(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)
Ὅποιοι λοιπὸν εἶχαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀγαθὸ σκοπὸ (ἀφοῦ ἔβλεπαν πρὸς τὸ ἄριστο) καὶ ἡ μεταβολὴ προχωρώντας μ᾽ ἐπίγνωση στερεωνόταν πάνω σὲ ἰσχυρὸ θεμέλιο, καθὼς παγιωνόταν σ᾽ αὐτοὺς ἡ ἀληθινὴ διάκριση, αὐτοὶ τηροῦν κατὰ τὸ πλεῖστον ἀσάλευτη τὴ δύναμη τῆς μεταβολῆς στὴν εὐσέβεια. Στοὺς ἄλλους ἦταν ἀπὸ τὸ ξεκίνημά τους φαύλη ἡ πρόθεσή τους (γιατὶ δὲν ἀγνοοῦσαν ὅτι ἔκαμναν κάτι ἀνεπίτρεπτο) καὶ ἐνῶ γινόταν ἡ μεταστροφή, δὲν εἶχε ὅμως νὰ στηριχτεῖ σὲ κάποιο σταθερό. Γιατὶ τίποτε ἐπὶ πλέον, ἀπὸ ὅσα γνώριζαν προηγουμένως, δὲν πρόσθεταν, στὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ ἑδραιωθοῦν πιὸ σταθερά, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἐπιπηδᾶ ἡ γνώμη τους μὲ τὴν αὐτεξουσιότητά τους ἀπὸ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο καὶ θολώνοντας τὴν κρίση γιὰ τὸ ποῦ θὰ κλίνει, εὔλογα δὲν εἶναι εὔκολο σ᾽ αὐτοὺς νὰ δώσουν τὴ βεβαιότητα, ὅτι δὲ θὰ ἐπανέλθουν πιὰ στὴν προηγούμενη φαυλότητά τους.
Πρόσθεσε ἀκόμα, ἂν θέλεις, καὶ τὸ λόγο, ὅτι σ᾽ αὐτοὺς ἡ προηγούμενη γνώμη καὶ ἡ μεταγενέστερη μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι συχνὰ ἡ δεύτερη ἐντονότερα, διατυπώνονται μὲ παρρησία, ἀλλ᾽ ὅμως δὲν εἶναι ἡ δεύτερη δευτερεύουσα ὡς πρὸς τὴν ἐπίγνωσή της ἀπὸ τοὺς πολλούς. Ἐνῶ γιὰ τοὺς ἄλλους τὸ ἁμάρτημά τους προβάλλεται θριαμβευτικὰ (γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν νὰ διατυμπανίζουν τὰ ξένα), ἡ μεταμέλεια ὅμως, μὲ τὸ νὰ γίνεται στὴν ἡσυχία καὶ τὴ μοναξιά, δὲν εἶναι μόνο ποὺ μὲ τὴν ἀφάνειά της διαφεύγει τοὺς πολλούς, ἀλλ᾽ ἔχει καὶ τὸ φθόνο σκληρὸ ἐξεταστή, ποὺ δὲν συμβάλλει λαμπρὰ καὶ ὁλοφάνερα στὴν κάθαρση (γιατὶ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ σκανδαλίζει οὔτε ἀπὸ τοὺς μικροὺς κάποιον), κι ἔτσι δὲν δίνει σ᾽ ὅλους τὴ μεταμέλεια παραπλήσια, ὅπως τὴ γνώση τοῦ ἁμαρτήματος.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου