ΕΚΚΛΗΣΙΑ ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας, Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1] ΛΔ΄.

20η Δεκεμβρίου, 1908. Ἡμέρα, ποὺ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του
στὸν Ὕψιστον, τὸν μονίμως Ἠγαπημένον του, τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν

Ἀπὸ ἐδῶ ἄλλαξαν οἱ διάφοροι κανόνες καὶ τὰ τυπικὰ γιὰ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ περίεργο δόγμα γιὰ τὴν τάχα «περισσεύουσα ἀξιομισθία τῶν ἁγίων», ἡ σκοτεινὴ βιομηχανία τῆς παραγωγῆς «ἁγίων» τῆς δυτικῆς «ἐκκλησίας» χωρὶς νὰ ὑπάρχουν οἱ ὄντως γνήσιες καὶ ἅγιες προϋποθέσεις, ὅπως π.χ. ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι, ἡ ἀληθινὰ καὶ ἀποδεδειγμένα ἁγία ζωή, τὰ χαριτόβρυτα ἅγια λείψανα, τὰ θαύματα, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν (βιολογικὸν) θάνατον, καὶ πλεῖστα ὅσα ἄλλα σημεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ ἐδῶ ξεκινᾶ «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β´ Κορ. ι´, 5) καὶ κάθε μορφὴ ἐναντιώσεως στὸν Θεό, κάτω ἀπὸ τὸν παραπλανητικὸ μανδύα τῆς εὐσέβειας καὶ τοῦ ζήλου γιὰ δῆθεν μεγαλύτερη δόξα τοῦ Θεοῦ!

(συνεχίζεται)

— * —

Ἀπὸ τὸ περιοδικό τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».