᾿Απότοκο τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ δασκάλου νὰ ἔχῃ μεγάλες σχέσεις μὲ τοὺς Τούρκους εἶναι ὅτι κάποτε τόλμησε νὰ ψάλῃ ἀπὸ τὸ μιναρὲ τὴν ἑωθινὴ προσευχὴν τῶν Μουσουλμάνων. Γιὰ τὸ τόλμημά του αὐτὸ δὲν τιμωρήθηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, λόγῳ ἴσως τῆς ἐπιβολῆς, τὴν ὁποία ἀσκοῦσε πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς ἀνώτερους καὶ κατώτερους ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους. Τιμωρήθηκε ὅμως ἀπὸ τὸ Σουλτάνο. ᾿Αφοῦ εἰσήχθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους σὲ δίκη ὡς βέβηλος, προσποιήθηκε τὸν τρελλό, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀθωώθηκε μέν, ἀλλὰ ἐνεκλείσθη σὲ φρενοκομεῖο. ᾿Εκεῖ, ἐπειδὴ δὲν εἶχε μελάνι, χρησιμοποίησε τὸν μίσχο (σὰν γραφίδα) καὶ τὸν χυμὸ τῶν βυσσίνων (σὰν μελάνι) καὶ ἔγραψε διάφορα ἐκκλησιαστικὰ μέλη, ὀνομασθέντα γι᾿ αὐτὸ βυσσινόχροα.
Μετὰ ἀπὸ σαράντα μέρες ἐπιτράπηκε σ᾿ αὐτὸν νὰ βγῇ ἀπὸ τὸ φρενοκομεῖο, διότι δῆθεν θεραπεύθηκε, καὶ νὰ ἐξακολουθήσῃ τὰ καθήκοντά του στὴν Μεγάλη ᾿Εκκλησία καὶ τὰ ᾿Ανάκτορα.
Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ Πέτρος Πελοποννήσιος, παρὰ τὴ μεγάλη ἐπαφή, ποὺ εἶχε μὲ τοὺς Τούρκους, γνώριζε νὰ διατηρῇ ἀνεπηρέαστα τὰ ἐκκλησιαστικὰ ᾄσματα ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τὶς ἐπιδράσεις ἀπ᾿ αὐτούς.
Τέτοιος ὑπῆρξε ὁ μεγάλος μουσικὸς τοῦ 18ου αἰώνα, δυνατὸς στὴ μελοποιΐα καὶ ἱκανὸς στὴ μουσικὴ ἀντίληψη καὶ τὴν ἀκοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου