Ἀκόμη, πολλὲς φορές, ποιμένες καὶ λαϊκοί, ἀλλὰ πιὸ
πολὺ οἱ ἱεροψάλτες, βρισκόμαστε στὴ θέση νὰ μὴν εἴμαστε προσεκτικοὶ στὰ νοήματα
τῶν ψαλλομένων ἀλλὰ νὰ περιφέρεται ἡ σκέψη μᾶς ἀλλοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ἕνα
ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποῦ λέγει τὰ ἑξῆς: «Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν,
εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τὴ μὲν γλώττη ἄσματα φθεγγόμενος, τὴ δὲ ψυχὴ
ἄτοπα λογιζόμενος»[i]. Δηλαδή: Πολλὲς φορὲς ἐνῶ
ἔψαλλα ἕνα ὕμνο, βρέθηκα νὰ ἁμαρτάνω, διότι μὲ τὴ γλώσσα μου ἔψαλλα ἄσματα ἐνῶ
μὲ τὴ ψυχή μου σκεφτόμουν ἄτοπα. Ἡ σκέψη μας καὶ ὁλόκληρος ὁ ἐαυτὸς μᾶς πρέπει
νὰ βρίσκεται προσηλωμένος στὰ λόγια τῶν ὕμνων καὶ νὰ βιώνουμε συνεχῶς τὶς
ἀλήθειες ποῦ κρύβει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ποίηση καὶ τὶς ὁποῖες προσπαθεῖ ἡ
ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ νὰ τονίσει μὲ τὸν δικό της τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου