Ὅπως ἀναφέρει ὁ σοφὸς Σολομῶν, «σίτα δὲ ὀκνηρὰ οὐκ ἔφαγε», δηλαδὴ ψωμὶ δὲ ὀκνηρίας καὶ κακοζυμωμένο δὲν ἔφαγε. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὠριγένης, ὅταν λέγει «σίτα ὀκνηρὰ» ἐννοεῖ τὶς κακίες[1]. Ἡ ἀνδρεία γυναίκα διδάσκει τόσο μὲ τὰ λόγια τῆς ὅσο καὶ μὲ τὸ παράδειγμά της. Ἀκόμη κάνει ἔργα φιλανθρωπίας καὶ ἔτσι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἑλκύει τὴν εὐλογία τὸ Θεοῦ. Τέλος μεγαλώνει καὶ ἀποκαθιστᾶ πλούσια τα παιδιά της. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς λόγους ὁ σύζυγός της τὴν ἐπαινεῖ μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ὢ καλὴ καὶ πολύτιμε σύντροφε τῆς ζωῆς μου. Πολλὲς γυναῖκες ἀπέκτησαν πλούτη μὲ τὴν ἱκανότητά τους. Πολλὲς ἀπέκτησαν δύναμη καὶ ὑπόληψη μέσα στὴν κοινωνία. Ἐσὺ ὅμως τὶς ἔχεις ξεπεράσει ὅλες»[1].
Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἔχει μέσα της τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κοσμημένη μὲ ὅλες
τὶς ἀρετὲς καὶ εἶναι βαθύτατα εὐλαβὴς καὶ ὅτι κάνει τὸ θέτει ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ
Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸν ἀληθινὸ θησαυρὸ καὶ στολισμό της καὶ ὄχι τὸ «μάταιο
κάλλος» καὶ οἱ «ψευδεῖς ἀρέσκειαι»[1]. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι
οἱ Παροιμίαι Σολομῶντος ἀρχίζουν μὲ τὸν «φόβον Κυρίου»[1]
καὶ κατακλείουν πάλιν μὲ τὸν φόβον Κυρίου[1].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου