Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Συγκινούν τα παρεκκλήσια της πόλης μας Λακατάμειας με την
ταπεινότητά τους, ασβεστόχριστα κάποτε, με μόνο στολίδι μερικά ξύλινα
εικονίσματα κι ένα πάφτωχο λαδοκάντηλο. Στην
ταπεινή τους σκεπή θερμαινόταν η τρεμάμενη πίστη των σκλαβωμένων, των
καταδιωγμένων, που μερικοί απ’ αυτούς αναδείχτηκαν μάρτυρες, δάσκαλοι, σωτήρες
του ελληνισμού και της ορθοδοξίας. Οι
φτωχοί ολιγογράμματοι παπάδες που τα κράτησαν, ήταν οι φωτεινές λαμπάδες στο
σκότος της σκλαβιάς, που οδηγούσαν στην Ανάσταση αναδεύοντας «την αποσταμένη
ελπίδα». Φτωχά παρεκκλήσια με ψυχή
αθάνατη, που σας στέριωσε η πίστη στο αιώνιο.
Πάνω από τη σκεπή σας ανεβαίνει θυμίαμα εύοσμο. Δώσε Παντοδύναμε Θεέ να παλιώνουν στη γη σου
οι Εκκλησίες, να μην παλιώνει η πίστη μας ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου