ΝΙΚΟΛΑΪΤΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΣΤ΄.

Κείμενο ὑπὸ τοῦ Χριστοδούλου Β. Βασιλειάδη

Δρ. Θεολογίας καὶ Δρ. Μουσικολογίας.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

(Στ) Ἀπὸ τὸ Νικολαϊτισμὸ τῶν πρώτων αἰώνων

στὸ Νεονικολαϊτισμὸ τῶν ἐσχάτων καιρῶν

Ὁ Νικολαϊτισμὸς σὰν ἀντίχριστο σύστημα, ἐμπεριέχεται καὶ αὐτὸς δυναμικὰ μέσα στὴν προφητικὴ ἔννοια τοῦ ἀντιχρίστου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸ ὁποῖο «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου» (ὑπῆρξε στὴν ἀρχή, καὶ τώρα δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ πρόκειται νὰ ξανααναδυθῇ μέσα ἀπὸ τὴν ἄβυσσο, τὸν καιρὸ ποὺ ἐπίκειται νὰ ἐμφανισθῇ ὁ Τελικὸς Ἀντίχριστος, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ) (Ἀποκ. ιζ΄ 8). Δηλαδὴ ὁ Νικολαϊτισμὸς ὑπῆρχε στὴν ἀρχὴ τῆς ἐξάπλωσης τοῦ χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως ἀδράνησε ἡ ἰσχύς του, μὲ ποικίλες διακυμάνσεις καὶ “ἀνεβοκατεβάσματα”, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, καὶ κατὰ τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων θὰ ξαναεμφανισθῇ δριμύτατα μέσα στὴν Ἱστορία ὡς «τέρας τῆς ἀβύσσου»!

Πράγματι «ἦν» (ὑπῆρξε) στὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐξάπλωσης τῆς Πίστεως. Ἦταν στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια μιὰ τόσο φοβερὴ αἵρεση (μποροῦμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε κάλλιστα Παναίρεση), ὥστε Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, αὐτοπροσώπως, τὴν κατακεραυνώνει, γράφοντας στοὺς ἐπισκόπους τῶν Ἐκκλησίων τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου καὶ (κατὰ πιὸ ἔμμεσο τρόπο) στὸν ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων, ὅπως καταθέσαμε προηγουμένως σ’ αὐτό μας τὸ κείμενο!

Περιοδικὸ "Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ", περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, Δεκέμβριος 2019, Ἀρ. Τεύχους 132-141, σσ. 968-981.

(συνεχίζεται)