του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)
Τελικά,
το συμπέρασμα της παρούσης μικρής ομιλίας είναι ότι πρέπει πρώτα να βρούμε
εμείς τη ψυχική μας ειρήνη και γαλήνη κοντά στον Χριστό και την Εκκλησία του,
και όταν τη βρούμε εμείς, τότε θα έρθη, ως φυσικό επακόλουθο, αυτό, που λέγει ο
Κύριος στους μακαρισμούς του, δηλαδή το να εκπέμπουμε και προκαλούμε ειρήνη και
στους συνανθρώπους μας. «Πρώτον φωτισθήναι, ειτα φωτισαι».
Κλείνουμε
το κείμενό μας με ένα περιστατικό από τον βίο του γέροντος Παϊσίου, ενδεικτικό
του γεγονότος ότι ήταν άνθρωπος της ειρήνης: «Στη Παναγούδα ήρθε κάποιος νέος
ταραγμένος και απελπισμένος με ένα σχοινί στο χέρι. Ή θα με βοηθήσεις, Γέροντα
του είπε ή θα κρεμασθώ μπροστά σου. Ο Γέροντας τον πήρε από το χέρι και τον
οδήγησε στο Αρχονταρίκι. Συζήτησαν και σε λίγη ώρα βγήκαν έξω. Ο νέος έφυγε
χαρούμενος, χωρίς το σχοινί, γεμάτος ειρήνη και ελπίδα. Δεν ήταν μόνον
ειρηνικός ο Γέροντας, αλλά και ειρηνοποιός. Ειρήνευε παιδιά με γονείς,
ανδρόγυνα που ήθελαν να χωρίσουν, προϊσταμένους με υπαλλήλους και την κάθε ψυχή
που τον πλησίαζε με τον Θεό και με τους άλλους, αφού πρώτα την ειρήνευε με τον
εαυτό της»[1].
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και μείς και ας προσευχόμαστε στον Θεό να μας δωρίση την μεγάλη αρετή της ειρήνης, έτσι ώστε να μπορούμε να ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας και με τους συνανθρώπους μας.
[1] Ισαάκ Ιερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ.465.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου