ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ, 569. ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΖΩΣΙΜΟ Α΄.

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὅτι ὁ λαϊκὸς δὲν βλάπτεται καθόλου, ἐὰν ὁ ἱερέας δὲν ζεῖ σωστὰ

Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες, ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν θειότατη θρησκεία, ἔρχονται συνεχῶς σὲ μένα, διηγούμενοι τὴ ζωή σου καὶ φωνάζοντας ἐναντίον ἐκείνου ποὺ σὲ χειροτόνησε, διατυπώνοντας τὴ γνώμη ὅτι μολύνονται οἱ ἀμόλυντοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ λέγουν ὅτι ἡ ἱερωσύνη ἀσχημονεῖ, καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι ὅσοι βαπτίζονται ἀπὸ τὰ μολυσμένα χέρια σου ἀδικοῦνται στὰ σωτηριώδη σύμβολα, τοὺς ὁποίους ἀφοῦ τοὺς ἀπάντησα, ὄχι πρόχειρα, ἀλλὰ μὲ πολλὴ σφοδρότητα καὶ ἐπιχειρήματα, ὅπως τοὐλάχιστον ἐγὼ νομίζω, τοὺς ἄλλαξα, χωρὶς νὰ ὑπερασπίζω τὴ ζωή σου (γιατὶ πρέπει νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια, γιατὶ θὰ μὲ κατηγοροῦσαν), ἀλλὰ δείχνοντάς τους τοῦτο· ὅτι ὁ λαϊκὸς δὲν βλάπτεται καθόλου ὅταν ὁ ἱερέας δὲν ζεῖ σωστά. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τοὺς ἀποστόμωσα, εἶπαν δυνατώτερα· Ἐμᾶς μᾶς ἔπεισες ἱκανοποιητικά, ἀλλὰ τοὺς ἄλλους, καὶ τοὺς λόγιους καὶ τοὺς ἁπλοϊκούς, ποιὸς θὰ τοὺς πείσει, αὐτοὺς ποὺ κάθε μέρα τὰ διακωμωδοῦν αὐτά; Μιλώντας μὲ τόση βδελυγμία γι᾽ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀποσιωπῶνται, ὥστε καὶ νὰ διακωμωδοῦνται ἀκόμα καὶ στὰ θέατρα ὅσα γίνονται ἀπὸ αὐτόν;

Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀφήσουμε ἐκείνους καὶ νὰ καταπιαστοῦμε μὲ τὴ ρίζα τῶν κακῶν· Γιὰ ποιὰ αἰτία δὲν πείθεις αὐτὸν τὸν ἀρχιτέκτονα τῶν κακῶν νὰ ἀνανήψει ἀπὸ τὴν τόσο μεγάλη μέθη του; Γιατὶ ἀναγκαζόμαστε νὰ σκεφθοῦμε ἕνα ἀπὸ τὰ δύο· ἢ ὅτι δὲν θέλεις νὰ τὸν πείσει, ἂν καὶ μπορεῖς πολὺ εὔκολα, ἢ δὲν μπορεῖς, ἂν καὶ τὸ θέλεις πολύ. Ἐπειδὴ βέβαια τὸ πρῶτο δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πιστέψουμε γιὰ σένα, ὅτι δηλαδή, ἐνῶ μπορεῖς νὰ σταματήσεις τὴν κακία ἐκείνου, δὲν θέλεις, μένει τὸ ἄλλο· ὅτι, νομίζοντας πὼς δὲν μπορεῖς, ἡσυχάζεις. Ἐγώ τότε, ἂν καὶ αὐτὸ ἔτσι εἶναι, αὐτὸ δὲν τὸ ὁμολόγησα κοκκινίζοντας ἀπὸ ντροπή, εἶπα ὅμως αὐτὸ μόνο· Σεῖς τὰ λέτε αὐτὰ μὲ σοβαρότητα, μὴ γνωρίζοντας προφανῶς, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνουμε κάποιον καλὸν μὲ ἐξαναγκασμό. Ἐγὼ βέβαια θὰ κάνω πάλι ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ μένα.

(συνεχίζεται)