Η ειρήνη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου) 

Πρόλογος

        Η ειρήνη, θα μπορούσαμε να πούμε κατ’ αρχήν, ότι είναι μια αρετή του ανθρώπου, που χαρίζεται ως δωρεά από το Θεό στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του από τα πάθη και τις αμαρτίες. Δυστυχώς όμως, όπως λέγει και ο Άγιος Ισήδωρος Πηλουσιώτης, «το μεν της ειρηνης ονομα πανταχου· το δε πραγμα ουδαμου»[i]. Δηλαδή, όλοι παντού και πάντοτε μιλούν και διακηρύσσουν περί της ειρήνης, αλλά στην ουσία η ειρήνη είναι απούσα.

Ορισμός λέξεως ειρήνη

        Η ειρήνη είναι μια κατάσταση, που ζεί ο άνθρωπος, προς τον Θεόν, τον εαυτό του και προς τον πλησίον. Στα εβραϊκά η αντίστοιχη λέξη του όρου ειρήνη είναι το «σαλώμ» (salom), που εχρησιμοποιείτο ως ο καθημερινός χαιρετισμός μεταξύ των Ιουδαίων. Εξ αυτής της λέξεως προέρχεται το όνομα Σαλώμη, που σημαίνει Ειρήνη και Σαλωμών, που σημαίνει Ειρηναίος, ειρηνικός.

Η ειρήνη εν τω Παραδείσω της τρυφής

        Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι είναι σωστό να ξεκινήσουμε τη σκέψη μας από την ειρήνη, η οποία υπήρχε στον Παράδεισο, εκεί όπου οι πρωτόπλαστοι ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους και σε σχέση με τη φύση και τα ζώα[ii]. Αυτή η ειρήνη χάθηκε εξ αιτίας της αμαρτίας και ανυπακοής των πρωτοπλάστων. Οι άνθρωποι, τα ζώα και γενικά ολόκληρη η φύση έχασε την παραδείσια ειρήνη και από τότε μπήκε στη ζωή του ανθρώπου η φθορά, η αμαρτία, το άγχος και γενικά οι παρεπόμενες της αμαρτίας καταστάσεις.

        Αυτή η ειρήνη είναι κεντρική έννοια στο κήρυγμα των προφητών για τη σωτηρία, που πρόκειται να φέρει ο προσδοκώμενος Μεσσίας, Ιησούς Χριστός, καθώς και για τη προσδοκώμενη μεσσιανική εποχή, κατά την οποία θα αποκατασταθή η παραδείσια ειρήνη, η οποία χάθηκε λόγω της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Αναφέρει σχετικά ο προφήτης Ησαΐας: «Τότε ο λύκος θα βόσκη μαζί με το αρνί, και η λεοπάρδαλις θα κατοική μαζί με το ερίφιον, το μοσχάριον και ο ταύρος θα βόσκουν μαζί με τον λέοντα και ένα μικρό παιδί θα οδηγεί αυτά ως ήμερα αρνία. Το βόδι και η αρκούδα θα βόσκουν μαζί και τα μικρά τους θα κάμνουν μαζί συντροφιά. Το λιοντάρι και το βόδι θα τρώγουν μαζί άχερα. Μικρό παιδί θα απλώνη και θα θέτη χωρίς κίνδυνο τα χέρια του στην τρύπα του δηλητηριώδους φιδιού και στη φωλιά, όπου τα φίδια έχουν τα μικρά τους. Όλα τα άγρια θηρία και τα δηλητηριώδη φίδια δεν θα κάμνουν σε κανένα κακό, ούτε θα έχουν τη δύναμη και τη διάθεση να σκοτώσουν κανένα στο άγιο μου όρος, διότι ολόκληρος ο κόσμος θα έχει πλημμυρίσει από τη θεία γνώση, όπως το πολύ νερό κατακαλύπτει τις θάλασσες»[iii].

Αυτή η ειρηνική κατάσταση με το Θεό, τους εαυτούς τους, τον πλησίον και τη φύση γενικά ζούσαν και ζουν οι άγιοι, οι οποίοι είναι συμφιλιωμένοι με τη φύση. Γι’ αυτό βλέπουμε και στους βίους τους, ότι οι άγιοι, οι οποίοι ζούσαν την προπτωτική, παραδείσια, κατάσταση, συμπεριφεέρονταν στα άγρια ζώα σαν να ήταν ήμερα.

(συνεχίζεται)

---

[i] Έχεις ειρήνη, εκδ. Χριστιανική εστία, 1997⁵, σ.28.

[ii] «Όσο ο άνθρωπος βιώνει την ειρήνη στο πλήρωμά της, τόσο και τείνει προς την προπτωτική του κατάσταση, διότι η ειρήνη αποτελούσε βασικό γνώρισμα και στοιχείο της παραδεισένιας εκείνης ζωής των πρωτοπλάστων». Έχεις ειρήνη, εκδ. Χριστιανική εστία, 1997⁵, σ.17.

[iii] «και συμβοσκηθήσεται λύκος μετ’ αρνός, και πάρδαλις συναναπαύεται ερίφω, και μοσχάριον και ταύρος και λέων άμα βοσκηθήσονται, και παιδίον μικρόν άξει αυτούς· και βους και αρκος βοσκηθησονται, και αμα τα παιδια αυτων εσονται, και λεων και βους αμα φαγονται αχυρα. και παιδιον νηπιον επι τρωγλην ασπιδων και επι κοιτην εκγονων ασπιδων την χειρα επιβαλει. και ου μη κακοποιησουσιν, ουδε μη δυνωνται απολεσαι ουδενα επι το ορος το αγιον μου, ότι ενεπλησθη η συμπασα του γνωναι τον Κυριον ως υδωρ πολύ κατακαλυψαι θαλασσας» (Ησ. ια΄ 6-9).