴν κεφαλή του πληγωμένη.

          Ἀφοῦ λοιπόν ἐπέρασε ἐννιὰ ὁλόκληρους χρόνους κάτω ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ τοῦ ἄσπλαγχνου ἐκείνου γέροντα, ἀπέθανε καὶ τὸν ἔθαψαν στὸ κοιμητήριο τῶν πατέρων. Τότε ὁ γέροντάς του ἐπῆγε σ’ ἕνα μεγάλο καὶ διακριτικὸ πατέρα καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Ἀκάκιος ἀπέθανεν. Ἀλλὰ ὁ διακριτικὸς ἐκεῖνος πατέρας δὲν τὸν ἐπίστευεν. Τότε ὁ γέροντας τοῦ Ὁσίου λέγει σ’ αὐτόν· «῎Ελα νὰ δῇς».

          ῎Ετσι λοιπὸν πῆγαν καὶ οἱ δύο στὸ κοιμητήριο. Τότε ὁ μεγάλος ἐκεῖνος πατέρας ἐρώτησε τὸν ὅσιο, σὰν νὰ ἦταν ζωντανός· «Ἀδελφὲ Ἀκάκιε, ἀπέθανες;» καὶ ὁ εὐγνώμονας καὶ ἀληθινὸς ὑποτακτικός, δείχνοντας, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν θάνατο, τὴν ὑπακοή του ἀπαντᾶ· «Καὶ πῶς εἶναι δυνατόν, ὅσιε πατέρα μου, νὰ πεθάνῃ ἄνθρωπος, ποὺ ἐργάζεται τὴν ὑπακοή;» Τότε ὁ γέροντάς του, φοβισμένος καὶ δακρυσμένος, μετενόησε γιὰ ὅλα τὰ κακά, ποὺ ἔκανε στὸν ῞Αγιο.

          ῎Ετσι ἔφτειαξε ἕνα σπιτάκι κοντὰ στὸν τάφο τοῦ ῞Οσίου καὶ ἔζησε ἐκεῖ ὅλη του τὴν ὑπόλοιπη ζωή μὲ σωφροσύνη. Καὶ στοὺς πατέρες διηγόταν τὰ κακά, τὰ ὁποῖα διέπραξε στὸν ἅγιο, καὶ ἔλεγε παραστατικὰ αὐτὴ τὴ φράση· «Διέπραξα ἔγκλημα».

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἐνῷ μετὰ πάσης εὐκολίας φονεύομεν τὰ συλλαμβανόμενα ῾῾ἀνεπιθύμητα παιδιά᾽᾽, ταυτοχρόνως ὅμως, μετὰ πάσης δυσκολίας τὰ ἄτεκνα ζευγάρια προσπαθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἔστω καὶ ἕνα παιδάκι!

Τὸ πρὸς ἔκτρωσιν ῾῾ἀνεπιθύμητον παιδί᾽᾽, ἀντὶ νὰ δολοφονῆται, διατὶ δὲν προσφέρεται πρὸς υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ἀνδρόγυνον;

Καὶ τίθεται τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Εἶναι προτιμότερον εἰς τὰς συνειδήσεις μας τὸ ἔγκλημα τοῦ φόνου, ἀντὶ τῆς φιλανθρώπου πράξεως τοῦ νὰ προσφερθῇ τὸ παιδὶ πρὸς υἱοθεσία;;;

Καὶ ὅμως! Ὑφίσταται συχνάκις ἡ ἑξῆς ἐξωφρενικὴ συμπεριφορά:

Νὰ προτιμᾷ ἡ κυοφοροῦσα νὰ γίνῃ φόνισσα τοῦ κυοφορουμένου παιδιοῦ της, παρὰ νὰ τὸ παραχωρήσῃ πρὸς ἔνθεον υἱοθεσίαν εἰς ἕναν ἄτεκνον ἀνδρόγυνον, τὸ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ μὲν νὰ ἀποκτήσῃ, ἐν Κυρίῳ, ἕνα παιδάκι, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ τεκνογονήσῃ, λόγῳ π.χ. ἰατρικῆς φύσεως δυσκολιῶν!

Ὤ τοῦ ἀπυθμένου καταντήματος τοῦ ἀπεράντου ἐγωϊσμοῦ μας!

*

Τί δὲ νὰ ἀναφέρωμεν ἐν προκειμένῳ καὶ διὰ τὴν “ἐν τῷ κρυπτῷ” (ἄλλοτε μὲν ἐν ἐπιγνώσει, ἄλλοτε δὲ ἐν ἀποκρύψει, ἀπὸ τὸ ζευγάρι, ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπόκτησιν τέκνου) χρησιμοποίησιν, εἴτε ξένου σπέρματος, εἴτε ξένου ᾠαρίου, εἴτε ξένων ἀμφοτέρων πρὸς τὰ γενετικὰ δεδομένα τοῦ ζεύγους! Λίαν εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες, ἔχοντες γνήσιον φόβον Θεοῦ, δὲν διστάζουν νὰ ἐκφράζωνται ἐν προκειμένῳ εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὁμολογοῦντες ἐμφαντικῶς τὴν γνησίαν καὶ καθαρὰν ἄποψιν ὅτι ἡ πρᾶξις αὐτὴ συνιστᾷ κατ᾽ οὐσίαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ πρᾶξιν συγκεκαλυμμένης μοιχείας!

Καὶ ἀναδύονται τὰ ἐρωτήματα:

Διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως ἀλλοτρίων γενετικῶν ὑλικῶν, δὲν θὰ ἐπέλθῃ ἀναμφιβόλως, ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ σύγχυσις γενεῶν;;;

Δὲν ἐνυπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ παρουσιασθοῦν μελλοντικῶς, ἔστω ἐν ἀγνοίᾳ, πράξεις αἱμομειξίας;;;

Μήπως ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοὺς σημερινοὺς Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας, προσπαθῇ νὰ γίνῃ ὁ ἴδιος Θεός, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ;;;

Μήπως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἡ Ὕβρις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προσεπάθησαν ἄλλοτε νὰ κατασκευάσουν τὸν «Πύργον τῆς Βαβέλ»;;; Καθόσον καὶ τότε ἠθέλησαν οἱ ἄνθρωποι νὰ φθάσουν τὸν Θεόν, νὰ γίνουν δηλαδὴ οἱ ἴδιοι ῾῾Θεοί᾽᾽, ἐρήμην ὅμως, καὶ ἐν ἀπολύτῳ ἀντιθέσει, πρὸς τὸ Ἅγιόν Του θέλημα!!!

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Περὶ τῆς ψαλτικῆς τέχνης B΄.

«῾Ως ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ, ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων»

(Μεγαλυνάριον Θ΄ ᾠδῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου)

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσα Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ὁ μελετῶν διὰ τῆς λογικῆς τὴ μουσική αὐτὴ συστηματοποιεῖ τὰ πορίσματά του καὶ τὰ κατατάσσει σὲ κανόνες. Ὁ χρησιμοποιῶν τὸ συναίσθημά του περισσότερο, παρὰ τὴ λογική, προσέχει τὶς μελῳδικὲς γραμμὲς καὶ τὴ ῥοὴ τοῦ μέλους. Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἐπιστημονικὸς καὶ συστηματικός, ὁ δεύτερος καλλιτεχνικὸς καὶ ἐκφραστικός. ῞Ομως αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπόλυτα. ᾿Εγὼ θὰ προτιμοῦσα τὸν δεύτερο παρὰ τὸν πρῶτο.

          ῞Οταν ὑπάρχῃ ἐσωτερικὴ κίνηση καὶ ἐνθουσιασμὸς γιὰ τὴ Βυζαντινὴ Μουσική, δὲν βλέπομε πλέον τοὺς χαρακτῆρες, ἀλλὰ τὶς μουσικὲς φράσεις.

          Τὸ μεγαλύτερο λάθος, ποὺ κάνουν οἱ κριτικοὶ τῆς μουσικῆς, εἶναι ἡ σύγκριση. Ἡ τελευταία, αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, εἶναι οὐδέτερη. ᾿Αλλὰ γίνεται ἀρνητικὸ στοιχεῖο, ὅταν συγκρίνωμε τὴν Εὐρωπαϊκὴ μὲ τὴ Βυζαντινή. Γιὰ νὰ συγκρίνωμε δύο ἀντικείμενα, πρέπει νὰ εἶναι ὁμοειδῆ. Βυζαντινὴ μὲ Βυζαντινὴ καὶ Εὐρωπαϊκὴ μὲ Εὐρωπαϊκή.

          ῞Ενα ἄλλο θέμα, ποὺ πρέπει νὰ τονίσωμε εἶναι ἡ χρησιμοποίηση τοῦ παρεστιγμένου μπροστὰ ἢ πίσω ἀπὸ τὸ γοργό ἢ δίγοργο. Πιστεύω ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε φειδωλοὶ στὴ χρήση τοῦ παρεστιγμένου καὶ νὰ βασιζόμαστε πάνω στὴν ἐκτέλεσή του, γιὰ νὰ καθορίσωμε ἂν θὰ τοποθετηθῇ ἢ ὄχι παρεστιγμένο καὶ ποῦ θὰ τοποθετηθῇ.

          Ἡ Βυζαντινὴ Μουσικὴ μπορεῖ νὰ ἔχῃ κύριο ἢ δευτερεύοντα λόγο σὲ σχέση μὲ τὸ ποιητικὸ κείμενο. Στὰ σύντομα μέλη ἡ μουσικὴ ὑπηρετεῖ τὴν ποίηση, ἐνῷ στὰ ἀργὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο.

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ τεκνογονία, ἐπενοήθησαν καὶ χρησιμοποιοῦνται εἰς τὰς σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας, ἀκόμη καὶ ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην Ὕπαρξιν, ἀποσκοποῦσαι εἰς τὸ νὰ προκύψῃ ἐνδεχομένως μία νέα ἀνθρωπίνη ζωή. Καλύπτονται ὅμως αἱ μέθοδοι αὐταὶ συχνάκις κάτω ἀπὸ τὸν μανδύαν τῶν ἐπονομαζομένων «ἐξωσωματικῶν μεθόδων». Καὶ λέγομεν ῾῾ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ὑπόστασιν᾽᾽, διότι κατὰ τὴν ἐνεργοποίησιν καὶ πραγματοποίησιν αὐτῶν τῶν μεθόδων, οὐχὶ σπανίως δυστυχῶς, πραγματοποιοῦνται καὶ ἑκούσιοι ἀποῤῥίψεις ἤδη γονιμοποιημένων ᾠαρίων, ἄρα, οὐσιαστικῶς, ἐκτελοῦνται (ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει) ἑκούσιοι καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἐκτελέσεις (φόνοι) ζωντανῶν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων!

Καὶ ὁ ἐξώφθαλμος παραλογισμὸς ἔγκειται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι: Κατὰ τὴν ἐπίμονον καὶ ἐπίπονον προσπάθειαν δημιουργίας ῾῾πάσῃ θυσίᾳ᾽᾽ μιᾶς νέας ζωῆς, χρησιμοποιοῦνται συχνάκις τοιαῦται μέθοδοι, κατὰ τὰς ὁποίας ἐνυπάρχει ἰσχυρὰ ἡ πιθανότης νὰ φονεύωνται πολλαὶ ἄλλαι ἀνθρώπιναι ζωαὶ κατὰ τὴν διαδικασίαν καὶ ἀλληλουχίαν τῶν λεγομένων ἀλγορίθμων διὰ τὴν πραγμάτωσιν “ἐξωσωματικῶν συλλήψεων”.

Προκειμένου νὰ φέρωμεν εἰς ὕπαρξιν ἔστω μίαν ζωήν, φονεύομεν, οὐδόλως σπανίως, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἐν τῇ πορείᾳ τῆς “διαδικασίας”, ἄλλας ζωάς!!!

Ὤ τῆς παραλόγου καταπτώσεως τοῦ ἐλλόγου ἀνθρώπου!!!

Συναφῶς καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἐρωτηθείς, μέσῳ ὑποτακτικοῦ του, περὶ τῶν “τεχνιτῶν τρόπων γονιμοποιήσεως”, ἀπήντησε σαφῶς· «Δὲν θὰ βγοῦν σὲ καλὸ αὐτὲς οἱ τεχνικές»!

Ἐν προκειμένῳ ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν ὅτι ἑκάστη ἰδιαιτέρα καὶ διακεκριμένη ἀνθρωπίνη ὕπαρξις «ἐμψυχοῦται», καὶ ἑπομένως ὑπάρχει ἐν ζωῇ, ἐν ψυχοσωματικῇ ἑνότητι, ἀπὸ τὴν πρώτην ἤδη στιγμὴν τῆς συλλήψεώς της!

Ὁ ῾῾παρα-λογισμὸς᾽᾽ εἰς τὰς ῾῾ἀ-λόγους᾽᾽ ἡμέρας μας ἐμφανίζεται ἐξόχως ἐμφαντικὸς καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι:

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Περὶ τῆς ψαλτικῆς τέχνης A΄.

«῾Ως ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ, ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων»

(Μεγαλυνάριον Θ΄ ᾠδῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου)

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

  ᾿Αλληγορικά μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ ἴδια λόγια τοῦ ᾿Ιωάννη μοναχοῦ (τοῦ Δαμασκηνοῦ) καὶ γιὰ τὴ Βυζαντινὴ μουσική, γιατί δὲν πρέπει νὰ ἀγγίζῃ κανεὶς τὴ μουσικὴ αὐτή, χωρὶς νὰ εἶναι μυημένος στὰ μυστικά της. Πέραν αὐτοῦ, ὁ ἐκτελῶν τὰ Βυζαντινά μέλη πρέπει νὰ διακατέχεται μὲ τὰ ἴδια αἰσθήματα, μὲ τὸν αὐτὸν ζῆλον καὶ θέρμην, μὲ τὰ ὁποῖα διακατείχετο ὁ συγγράψας τὰ Βυζαντινὰ ποιήματα, καθὼς καὶ ὁ μελοποιήσας ταῦτα.

᾿Εὰν ἡ γνῶσις τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς περιορισθῇ ἀπὸ τὸν ζῆλον δι’ αὐτήν, τότε ὁ μελοποιῶν τὰ ποιήματα ἀποτυγχάνει στὸν σκοπό του καὶ ἡ μελοποίηση καθίσταται στεῖρα καὶ ἄγονος γραμματική.

          ᾿Εάν, ἀντίθετα, ὑπάρχῃ ὁ ζῆλος καὶ ἡ θέρμη δι’ αὐτήν, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχῃ ἐπαρκὴς γνῶσις περὶ αὐτής, τότε περιπίπτουμε στὴν ἀναλήθεια, στὴν παραποίηση, στὴν ἡμιμάθεια, καὶ γινόμαστε συνεργοὶ στὴ διαιώνιση τῆς ψευδοῦς ἀντιλήψεως περὶ τῆς μουσικῆς ταύτης.

          Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν Ψαλτικὴ Τέχνη, χρησιμοποιοῦμε λάθος μελέτη, καὶ ἔτσι ἀποτυγχάνουμε στὸν σκοπό μας. Ἡ μελέτη τῆς μουσικῆς αὐτῆς δὲν πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ τὰ γενικὰ στὰ εἰδικά, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ εἰδικὰ στὰ γενικά. Δηλαδή, πρέπει νὰ μελετοῦμε ἀργά, προσεκτικά, μὲ συνέπεια πρὸς τὴ Μουσική, καὶ ὄχι ἐπιπόλαια.

          Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μουσικὴ αὐτὴ εἶναι ζωντανὴ μέσα στὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας εἶναι καὶ θετικὸ καὶ ἀρνητικὸ στοιχεῖο. Θετικό, γιατὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ γνωρίσωμε καλύτερα καὶ πιὸ σωστὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ μουσική μας· ἀρνητικό, γιατὶ βοηθᾶ τοὺς ἐπιπόλαιους μελετητές της νὰ μὴ δείχνουν τὴν ἀναγκαία σοβαρότητα καὶ ἐπιμονὴ γι’ αὐτήν.

(συνεχίζεται)

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς “συλλήψεως” ἑνὸς ἐμβρύου, ἔχομεν αμεσως μίαν καινούργιαν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν, διὰ τοῦτον τὸν λόγον, καθίσταται λίαν ἐπικίνδυνος καὶ φοβερὰ (ἀπὸ πνευματικῆς σκοπιᾶς, καὶ ὄχι μόνον) καὶ ἡ λεγομένη ῾῾ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις᾽᾽, ὅταν αὐτὴ συνεπάγεται ἀπόῤῥιψιν γονιμοποιηθέντων ᾠαρίων (= φόνον ἀνθρωπίνων ζωῶν)!

Ἀληθὴς ὁ λόγος οὗτος, διότι καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ γονιμοποιούμενα ᾠάρια συνιστοῦν καὶ ἀπαρτίζουν ζωντανὰς ἀνθρωπίνους ὑπάρξεις!!!

Ἄρα ἐγκληματοῦμεν ὅταν, εἴτε καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπον τὰς φονεύομεν, εἴτε ἀφήνομεν γονιμοποιημένα ᾠάρια ἔγκλειστα εἰς τὰ ῾῾ψυγεῖα᾽᾽, μὲ ἀκαθορίστους, ὑπόπτους καὶ συγκεχυμένους προορισμούς, π.χ. βιομηχανίας “καλλυντικῶν”, “γενετικὰ πειράματα” (τὰ ὁποῖα ἀσφαλέστατα ἀποτελοῦν καὶ αὐτὰ ὑψίστην Ὕβριν κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ), ἕως καὶ θανατικὰς καταλήξεις εἰς “ἀνόμους ὑπονόμους”.

Τί δὲ νὰ εἴπωμεν διὰ τὰ λεγόμενα ῾῾χάπια τῆς ἑπομένης ἡμέρας᾽᾽, καθὼς καὶ δι᾽ ἄλλα, παρομοίας παρεκτροπῆς, διαβολικὰ ἐφευρήματα λίαν διαδεδομένα καὶ αὐτά, κατὰ τὰς πονηροτάτας σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας;;; Καθ᾽ ὅσον ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς καὶ ἀναμφιβόλως ὄχι εἰς τὴν διάσωσιν ἀλλὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς εἰς τὴν δολοφονίαν τοῦ ἐμβρύου, τὸ ὁποῖον ἐνδεχομένως «συνελήφθη»!!!

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ εὐρύτατος κύκλος τῆς «Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων» δὲν ἐξαντλεῖται μόνον εἰς αὐτά:

Προκειμένου νὰ ἀποφευχθῇ ἡ τεκνογονία χρησιμοποιοῦνται ἐνίοτε, ἕως καὶ τεχνουργήματα λίαν πονηρὰ (π.χ. “ἐνδομήτριο σπείραμα”, ἢ “σπειράλ”, ἢ “κόϊλ”, ἢ “δακτυλίδι”), ποὺ καὶ αὐτὰ ἐμπεριέχουν τὴν ἱκανότητα νὰ φονεύσουν ἐνίοτε, τὸ ἐνδεχομένως συλληφθέν ῾῾ἀνεπιθύμητο παιδί᾽᾽.

Ἀλλὰ, ὤ! τοῦ ἐσχάτου παραλόγου τῆς προηγμένης δῆθεν ἀνθρωπίνης ῾῾λογικῆς᾽᾽!

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.

Τὸ μουσικὸ ἔργο τοῦ πατρὸς Σταύρου Παπαγαθαγγέλου Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ἡ μουσικὴ τοῦ Παπασταύρου ἔχει οἰκουμενικὲς διαστάσεις. ᾿Επέτυχε ὅ,τι δὲν μπόρεσαν νὰ πετύχουν «μεγάλοι» μουσικοί. Μέσα στὴν ἁπλότητά της κρύβει μεγαλεῖο καὶ μέσα στὸν παλμό της τὰ βιώματα μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ φωτισμένοι μουσικοί, ποὺ θὰ διδάξουν στοὺς μαθητὲς μαντολῖνο, αὐλό, κιθάρα καὶ μὲ τὸν παλμὸ καὶ τὶς μουσικές τους γνώσεις καὶ δεξιότητες, ἂν ἔχουν, θὰ μεταδώσουν στὰ παιδιά διὰ μέσου τῆς μουσικῆς τὸ ᾿Ορθόδοξο Χριστιανικὸ βίωμα καὶ τὸ Πατριωτικὸ φρόνημα;

          Κάποτε ἡ Ἑλλάδα μεγαλούργησε, γιατὶ ὅλη ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἦταν γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό, τὴν ᾿Εκκλησία καὶ τὴν Πατρίδα. Σήμερα, ποὺ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο, ζητᾷ λύσεις ἀπό μᾶς. Γιὰ νὰ φωτίσουμε ὅμως τοὺς ἄλλους, πρέπει πρῶτα νὰ φωτιστοῦμε ἐμεῖς.

          Ἡ μουσικὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα ἔχει φτάσει σὲ πραγματικὸ ἀδιέξοδο, καὶ ἔχει ἀποῤῥίψει ὁλόκληρη τὴν παράδοση αἰώνων. Ἡ ἁπλῆ, ἀπέριττη, ἀλλὰ γεμάτη παλμὸ καὶ ζωὴ μουσικὴ τοῦ Παπασταύρου δείχνει τὸν δρόμο γιὰ ὅσους ἔχουν ματιὰ νὰ τὴ δοῦν.

          Σήμερα, ποὺ ἡ μισὴ Κύπρος μας βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν μπότα τοῦ Τούρκου κατακτητῆ, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανικοῦ καὶ Πατριωτικοῦ τραγουδιοῦ ἐπιβάλλεται γιὰ τὸ ξύπνημα τῆς νεολαίας μας. Τὰ τραγούδια τῶν συλλογῶν τοῦ πατρὸς Σταύρου εἶναι ὅ,τι καλύτερο γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό.

          Κλείνω τὴ μικρή μου εἰσήγηση μὲ τὰ λόγια τοῦ μεγάλου Κύπριου μουσικοῦ Σόλωνα Μιχαηλίδη: «Οἱ μελῳδικὲς γραμμὲς τῶν τραγουδιῶν τοῦ Παπασταύρου, ἁπλές, λιτές, ἔχουν μιὰ ἀπέριττη ὀμορφιά· ἀποπνέουν ἕνα αἴσθημα ἁγνότητας καὶ εὐγένειας· κινούνται φυσικά, πορεύονται χωρὶς ἐπιτήδευση, λὲς καὶ ξεπηδοῦν αὐθόρμητα ἀπὸ μιὰ πηγὴ μουσική. Τὰ Κυπριόπουλα θὰ βροῦν μέσα στὰ τραγούδια σας γνήσιο αἴσθημα, ἐθνικὸ καὶ θρησκευτικό, ἕνα παλμὸ ζωντανὸ καὶ φωτεινὴ σκέψη καὶ στοργή».

          Εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι νὰ τοῦ χαρίσῃ ὁ Θεὸς χρόνια νὰ συνεχίσῃ τὸ εὐλογημένο αὐτό ἔργο του.

Ἡ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διαχρονικὴ καὶ διαυγὴς θέσις τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τὶ ἀναφέρει σχετικῶς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ:

Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖται ἦσαν ἀκόμη ἐξόριστοι καὶ ὑπόδουλοι εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὁ βασιλεὺς Φαραὼ ἐκάλεσεν τὰς μαίας τῶν Ἑβραίων Σεπφώραν καὶ Φουά, καὶ τὰς προσέταξε, ὅταν θὰ ξεγεννοῦσαν τὰς γυναίκας τῶν Ἑβραίων, νὰ φονεύωσι μὲν τὰ ἀρσενικὰ βρέφη, νὰ διατηρῶσι δὲ εἰς τὴν ζωὴν τὰ θηλυκά, διὰ νὰ μὴ πληθυνθῇ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων.

Ὅμως «ἐφοβήθησαν αἱ μαῖαι τὸν Θεὸν» (Ἐξ. Α´, 17), λέγει ἡ Γραφή. Καὶ δι᾽ αὐτὸ παρήκουσαν εἰς τὸν Φαραώ, καὶ ἄφηναν ζωντανὰ καὶ τὰ ἀρσενικά. Ὅταν δὲ ὁ Φαραὼ τὸ ἔμαθε, ἐκάλεσεν τὰς μαίας καὶ τὰς ἠρώτησεν ἀπειλητικῶς, διατὶ ἐζωογονοῦσαν τὰ ἀρσενικά. Καὶ τοῦ ἀπήντησαν αἱ μαῖαι: «Δὲν ὁμοιάζουν αἱ Ἑβραῖαι, μὲ τὰς ἄλλας γυναίκας τῆς Αἰγύπτου, ἀλλὰ προλαμβάνουν καὶ ξεγεννοῦν τὰ τέκνα των, προτοῦ ἀκόμη προσέλθουσι πρὸς αὐτὰς αἱ μαῖαι»!

Τοιουτοτρόπως ὁ Θεὸς ἐπροστάτευεν καὶ ἐπευλογοῦσεν τὰς μαίας, ποὺ δὲν ἐφόνευαν τὰ νεογέννητα!

Ὅλη ἡ ὑπόθεσις αὐτή, ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι μιὰ ἀκόμη ἀποστομωτικὴ ἀπάντησις πρὸς τοὺς ὑπερμάχους τῶν ἐκτρώσεων καὶ τῆς λεγόμενης «εὐθανασίας»!

Εἰς τὴν χώραν τῆς ἁμαρτίας (῾῾τύπος᾽᾽ καὶ ῾῾εἰκόνα᾽᾽ τῆς ὁποίας εἶναι ἡ τότε Αἴγυπτος, συμφώνως πρὸς τὰς ἑρμηνείας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας), βασιλεύει ὁ Σατανᾶς (τοῦ ὁποίου πάλιν ῾῾τύπον᾽᾽ καὶ ῾῾εἰκόνα᾽᾽ ἀποτελεῖ ὁ Φαραώ).

Ὁ Διάβολος λοιπὸν παρακινεῖ εἰς τὸν φόνον τῶν παιδιῶν. Ἀλλ᾽ αἱ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι φοβούμεναι τὸν Θεὸν δὲν ὑπακούουν εἰς τὰ προστάγματα τοῦ «Φαραώ-Σατανᾶ», ἐπευλογοῦνται καὶ προστατεύονται ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὡς φυλάσσουσαι τὸν Νόμον Του καὶ τὰς Ἐντολάς Του!

Προτιμοῦν νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, παρὰ εἰς τὰ προστάγματα τῶν ἀνθρώπων, ἔναντι οἱωνδήποτε δυσμενῶν συνεπειῶν, ἀκόμη καὶ μὲ κίνδυνον νὰ τὰς φονεύσῃ ὁ Φαραώ!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 937-967.