Ο άνθρωπος
λυτρώνεται και ελευθερώνεται μέσα από τη θυσία του Ιησού Χριστού. Στην Παλαιά
Διαθήκη υπήρχε μια διάταξη, σύμφωνα με την οποία η θυσία, της οποίας το αίμα
προσφέρεται εις τα άγια, πρέπει να γίνεται έξω από την παρεμβολή. Ακόμη και αυτή
τη διάταξη της Παλαιάς Διαθήκης εξεπλήρωσε ο Ιησούς Χριστός, αφού έξω της πύλης
έπαθε (Εβρ. ιγ΄ , 12)[i].
Έτσι, με αυτό τον τρόπο εφανέρωσε ότι η
θυσία Του είναι καθολική και γενικού και πανανθρώπινου χαρακτήρα και ότι
ολόκληρη η οικουμένη κατεστάθη ναός, στον οποίο τελέσθηκε και τελείται η
αναίμακτος αυτή θυσία. Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων έχει εγκατασταθή πλέον
ο θεάνθρωπος Ιησούς. Η ιερωσύνη του Χριστού έχει υπόβαθρο της τη ζωή, η οποία
δεν έχει τέλος, αφού, όπως αναφέρει προφητικά και ο ψαλμωδός, «συ ιερεύς εις
τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. 109, 4). Ο Χριστός, ως αιώνιος
ιερέας, μπορεί να σώζει αυτούς, που προσέρχονται στον Θεό, μεσώ Αυτού, επειδή
ζει πάντοτε, για να μεσιτεύει και προσεύχεται γι’ αυτούς (Εβρ. ζ΄ , 25)[ii].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου