ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ Β΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Ἕνας ἀπὸ τοὺς αὐτοκράτορες (Λέων ὁ Ἴσαυρος), γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσῃ, διέταξε μυστικὰ τὴν σύνταξη πλαστῆς ἐπιστολῆς, ὅτι δῆθεν ὁ Ἰωάννης διεπραγματεύετο τὴν παράδοση τῆς Δαμασκοῦ στοὺς Βυζαντινοὺς ὑπὸ τὸν ὅρο, ὅπως σταματήσῃ ἡ εἰκονομαχία.

        Οἱ Σαρακηνοὶ ἐξαγριώθηκαν κατὰ τοῦ Δαμασκηνοῦ, καὶ διέταξαν κατ᾿ ἀπόφαση τοῦ Χαλίφη νὰ τοῦ κόψουν τὸ χέρι. Παραδόξως ὅμως ἀποκατεστάθη τὸ ἀποκομένο χέρι, ἀφοῦ συγκολλήθηκε μὲ θαῦμα, ὁ δὲ Δαμασκηνὸς σὲ ἀνάμνηση ἔγραψε τὸν περίφημο εἱρμὸν «Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος δεξιὰ θεοπρεπῶς ἐν ἰσχύϊ δεδόξασται...».

        Οἱ ἀνένδοτοι ἀγῶνες του δὲν ἔμειναν ἄκαρποι, ἀλλ᾿ ἀπέφεραν τοὺς ποθουμένους καρπούς, τοὺς ὁποίους ἡ ᾿Εκκλησία ἐβράβευσε τιμητικά.

        Ὁ Δαμασκηνὸς ὑπῆρξε μεγάλη φυσιογνωμία, ποιητής, μουσικός, θεολόγος καὶ φιλόσοφος. Φιλοσόφησε πάνω στὴ Μουσική, ἀφοῦ ἀποδέχτηκε ἀπὸ τὶς μελῳδίες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες συντελοῦν στὴν ἀνύψωση τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν Θεό.

        Γιὰ τὴ ῥητορική του δεινότητα χαρακτηρίστηκε ὡς «χρυσοῤῥόας» τῆς ᾿Ορθοδοξίας, γιὰ δὲ τὴ μουσικότητά του ὡς «Ὀρφέας» τῆς Ἐκκλησίας.

(συνεχίζεται)