ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΑΛΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ Α΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

6.  ΙΩΑΝΝΗΣ  ΚΛΑΔΑΣ

        ῎Ανδρας λογιώτατος καὶ μουσικώτατος. Ἦταν λαμπαδάριος (ἀριστερὸς ψάλτης) τῆς Ἁγίας Σοφίας. ᾿Εμελοποίησε τὸν ᾿Ακάθιστο ῞Υμνο, Κοινωνικὰ τῶν Κυριακῶν («Αἰνεῖτε...»), τὸ Κοινωνικὸ τῶν Προηγιασμένων («Γεύσασθε καὶ ἴδετε...») καὶ ἄλλα πολλά. Χαρακτηρίστηκε, ὅπως καὶ πιὸ πάνω εἴπαμε, ἡ 3η πηγὴ τῆς Μουσικῆς.

        ῎Εζησε γύρω στὰ τέλη τοῦ 14ου αἰώνα μὲ ἀρχὲς τοῦ 15ου.

 

7.  ΜΑΝΟΥΗΛ  ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ

        Διακεκριμένος θ ε ω ρ η τ ι κ ὸ ς  δ ά σ κ α λ ο ς τῆς μουσικῆς κατὰ τὸν Μεσαίωνα. Γεννήθηκε στὴ Κωνσταντινούπολη καὶ ἤκμασε τῷ 1320 μ.Χ.

        ῎Εγραψε ἀξιόλογο σύγγραμμα γύρω ἀπὸ τὴ μουσική, στὸ ὁποῖο πραγματεύεται γιὰ τοὺς φθόγγους, γιὰ τοὺς ὀκτὼ ἤχους τῆς μουσικῆς καὶ γιὰ τὰ κοινὰ τετράχορδα, γιὰ τὴ συνάφεια τῆς ἀρχαίας καὶ τῆς Βυζαντινῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς Μουσικῆς.

        Γενικὰ ὁ Βρυέννιος ἔγινε ἡ κυρία ἀφορμὴ γιὰ τὶς ἔρευνες ποὺ ἔγιναν γιὰ τὴ Βυζαντινὴ Μουσική, οἱ ὁποῖες ἀποβλέπουν πρώτιστα πρὸς τὴν διευκρίνιση τῶν διαφόρων ἱστορικῶν ἀλλοιώσεων τῆς ἀρχαίας, τῆς μεσαιωνικῆς καὶ τῆς νεώτερης ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς.

        Εἶναι ὁ πιὸ ἔξοχος ἀπὸ τοὺς θεωρητικοὺς μουσικοὺς δασκάλους τῆς Βυζαντινῆς ἐποχῆς.

(συνεχίζεται)