Αυτός
είναι και ο λόγος που ο διάκονος στην αρχή της Θείας Λειτουργίας στη «μεγάλη
συναπτή»[i] ή
στα λεγόμενα ειρηνικά, όπως ονομάζονται, προσεύχεται να μας χαρίσει ο Θεός την
«ανωθεν ειρηνη». Η πρώτη αίτηση είναι η εξής: «Εν ειρηνη του Κυριου
δεηθωμεν», δηλαδή με ειρήνη, ελεύθεροι
από μίση ή ψυχρότητα ή από ταραχή φροντίδων, ας παρακαλέσουμε τον Κύριο. Αφού
λοιπόν προτρέπει ο διάκονος να προσευχόμαστε με ψυχική ειρήνη και γαλήνη,
ακολούθως εύχεται: «Υπερ της ανωθεν ειρηνης και της σωτηριας των ψυχων ημων,
του Κυριου δεηθωμεν»· δηλαδή μας προτρέπει να παρακαλέσουμε τον Κύριο για την
ειρήνη που χαρίζεται από τον Θεό, η οποία μας απαλλάττει από κάθε τύψη
συνειδήσεως, και για τη σωτηρία των ψυχών μας. Είναι φανερό εδώ ότι παρακαλούμε
τον Θεό να μας δώσει την ειρήνη, η οποία προέρχεται από τον Κύριο, σαν δώρο και
όχι από τη δική μας ασθενή και πεπτωκυία φύση. Επομένως η Εκκλησία μας καλεί να
προσευχόμαστε «εν ειρηνη» και «υπερ της ειρηνης»[ii].
Η τρίτη
αίτηση έχει ως εξής: «Υπερ της ειρηνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των
αγίων του Θεού εκκλησιών, και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθωμεν»·
δηλαδή μας προτρέπει ο διάκονος να παρακαλέσουμε τον Κύριο για την ειρήνη
ολόκληρου του κόσμου, την αδιάσειστο στερέωση των κατά τόπους αγίων του Θεού
εκκλησιών και την ένωση όλων των ανθρώπων. Μέσα στην ιστορική πορεία της
ανθρωπότητας αλλά και ειδικότερα της Εκκλησίας, υπήρξαν πόλεμοι, ταραχές,
ανθρώπινες έριδες και διαμάχες, αιρέσεις, διαιρέσεις κλπ., οι οποίες διετάραξαν
την ειρήνη της ανθρωπότητας και ειδικότερα του χριστιανισμού. Η Εκκλησία
προσεύχεται, τόσο για την ειρήνη όλου του κόσμου, όσο και για την ειρηνική
πορεία της στρατευόμενης Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου