ΝΙΚΟΛΑΪΤΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. Β΄.

Κείμενο ὑπὸ τοῦ Χριστοδούλου Β. Βασιλειάδη

Δρ. Θεολογίας καὶ Δρ. Μουσικολογίας.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

(Β) Ποιοὶ εἶναι οἱ Νεο-Νικολαΐτες

Νεο-νικολαΐτες εἶναι ὅσοι σύγχρονοι ἄνθρωποι, θεολόγοι καὶ μή, ἀκολουθοῦν τὴ διδασκαλία τῶν κατὰ τὰ πρῶτα Χριστιανικὰ χρόνια Νικολαϊτῶν. Ὁ μακαριστὸς μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης ἐπισημαίνει ἕνα φιλελεύθερο, ἀντιπατερικό, (μετονομασθὲν ἀργότερα καὶ “νεοπατερικό” ἢ “μεταπατερικό”), ἀντιπαραδοσιακὸ στὴν οὐσία του καὶ ἄρα αἱρετικὸ ῥεῦμα μέσα στὴν Ἐκκλησία σήμερα, ποὺ ὀφείλεται σὺν τοῖς ἄλλοις στοὺς ἀνήσυχους καὶ φιλοπαίγμονες καιρούς μας[1]. Ἕνα χαρακτηριστικὸ τοῦ σύγχρονου Νικολαϊτισμοῦ εἶναι ὁ ἀπολλιναρισμὸς τοῦ ἤθους[2], ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει π.χ. νὰ φροντίζῃ καὶ ἐνασχολῆται μὲ τὶς σχέσεις τοῦ ἀνδρογύνου[3]. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὁ Κύριος, ὡς Θεός, εἶναι πανταχοῦ παρών, ἄρα καὶ τὸ σῶμα Του, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι παροῦσα σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ κάθε πιστοῦ ὄχι μόνον τοῦ ἀγάμου, ἀλλὰ ἀσφαλῶς καὶ τοῦ ἐγγάμου.

 

(Γ) Nεονικολαϊτισμὸς καὶ προϋποθέσεις Ὀρθοδόξου Θεολογίας

Γιὰ νὰ γίνῃ κάποιος καλὸς ἐπιστήμονας, χρειάζεται νὰ διαθέτῃ, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ γερὸ μυαλό. Ὅμως γιὰ νὰ γίνῃ θεολόγος δὲν εἶναι κατ’ ἀνάγκην ἀπαραίτητο τὸ μυαλὸ καὶ ἡ μάθηση, ποὺ βεβαίως δὲν ἀποκλείεται νὰ ὑφίστανται καὶ αὐτά, ἀλλὰ χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὸ ἐν Χριστῷ βίωμα, δηλαδὴ ἡ ἁγιοπνευματικὴ ἄσκηση καὶ ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς[4]. Δυστυχῶς οἱ προεξάρχοντες τῶν σύγχρονων Νεονικολαϊτῶν διαθέτουν ἴσως κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εὐφυΐα, ἀλλὰ ἀπουσιάζει ὅπως ἀποδεικνύεται ἡ γνήσια ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε μὲ τὸ μυαλό. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γέροντα πρέπει νὰ μιλᾶμε μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ ἐμπειρία καὶ τὸ μυαλὸ νὰ ὑποτάσσεται σ’ αὐτήν.

Ὑπάρχουν βαρύγδουπα ὀνόματα καλουμένων θεολόγων, ποὺ ἀσπάζονται ἀνάλογες αἱρετικὲς δοξασίες σύγχρονου Νικολαϊτισμοῦ, καὶ δυστυχῶς, πολλοὶ ἄλλοι, καθίστανται ὀπαδοί τους καὶ τοὺς ἀκολουθοῦν[5].

Σύγχρονος θεολόγος, ἐκφράζοντας καὶ αὐτὸς νεονικολαϊτικὲς σκέψεις καὶ ἀπόψεις, σὲ ὁμιλία του στὴν Κύπρο ἀνέφερε ὅτι ὁ γάμος δὲν εἶναι μυστήριο ἀλλὰ ἁπλῶς μιὰ τελετή, κατὰ τὴν ὁποία τάχα δύο ἄνθρωποι γίνονται δεκτοὶ σὰν συζευγμένοι μέσα στὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὅμως ἦταν ἔτσι τὰ πράγματα καὶ ἦταν τάχα σωστὴ ἡ ἄποψη τοῦ ἐν λόγῳ θεολόγου, τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε λόγος νὰ συνδυάζεται χρονικὰ μὲ τὴν συνοίκηση τοῦ ἀνδρογύνου, ἀλλὰ ἡ «τελετὴ» θὰ μποροῦσε νὰ τελεστῇ μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια[6]! Αὐτὸ ὅμως, ἔστω καὶ ἂν λύνῃ μικροπρόθεσμα προβλήματα, σὲ βάθος χρόνου ἀποτελεῖ δυστυχῶς ὡρολογιακὴ βόμβα στὰ πνευματικὰ θεμέλια τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ θεοσύστατου μυστηρίου τοῦ γάμου!

Περιοδικὸ "Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ", περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, Δεκέμβριος 2019, Ἀρ. Τεύχους 132-141, σσ. 968-981.

(συνεχίζεται)

---

[1] Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 25.

[2] Ὁ Ἀπολιναρισμὸς ἦταν αἵρεση τοῦ 4ου αἰώνα, ποὺ ἰσχυριζόταν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου δὲν περιεῖχε σὰν συστατικὸ μέρος τῆς ψυχῆς της τὴ «λογική», ἀλλὰ τὴ θέση τῆς λογικῆς εἶχε δῆθεν λάβει ὁ Θεὸς Λόγος. Ὁ Ἀπολινάριος, εἰσηγητὴς τῆς αἱρέσεως, ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Λαοδίκειας καὶ πολέμησε μὲν τὸν ἀρειανισμὸ ἀλλὰ ἔπεσε ὅμως σὲ ἄλλη αἵρεση. Ὁ ἀπολιναρισμὸς καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Β´ οἰκουμενικὴ σύνοδο.

[3] Βλ. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 218.

[4] Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 27.

[5] Ὅπως ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης «ὁ κ. (τάδε) ἀνήκει εἰς τὴν “Νέαν σχολὴν” καὶ εἶναι διαποτισμένος μὲ ἄφθονον ρασιοναλισμὸν καὶ μὲ τάσεις ἀντιπαραδοσιακὰς καὶ ἑπομένως ἀντιπατερικάς-ἀντιασκητικάς. Μὲ ἕνα λόγον ἐλευθεριάζων». Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καὶ ἡ νεονικολαΐτικη σχολή, ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σ. 20.

[6] Βλ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου, Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς γάμος, ἀμβλώσεις, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1986, σσ. 12-13.