Ἀκόμη, πολλὲς φορές, ποιμένες καὶ λαϊκοί, ἀλλὰ πιὸ
πολὺ οἱ ἱεροψάλτες, βρισκόμαστε στὴ θέση νὰ μὴν εἴμαστε προσεκτικοὶ στὰ νοήματα
τῶν ψαλλομένων ἀλλὰ νὰ περιφέρεται ἡ σκέψη μᾶς ἀλλοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ἕνα
ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποῦ λέγει τὰ ἑξῆς: «Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν,
εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τὴ μὲν γλώττη ἄσματα φθεγγόμενος, τὴ δὲ ψυχὴ
ἄτοπα λογιζόμενος»[i].
Δηλαδή: Πολλὲς φορὲς ἐνῶ ἔψαλλα ἕνα ὕμνο, βρέθηκα νὰ ἁμαρτάνω, διότι μὲ τὴ
γλώσσα μου ἔψαλλα ἄσματα ἐνῶ μὲ τὴ ψυχή μου σκεφτόμουν ἄτοπα. Ἡ σκέψη μας καὶ
ὁλόκληρος ὁ ἐαυτὸς μᾶς πρέπει νὰ βρίσκεται προσηλωμένος στὰ λόγια τῶν ὕμνων καὶ
νὰ βιώνουμε συνεχῶς τὶς ἀλήθειες ποῦ κρύβει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ποίηση καὶ τὶς
ὁποῖες προσπαθεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ νὰ τονίσει μὲ τὸν δικό της τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου