Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ. Β΄.

Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.

Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;

Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!

Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ ΣΤ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Κάρβουνο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Τότε ὁ Δαβὶδ συναισθανόμενος τὸ διπλὸ ἁμάρτημα ποὺ διέπραξε, ὁμολόγησε ὅτι πράγματι εἶχε ἁμαρτήσει μπροστὰ στὸν Κύριο. Καὶ ὁ προφήτης Νάθαν διαβεβαίωσε τὸν Δαβὶδ ὅτι ὁ Κύριος εἶδε τὴν μετάνοιά του καὶ συγχώρησε τὸ ἁμάρτημά του. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θα θανατωθῇ. Προαναγγέλει ὅμως τὸν θάνατο τοῦ γιοῦ του, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν σχέση του ἐκείνη μὲ τὴν Βηρσαβεέ[1]. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μὲ τὴν ταπεινὴ ὁμολογία του ὁ Δαβὶδ ἐπανῆλθε στὴν ἀρχική του ἀξία καὶ ἔγινε πρότυπο μετάνοιας[2].

Ὁ Δαβὶδ μάλιστα, σὲ ἔνδειξη μετάνοιας νήστεψε, εἰσῆλθε στὸ δωμάτιό του καὶ διανυκτέρευσε κατὰ γῆς μὲ μόνο ἔνδυμα ἕνα τρίχινο σάκκο. Τότε εἶναι ποὺ συνέθεσε καὶ τὴν κορωνίδα τῶν ψαλμῶν, δηλαδὴ τὸν 50^ο («Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς...») καθὼς καὶ τὸν 31^ο, ὅπου ἐκφράζει τὴν εἰλικρινῆ του μετάνοια. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας τίποτε ἄλλο δὲν προσελκύει τόσο πολὺ τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Δεσπότη, ὅσο ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας[3].

Ὁ ψαλμὸς αὐτὸς χρησιμοποιεῖται στὶς διάφορες ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως στὸ μικρὸ καὶ μεγάλο ἀπόδειπνο, τὸ μεσονυκτικό, τὸν ὄρθρο καθὼς καὶ στὴν Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸν ἱερέα, τὴν ὥρα τοῦ χερουβικοῦ ὕμνου.

---

[1] Ὁ προφήτης Νάθαν ἀναφέρει στὸν Δαβὶδ ὅτι ὁ γιὸς του, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Βηρσαβεὲ θὰ θανατωθῇ. Ὁ γιὸς τοῦ Δαβὶδ εἶχε ἤδη γεννηθῇ, ὅταν ὁ προφήτης Νάθαν ἤλεγξε τὸν Δαβίδ. Βλ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ψαλμούς, ΕΠΕ, 15, σσ. 146-147.

[2] Βλ. Ἰω. Χρυσσοστόμου, ΕΠΕ, 28, 724.

[3] «Οὐδὲν δὲ οὕτως εἰς ἔλεον ἐπισπᾶται Δεσπότην, ὡς ὁμολογία πλημμελήματος». Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ψαλμούς, ΕΠΕ, 15, σσ. 148-149.

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ. Α΄.

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:

(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,

(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.

Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ Ε΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Κάρβουνο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Κάποτε ὅμως ἦλθε κάποιος ἐπισκέπτης στὸν πλούσιο ἄνθρωπο καὶ αὐτὸς λυπήθηκε νὰ σφάξῃ ἀπὸ τὰ δικά του πρόβατα καὶ ἀπὸ τὰ κοπάδια τῶν βοδιῶν του, γιὰ νὰ φιλοξενήσῃ τὸν ὁδοιπόρο, ποὺ ἦλθε στὸ σπίτι του. Ἀντ’ αὐτοῦ πῆρε καὶ ἔσφαξε τὸ πρόβατο τοῦ πτωχοῦ καὶ τὸ προσέφερε στὸν ἐπισκέπτη του.

Ὁ Δαβὶδ μόλις ἄκουσε αὐτὴ τὴν ἱστορία, θύμωσε πολὺ μὲ ἐκεῖνο τὸν πλούσιο. Τότε λέγει στὸν Νάθαν: «Ζῇ Κύριος, ὅτι υἱὸς θανάτου ὁ ἀνὴρ ὁ ποιήσας τοῦτο»[1], δηλαδὴ «Λέγω ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ποὺ ζῇ καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ ἔκανε αὐτό, εἶναι ἔνοχος θανάτου». Ἀκόμη ὁ Δαβὶδ λέγει ὅτι πρέπει νὰ ἀποζημιώσῃ τὸν ἄλλον στὸ ἑπταπλάσιο γιὰ τὴν πράξη του αὐτή, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ δὲν εὐσπλαγχνίσθη τὸν πτωχό.

Τότε ὁ Νάθαν λέγει ἀμἐσως στὸν Δαβίδ: «Σὺ εἶ ὁ ἀνὴρ ὁ ποιήσας τοῦτο». δηλαδὴ «Ἐσὺ εἶσαι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔκανες αὐτό».  Ἀκολούθως ὁ προφήτης Νάθαν μεταξὺ ἄλλων λέγει στὸν Δαβὶδ ὅτι κατεφρόνησε καὶ κατεπάτησε τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ διέπραξε αὐτὴ τὴν πονηρὴ πράξη ἐνώπιόν Του. Ἐσκότωσε δηλαδὴ μὲ τὸ ἐχθρικὸ μαχαίρι τὸν ἀξιωματικό του, τὸ Οὐρία τὸν Χετταῖο καὶ ἀκολούθως πῆρε τὴ γυναῖκα τοῦ Οὐρία καὶ τὴν ἔκανε γυναῖκα του καὶ ἔβαλε τὸν ἄνδρα της νὰ σκοτωθῇ ἀπὸ τὸ μαχαίρι τῶν Ἀμμωνιτῶν.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Βασιλειῶν Β΄, ιβ΄, 5.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΦΕΣΟΥ

(Νωπογραφία ἀπὸ τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)

(Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν 19ην Ἰανουαρίου)

Εὐγενοπρεπῶς καὶ ἐφεξῆς,

ὡς λέων πνευματικὸς

ὁ Ἐφέσου Εὐγενικός,

ἀνέστρεψε θαῤῥαλέως

τὴν τῶν λατίνων λεοντήν,

ἀφυπνίζων ὁ παναγιώτατος ποιμενάρχης

παποκινήτως ὑπνώττοντα λαόν,

ἀναιρῶν ὁ Μᾶρκος ὁ μακάριος

τὴν τῶν αἱρετικῶν ἄρκτον

ἀναδεικνύμενος ὑπὸ τοῦ Κυρίου

ἀκραιφνὲς ἄκρον Ὀρθοδοξίας,

ἀκατάλυτον μάκρος Ὀρθοπραξίας!

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ Δ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Πέρασαν πολλοὶ μῆνες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Δαβὶδ διέπραξε τὸ διπλὸ ἁμάρτημα, ἀλλὰ δὲν εἶχε συναισθανθῇ ἀκόμη τὴν ἐνοχή του, οὔτε εἶχε μετανοήσει γιὰ τὴν παρανομία του[1]. Ὅμως ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ ὁποῖος εἶναι γιατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, δὲν ἄφησε τὸ πάθος ἀγιάτρευτο. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἔστειλε τὸν προφήτη Του Νάθαν, σὰν γιατρὸ τοῦ τραύματος[2]. Ὁ προφήτης Νάθαν λοιπὸν λέγει στὸν Δαβὶδ τὴν ἑξῆς παραβολή: Σὲ κάποια πόλη ζοῦσαν δύο ἄνδρες, ὁ ἕνας πλούσιος καὶ ὁ ἄλλος φτωχός. Ὁ πλούσιος εἶχε πάρα πολλὰ κοπάδια πρόβατα καὶ βόδια. Ἀντίθετα ὁ φτωχὸς δὲν εἶχε τίποτα ἄλλο παρὰ μόνο ἕνα μικρὸ θηλυκὸ πρόβατο, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀγοράσει καὶ τὸ ἐφρόντιζε καὶ τὸ ἔθρεψε. Καὶ μεγάλωσε στὸ σπίτι του μαζὶ μὲ τὸν ἴδιο καὶ μὲ τὰ παιδιά του. Τὸ πρόβατό του ἔτρωγε ἀπὸ τὸ ψωμί του καὶ ἔπινε νερὸ ἀπὸ τὸ ποτῆρι του. Τόσο πολὺ τὸ ἀγαποῦσε, ὥστε τὸ ἄφηνε νὰ κοιμηθῇ στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸ θεωροῦσε σὰν κόρη του.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀναφέρει ὅτι πέρασε ἕνας ὁλόκληρος χρόνος ἀπὸ τὴν διάπραξη τοῦ διπλοῦ ἁμαρτήματος ἀπὸ τὸν Δαβὶδ μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ τὸ ἤλεγξε ὁ προφήτης Νάθαν. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ὅμως ἐνῷ ἡ ψυχὴ ἦταν ἀκόμα θυλωμένη, ἢ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνεχθῇ τοὺς ἐλέγχους, ἢ θὰ ἔκανε κάτι φοβερὸ ἐναντίον τοῦ προφήτη: «Ὡς εἶναι μεθ’ ὅλον ἐνιαύσιον χρόνον. Πρὸ δὲ τούτου τῆς ψυχῆς ἔτι τεθολωμένης, ἢ καὶ οὐκ ἂν ἐνέσχετο τῶν ἐλέγχων, ἤ τι καὶ δεδράκει κατὰ τοῦ προφήτου δεινόν». Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ψαλμούς, ΕΠΕ, 15, ἐκδ. Ἐλευθερίου Μερετάκη «Τὸ Βυζάντιον», Πατερικαὶ ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 146-147.

[2] Βλ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, ΒΕΠΕΣ 39, 55, στ. 1.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ Β΄.

(Νωπογραφία ἀπὸ τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου)

(α) Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), καὶ

(β) ὁ κάθε Πάπας εἶναι (ὡς ἰσχυρίζονται) Βικάριος (= ἀντιπρόσωπος) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,

Ἄρα, συνακόλουθα (σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεσί τους):

(γ) τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ… Πάπα, ὡς (τάχα) ἐκπροσώπου τοῦ Χριστοῦ!!!

Συναφῶς γράφει ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

“Ὁ Πάπας στὴ Λατινικὴ Δύση –μὲ τὸ δογματικῶς κατοχυρωμένο καὶ ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανικὴ Σύνοδο “ἀλάθητο” καὶ τὸ διεκδικούμενο “πρωτεῖο ἐξουσίας” πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία– ἔχει πάρει αὐθαιρέτως (ὁ Πάπας), ὄχι μόνον τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν θέσι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας…”

Τὸ οὐσιαστικό, καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁμάρτημα τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπιβουλεύεται ἐκεῖνο ἀκριβῶς, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸν Τριαδικὸν Θεόν, στὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ στὸ Πανάγιον Πνεῦμα!

Ὅμως, ἑνὸς (καὶ μάλιστα κορυφαίου) κακοῦ δοθέντος, ἀσφαλῶς μύρια ἄλλα ἕπονται! Ἐξ οὗ καὶ οἱ συνεπαγόμενες ἐπιμέρους πάμπολλες περαιτέρω πολυποίκιλες παρεκτροπὲς τοῦ παπικοῦ ἐκτρώματος!

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι σύμφυτες καὶ ἐγγενεῖς μὲ τὸ ὅλο ἑωσφορικό του πνεῦμα. Ἄρνησι ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν κακοδοξιῶν του, σημαίνει, ταυτόχρονα ἄρνησι τοῦ ἰδίου του ἑαυτοῦ του, ὅπερ δυστυχῶς ἀδύνατο! Ἄρα εἰς μάτην οἱ “διάλογοι”, ποὺ, ἀπὸ πλευρᾶς παπισμοῦ, εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀμετάθετο στόχο ἀποσκοποῦν, μανιωδῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως:

Στὴν καθυπόταξι καὶ ὑποδούλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτέ νὰ συμβῇ, διότι τὴν Ἐκκλησία (=Ὀρθοδοξία), “πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. ιστ´, 18)!

Ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), δικαίως ἀπεφάνθη περὶ τοῦ παπισμοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν αἵρεσι, ἀλλ᾽ εἶναι παναίρεσις!

Εἶναι, ὡς γράφει, ὁ παπισμός, ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ Ἰωὰβ ἔστειλε στὸν Δαβὶδ ἀπεσταλμένο καὶ τοῦ ἀνείγγειλε ὅτι ἀπέθανε ὁ Οὐρίας. Ὁ Δαβὶδ ὅμως εἶπε στὸν ἀπεσταλμένο νὰ πῇ στὸν Ἰωὰβ νὰ μὴ λυπηθῇ πολὺ καὶ νὰ θεωρήσῃ φοβερὸ τὸ γεγονός, διότι αὐτὰ ἔχει ὁ πόλεμος. Τὸ μαχαίρι τρώγει ἄλλοτε μὲ τὸν ἕνα καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ἄλλο τρόπο.

Ἡ γυναῖκα τοῦ Οὐρία ἔμαθε ὅτι σκοτώθηκε στὸν πόλεμο ὁ Οὐρίας καὶ ἔκλαψε πολὺ τὸν ἄνδρα της. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπέρασε ὁ καιρὸς τοῦ πένθους, ἔστειλε ὁ Δαβὶδ ἀνθρώπους του καὶ τοῦ ἔφεραν τὴν Βηρσαβεὲ στὸ ἀνάκτορό του καὶ πῆρε νόμιμα πλέον τὴν Βηρσαβεεὲ σὰν σύζυγό του, ἀπέκτησαν δὲ καὶ ἕνα γιό. Νόμισε ὅμως ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡσύχασε. Ἀπὸ ἐκείνη ὅμως τὴ στιγμὴ ἀρχίζουν οἱ μεγάλες ταλαιπωρίες καὶ τὰ δεινά του. Ὁ Δαβὶδ τὴν περίοδο ποὺ διέπραξε τὴν ἁμαρτία δὲν ἦταν μικρὸ παιδί, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀλλὰ ὥριμος ἄνδρας, γύρω στὰ πενήντα χρόνια[1]. Ὅμως ὅπως ἀναφέρει τὸ κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «καὶ πονηρὸν ἐφάνη τὸ ρῆμα, ὃ ἐποίησε Δαβίδ, ἐν ὀφθαλμοῖς Κυρίου»[2]. Δηλαδὴ ἡ ὅλη ἐνέργεια τοῦ Δαβὶδ φάνηκε πονηρὴ μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ ἔγινε ὁ βασιλιᾶς ἔνοχος ἀπέναντι τοῦ Κυρίου.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. ΕΠΕ, 8, 310.

[2] Βλ. Βασιλειῶν Β΄, ια΄, 27.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ Α΄.

(Χαρακτικό, ἔτους 1899)

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἐκ Κύπρου ἕλκων τὴν καταγωγήν, ὡς λέων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, βροντώδῃ τῇ φωνῇ βοᾷ πρὸς ἅπαντας ἡμᾶς·

«Ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύσητε.

Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.» (Μάρκ. ιγ ´, 21-22)

Ἡ σημασία τοῦ “ὧδε” (=ἐδῶ) δὲν εἶναι μόνον τοπική, ἀλλὰ καὶ τροπική!

Ἐὰν οἱοσδήποτε “πάπας” σᾶς εἰπῇ ὅ,τι ἐδῶ (= εἰς τὸν παπικὸν θρόνον τοῦ ἐκπεσόντος Πάπα Ῥώμης) εἶναι ὁ Χριστὸς, μὴ πιστεύσετε!

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ ἀείποτε Ζῶν καὶ ὁ ἀδιαλείπτως Παρών, διοικεῖ αὐτοπροσώπως τὴν Ἐκκλησία Του! Οὐδόλως τοῦ χρειάζεται οἱοσδήποτε «Vicarius Filii Dei» (= ἐκπρόσωπος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ “παπικὸς ἀντιπρόσωπός Του ἐπὶ τῆς γῆς”), ὅπως βλάσφημα φρονοῦν μὲ τὸ ὕπουλο καὶ πλανεμένο δόγμα τοῦ “παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας” οἱ φραγκολατῖνοι αἱρετικοί. Ἡ παρουσία τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ στὶς Ἐκκλησίες Του εἶναι ἐνεργὸς καὶ ἀκατάπαυστος καὶ ὡς ἐκ τούτου κανέναν ἁπολύτως “πάπα” δὲν ἔχει ἀνάγκην ὁ Χριστός, σὰν ἀντιπρόσωπό Του (τάχα) ἐπὶ τῆς γῆς!

Καὶ ἡ παμπλάνη τῶν παπικῶν, δὲν τελειώνει δυστυχῶς ἐδῶ!

Ἐφ᾽ ὅσον, σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικές τους δοξασίες:

(α) Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), καὶ 

Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ Β΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ Οὐρίας ὅμως (ποὺ τὸ ὄνομά του σημαίνει «ὁ Κύριος εἶναι τὸ φῶς μου») δὲν θέλησε μὲ κανένα τρόπο νὰ κοιμηθῇ μὲ τὴν σύζυγό του, διότι εἶχε ὑπόψη του τὸ ἔθιμο τῶν Σημιτῶν, τὸ νὰ ἀπέχουν δηλαδὴ οἱ πολεμιστὲς ἀπὸ συζυγικὲς σχέσεις σὲ καιρὸ πολέμου.

Μπροστὰ στὴν θαυμαστὴ στάση τοῦ Οὐρία, ὁ Δαβὶδ ἔμεινε ἀναίσθητος καὶ σχεδίαζε τὸ θάνατό του. Ὅπως παραστατικὰ ἀναφέρει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Δαβὶδ ἔγινε παραβάτης τριῶν ἐντολῶν, τῆς μοιχείας, τοῦ φόνου καὶ τῆς ἐπιθυμίας ξένης γυναίκας[1].

Τότε ὁ Δαβὶδ ἔγραψε ἐπιστολὴ, στὴν ὁποία ἐξηγοῦσε στὸν Ἰωὰβ πῶς νὰ θανατωθῇ ὁ Οὐρίας. Τὴν ἐπιστολὴ μάλιστα αὐτὴ παρέδωσε στὸν Οὐρία, μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ παραδώσῃ τὴν ἐπιστολὴ στὸν Ἰωάβ. Ἔτσι τὸ μήνυμα τοῦ θανάτου μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ θῦμα[2].

Ὁ ἀρχιστράτηγος Ἰωὰβ ἐξετέλεσε ἀμέσως τὶς ὁδηγίες τοῦ Δαβίδ. Ἔτσι ἐνῷ συνεχιζόταν ἡ πολιορκία τῆς πόλεως, ὁ Ἰωὰβ ἔβαλε τὸν Οὐρία νὰ σταθῇ καὶ νὰ πολεμήσῃ στὴ θέση, ὅπου ὑπῆρχαν ἀπέναντι δυνατοὶ καὶ γενναῖοι στρατιῶτες τῶν Ἀμμωνιτῶν, ἐνῷ ὁ Ἰωὰβ καὶ στρατιῶτες του ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ πίσω του[3]. Ὁ Ἰωὰβ ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς εἶχε σκοτώσει πολλούς, ἤθελε μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ ἔχῃ καὶ ἄλλους ὅμοιούς του. Ἀκόμη σκοτώνοντας τὸν Οὐρία θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ στὸ χέρι του τὸν βασιλέα Δαβίδ. Ἔτσι μὲ αὐτὸ τὸ σχέδιο τοῦ Δαβίδ, τὸ ὁποῖο ἐκτέλεσε ὁ Ἰωὰβ σκοτώθηκε ὁ σύζυγος τῆς Βηρσαβεέ, Οὐρίας ὁ Χετταῖος.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. ΒΕΠΕΣ, 57, 157.

[2] Βλ. Βασιλειῶν Β΄, ια΄, 14-15. Γ. Γ. Ψαλτάκη, Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μετὰ συντόμου ἑρμηνείας, ἐκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθῆναι 1994, σ. 245.

[3] Βλ. Βασιλειῶν Β΄, ια΄, 15.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Β΄.

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο εἶναι χαρακτηριστικὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ βαρυσήμαντον ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἡμερ. 8.12.1993, μὲ ἀφορμὴ τὴν «Κοινὴ Δήλωσι» τῆς «Μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν», ποὺ ἔγινε στὸ BALAMAND τοῦ Λιβάνου τὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1993.

Στὴν ἐν λόγῳ συνδιάσκεψιν στὸ BALAMAND ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν, καὶ κατὰ συνέπεια δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δήλωσης», τὰ Πατριαρχεῖα: Ἰεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καὶ οἱ Ἐκκλησίες: Ἑλλάδος καὶ Τσεχοσλοβακίας.

Τὰς ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς, δογματικῆς, ποιμαντικῆς, ἁγιολογικῆς, ἠθικῆς καὶ ἱστορικῆς ἀπόψεως, τρωτὰς θέσεις τοῦ κειμένου τῆς «Κοινῆς Δήλωσης» τῆς ἐν λόγῳ «Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν» ἐπεσήμαναν καὶ ἐπέκριναν μὲ ἐμπεριστατωμένες καὶ ἀξιολογώτατες ἐπιστολές τους ὄχι μόνον τὸ σύνολο τῶν εἴκοσιν ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω, ἀλλὰ καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἐπίσης οἱ καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης, κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου, κ. Μέγας Φαράντος κ.ἄ.

Ἡ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑγιὴς αὐτὴ ἀντίδρασις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ ἐπαϊόντων λαϊκῶν στὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δηλώσεως» τῆς πιό πάνω ἀναφερομένης συνδιασκέψεως στὸ BALAND, διαδηλώνει περίτρανα πρὸς κάθε κατεύθυνσιν ὅτι:

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ διατηρεῖ ἀδιαλείπτως ζωντανὴν καὶ ἀλώβητον τὴν εὐαισθησία του σὲ θέματα Πίστεως καὶ Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν εἶναι καθόλου διατεθειμένος νὰ δεχθῇ ψευδοενώσεις μὲ οἱουσδήποτε αἱρετικοὺς (παπικούς, κόπτες, κ.ἄ.�), δηλαδὴ “ἑνώσεις” τύπου «Φερράρας-Φλωρεντίας» καὶ τὰ παρόμοια. 

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

O ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΗ A΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ πεντηκοστὸς ψαλμὸς εἶναι ὁ τέταρτος ἀπὸ τοὺς ψαλμοὺς τῆς μετανοίας καὶ ἔχει συγγραφεῖ ἀπὸ τὸν προφητάνακτα Δαβίδ. Τὸ ἱστορικὸ τοῦ ψαλμοῦ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Ὁ στρατὸς τῶν ἱσραηλιτῶν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἰωὰβ βρισκόταν ἔξω ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τῶν Ἀμμωνιτῶν Ραββάθ (τὸ σημερινὸν Ἀμμὰν τῆς Ἱορδανίας). Ὁ Δαβὶδ ὅμως δὲν συμμετεῖχε στὴν ἐκστρατεία, διότι ἦταν βέβαιος γιὰ τὴν νίκη, καὶ ἔτσι ἀνεπαύετο. Μετὰ τὸν μεσημβρινὸ του ὕπνο, ἔκανε τὸν περίπατό του στὴν ταράτσα τοῦ ἀνακτόρου του. Τότε εἶδε μία ὡραία γυναῖκα, ποὺ λουζόταν στὴν αὐλή της καὶ καταγοητεύτηκε. Τότε τοῦ γεννήθηκε ἡ ἐπιθυμία τῆς μοιχείας. Ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ποὺ λεγόταν Βηρσαβεέ, συγκατατέθηκε ἀμέσως στὴν ἐπιθυμία τοῦ βασιλιὰ, κινούμενη πιθανὸν καὶ ἀπὸ φιλοδοξία, διότι νόμισε ὅτι θὰ γινόταν βασίλισσα.

Ὅμως ὁ Νόμος ὥριζε λιθοβολισμὸ γιὰ τοὺς μοιχούς. Ἔτσι ἡ Βηρσαβεὲ γιὰ νὰ προστατεύσῃ τὸν ἑαυτό της ἀπὸ τὴν τιμωρία γιὰ τὸ ἁμάρτημα ποὺ διέπραξε, ἀνακοίνωσε στὸ Δαβὶδ ὅτι ἦταν ἔγκυος. Ὁ Δαβίδ, γιὰ νὰ τηρήσῃ τὰ προσχήματα καὶ τυφλωμένος ἀπὸ τὸ σαρκικὸ πάθος, κάλεσε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸν σύζυγο τῆς Βηρσαβεέ, Οὐρία, καὶ προσπάθησε μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν ὁδηγήσῃ σὲ σαρκικὴ σχέση μὲ τὴ σύζυγό του, γιὰ νὰ θεωρηθῇ ὅτι τὸ ἔμβρυο ἦταν δικό του.

(συνεχίζεται)

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Α΄.

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

«…Δι᾽ αὐτὸ καὶ αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις δὲν εἶναι κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωποι. Δὲν εἶναι διὰ τὸ καλὸν οὔτε τῶν (αἱρετικῶν) Ῥωμαιοκαθολικῶν οὔτε τῶν Ὀρθοδόξων.

Μετακινοῦν ἀπὸ τὴν «ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. α´, 23) τοῦ μόνου Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ ἀνθρωποθέου Πάπα τοῦ δυτικοῦ οὐμανισμοῦ.

Ἠμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καὶ (αὐτῶν) τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς “Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας” ὡς (τάχα) “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”, ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἢ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ῥώμης ὡς ἐχούσης κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καὶ Μυστήρια, χωρὶς τὴν ῥητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ «FILIOQUE», τοῦ «ἀλαθήτου», τοῦ «πρωτείου», τῆς «κτιστῆς χάριτος», καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν (συνεπαγομένων) κακοδοξιῶν των, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορὰς χωρὶς σημασίαν ἢ ὡς θεολογούμενα, ἀλλὰ ὀρθοδόξως πιστεύομεν ὅτι ἀλλοιώνουν ἀνεπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας…»

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

Ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὡς ἁγιογράφος B΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Ὡς ἁγιογράφος ἦταν πολὺ ταλαντοῦχος καὶ προικισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ χάρισμα τῆς φιλοτεχνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὡς πιστὸς ὑπηρέτης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὔξησε τὸ χάρισμα του καὶ τελειοποιήθηκε κοντὰ στὴν συνοδεία τῶν Παχωμαίων στὴν ἁγιογραφία.

Τὶς εἰκόνες του χαρακτηρίζει τὸ λαμπερὸ πρόσωπο, μὲ τὸν ὡραῖο γλυκασμό, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ εἰκόνες τῶν διδασκάλων του, ἀδελφῶν Παχωμαίων. Ὁ ἴδιος φρόντισε νὰ μεταλαμπαδεύσει τὸ χάρισμα, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, καὶ σὲ ἄλλους μαθητές του, ἀντίθετα πρὸς ἄλλους σύγχρονούς του ἁγιογράφους, οἱ ὁποῖοι ἐπιμελῶς ἔκρυβαν τὴν «τέχνη» τους.

Οἱ εἰκόνες του ἀναβλύζουν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ἁγιότητα του βίου τοῦ σεπτοῦ μας γέροντα, ἀρχιμ. Γαβριήλ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι πολλὲς φορὲς τὰ προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἁγιογράφου διαφαίνονται στὶς εἰκόνες. Αὐτὸ συνέβαινε καὶ στὸν γέροντα Γαβριήλ. Ἡ προσωπικὴ ἁγιότητα τῆς ὅλης του ζωῆς διαφαίνεται στὶς εἰκόνες, ποὺ μὲ πολλὴ εὐλάβεια φιλοτεχνοῦσε.

Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή του.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ΣΤ΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Τὶ θὰ ἔλεγε καὶ σὲ μᾶς, τοὺς ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ παρακολουθοῦμε μὲ ἀγωνία ὅσα γίνονται στὶς μέρες μας καὶ ἀνησυχοῦμε;

Ἀσφαλῶς θὰ μᾶς ἔλεγε κάτι σχετικὸ μ᾽ αὐτὸ ποὺ γράφει στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς του: «…ἂς γνωρίζωμεν καλὰ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές. Εἶναι ῾῾ὀλίγοι οἱ ἐκλεκοί᾽᾽· ὅμως δὲν εἶναι ἀνησυχητικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει. Δὲν εἶναι ναός, ποὺ κτίζεται μὲ πέτρες, ἄμμο καὶ ἀσβέστη ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ καταστρέφεται μὲ φωτιὰ βαρβάρων, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ῾῾καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾽ ὃν δ᾽ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτὸν» (Ματθ. κα´, 44). Ὁ Κύριος, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες διὰ νὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, νὰ στερεώσουν τὴν Παράδοσιν καὶ νὰ δώσουν χαρὰν μεγάλην εἰς τὴν Μητέρα μας (βλ. Κείμενα-Ἐπιστολὲς Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐκδ. «Ἁγιοτόκος Καππαδοκία», Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 18-21).

(Ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικὸ
«Ο ΣΩΤΗΡ»
ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων
τεῦχος ἀρ. 2106, 1 Μαρτίου 2015)

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.

Ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὡς ἁγιογράφος Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Εἶχα τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ μαθητεύσω στὴν ἁγιογραφία κοντὰ στὸν ἀείμνηστο γέροντα μας ἀρχιμ. Γαβριήλ Σιόκουρο. Ἦταν τότε στὸ 1983 ὅταν πῆγα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα στὸν Ἀχερά, ὅπου διέμενε ὁ γέρων Γαβριήλ, ὡς ἱερέας τοῦ μοναστηριοῦ. Παρέμεινα, ὡς φιλοξενούμενος τῆς Μονῆς, γιὰ δύο περίπου ἑβδομάδες. Ἐκεῖ ὁ π. Γαβριήλ μοῦ ἔδειξε γιὰ πρώτη γιὰ μένα φορὰ πὼς γίνεται ἡ βάση τοῦ ξύλου καὶ ἀκολούθως πὼς ἁγιογραφοῦμε μιὰ εἰκόνα.

Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο χαρακτήριζε τὸν γέροντα Γαβριὴλ ἦταν ἡ εὐλάβεια, μὲ τὴν ὁποία φιλοτεχνοῦσε τὴν εἰκόνα, κάτι τὸ ὁποῖο δυστυχῶς λείπει ἀπὸ πολλοὺς ἁγιογράφους σήμερα. Ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ μεγάλης ταπείνωσης, ἁγιογραφοῦσε πάντοτε ἔχοντας στὴν σκέψη καὶ στὴν καρδιά του τὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο.

Ὅταν ὁ γέροντας Γαβριήλ πῆγε γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ μάθῃ τὴν ἱερὴ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας, εἶχε μαθητεύσει κοντὰ στὴ συνοδεία τῶν Παχωμαίων. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ διήγηση ποὺ μοῦ ἀνέφερε ὅτι γιὰ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα οἱ Παχωμαῖοι τοῦ μάθαιναν μόνο σχέδιο. Θεωροῦσαν τόσο οἱ Παχωμαῖοι ὅσο καὶ ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὅτι τὸ σχέδιο εἶναι ἡ βάση τῆς ἁγιογραφίας.

(συνεχίζεται)

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς Ε΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Στὸ διάστημα αὐτὸ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα συνεχίσθηκε ἀπὸ τοὺς διαδόχους του μὲ νέες συναντήσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, μὲ ἀνταλλαγὲς δώρων, φιλοφρονήσεις, ἀσπασμοὺς ἀκόμη καὶ στὴν ἱερότατη καὶ φρικτὴ ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, μὲ τραυματισμὸ τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς μίας καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ θεμελιώθηκε στὴν ἀποστολικὴ πίστη καὶ πατερικὴ Παράδοση, μὲ οἰκουμενιστικὰ συμπόσια καὶ συμπροσευχὲς ὄχι μόνο μὲ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, μὲ ἀποδυνάμωση τῆς σημασίας τοῦ δόγματος καὶ ὑπερτονισμὸ μιᾶς ἀγάπης «κοσμικῆς», ὅπως τὴ χαρακτηρίζει ὁ ἁγιορείτης Ὅσιος, ἡ ὁποία δὲν ἑνώνει τὰ διεστῶτα, ἀλλὰ μᾶλλον διευρύνει τὰ χάσματα.

Τί θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Ἅγιος; Πῶς θὰ ἤλεγχε αὐτοὺς ποὺ ἐκπροσωποῦν σήμερα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς συναντήσεις καὶ στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους; Ποιοὺς λόγους θὰ ἀπηύθυνε σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατέταξαν μεταξὺ τῶν Ἁγίων, δὲν ἐγκολπώνονται ὅμως τὸ πνεῦμα του καὶ δὲν ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας;

***

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.