Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ IE΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

Φιλόλογος

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Οι επιρροές που υπέστη το ρεμπέτικο τραγούδι από το 1950, στο να εκφράσει τα νέα κοινωνικά πρότυπα, οδήγησαν στη διαμόρφωση ενός νέου τραγουδιού με το όνομα λαϊκό, με διαφορετική θεματολογία, με πρώτη ύλη το ρεμπέτικο, με παρόμοιους ρυθμούς και συγγενή μελωδία. Στα δημοτικά τραγούδια η μουσική, ισοϋψής με το κείμενο, σε ποιότητα και καθαρότητα, αφήνει τα λόγια του τραγουδιού ν’ ακούγονται καθαρά. Αλλά και στα ρεμπέτικα τα λόγια τραγουδιούνται πεντακάθαρα. Τα οργανικά στολίδια, οι τρίλλιες, οι πενιές, τα ταξίμια, δεμένα με τη μελωδία, προβάλλονται όταν παύουν τα λόγια. Τα δημοτικά και τα κλέφτικα τραγούδια είναι άσματα που κυρίως χορεύονται. Ο τραγουδιστής των κλέφτικων τραγουδιών είχε δυνατή και καθαρή φωνή, ήξερε πολλές μελωδίες, ήταν πολύφημος. Φαίνεται πως τα δημοτικά τραγούδια τα ήξεραν καλύτερα οι γυναίκες, ενώ τα ρεμπέτικα τα τραγουδούσαν κυρίως άνδρες. Τα κλέφτικα τα τραγουδούσαν πάντα άνδρες. Το άδειν ελληνοπρεπώς είναι πολύ δύσκολο, διότι τα τραγούδια μας έχουν ασύλληπτους ηχοχρωματισμούς. Αυτό το γνώριζε καλά ο Παπαδιαμάντης όταν στην «Εξοχική Λαμπρής» έγραφε: «Ο Μπάρμπα-Μήλιος, θέλοντας να ψάλλει κι αυτός το Χριστός Ανέστη, το γύριζε πότε στον αμανέ και πότε στο κλέφτικο».

(συνεχίζεται)