Απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος ΣΤ

  του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

      Ο Μελχισεδέκ επίσης ονομάζεται στην προς Εβραίους επίστολη ως «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος» (Εβρ. ζ' , 3). Πράγματι, ο Κύριος είναι απάτωρ κατά την ανθρώπινη φύση, δηλαδή χωρίς πατέρα, αφού, όπως απαγγέλλουμε και στο «Σύμβολο της Πίστεως», εσαρκώθη και ενηνθρώπησε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Η Υπεραγία Θεοτόκος δεν συνέλαβε τον Χριστό με τους φυσιολογικούς όρους της ανθρωπίνης φύσεως, δηλαδή με τη συνεργασία ανδρός, αλλά υπερφυώς, όπως λέγει και η υμνολογία της Εκκλησίας μας, χωρίς ανδρικό σπέρμα. Ο Δεσπότης Χριστός επίσης είναι αμήτωρ κατά τη Θεία Του φύση, αφού εγεννήθη μόνο εκ του Πατρός «προ πάντων των αιώνων». Είναι τέλος αγενεαλόγητος κατά τη θεία φύση Του, αφού δεν υπάρχουν «πρόγονοι» στον Χριστό ως Θεό. «Την γενεάν αυτού τις διηγήσεται»[i], αναφωνεί ο προφήτης Ησαΐας, εννοώντας τη θεία Του φύση, αφού ως άνθρωπος προέρχεται εκ σπέρματος Δαυϊδ.

 

Συμπέρασμα

      Η φυλή, από την οποία προέρχεται ο Χριστός, είναι η του Ιούδα· αυτή δεν ήταν, όπως η φυλή του Λευϊ, ιερατική φυλή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον τύπο του Ιησού Χριστού Μελχισεδέκ, ο οποίος δεν γενεαλογείται από τη φυλή του Λευϊ.

      Ο Μελχισεδέκ δεν είχε χρισθή με έλαιο, όπως ο Ααρών· η ιερωσύνη του ήταν θείο δώρο, το οποίο είναι αιώνιο. Το ίδιο και ο Κύριος, ο Οποίος επίσης δεν έχει διαδόχους, καθώς και ο Μελχισεδέκ. Η ιερωσύνη του Μελχισεδέκ είναι ανώτερη από τη Λευϊτική· το ίδιο συμβαίνει και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η ιερωσύνη Του είναι κατά πολύ ανώτερη και ασύγκριτη από τη νομική[ii].

      Ο Ιησούς Χριστός, όπως και ο Μελχισεδέκ, είναι ιερέας, όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και των εθνών. Έχει έλθει στον κόσμο, για να καλέσει σε ένα δείπνο μυστικό ολόκληρη την ανθρωπότητα, και όχι μόνο τους Ιουδαίους. Στο δείπνο αυτό ο Κύριος είναι και ο θύτης, αλλά και το θύμα. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Γενέσεως, ο Μελχισεδέκ προσέφερε ως θυσία «άρτους και οίνον» (Γεν. ιδ' , 18). Η προσφορά αυτή του Μελχισεδέκ, εκτός του ότι είναι προτύπωση του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού, «στηρίζει και αυτόν και τους άνδρες του μετά την ταλαιπωρίαν»[iii].

      Ο Μελχισεδέκ προσφέρει άρτους και οίνον προς ενίσχυσιν του κουρασμένου στρατού του Αβραάμ. Ο άρτος και οίνος είναι προτύπωση της αναιμάκτου θυσίας του Χριστού, της θείας ευχαριστίας. «Το βέβαιον όμως είναι ότι η Αγία Γραφή, αναφερομένη εις τον Μελχισεδέκ, ομιλεί ρητώς περί προτυπώσεως ιερωσύνης, ουχί όμως περί προτυπώσεως της θυσίας ταύτης»[iv].

      Τέλος η προς Εβραίους επιστολή εξαίρει το πρόσωπο του Μελχισεδέκ, και όχι το έργο του, διότι ο ιερεύς Μελχισεδέκ προτυπώνει τον Ιησού χριστό, ο οποίος είναι η αυτοαλήθεια, η αυτοζωή, η πηγή όλων των καλών και η αυτοτελειότης[v]. Η προς Εβραίους επιστολή τελικά έχει κεντρικό πρόσωπο τον Ιησού Χριστό, και όχι τον ιερέα Μελχισεδέκ.

(συνεχίζεται)

---

[i] Ησαΐας νγ΄ 8.

[ii] Βλ. ΤΟΜΑΣΟΒΙΤΣ, Μελχισεδέκ, σ. 94.

[iii] Ν. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Η Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, έκδ. Αδελφότης Θεολόγων ο Σωτήρ, ⁷1997, σ. 115.

[iv] ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Π. Διαθήκη, όπ.π., σ. 124.

[v] Βλ. ΤΟΜΑΣΟΒΙΤΣ, Μελχισεδέκ, όπ.π., σ. 95.