Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολι 1908 Α΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ ῾῾παστέλ᾽᾽), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2016)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1069-1074.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. στ΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Κάρβουνο του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Τότε πραγματικὰ θὰ ἔπαυαν νὰ μέμφονται τὸν μὴ θέλοντα νὰ ὁδηγηθῆ σὲ μάταιη ἀπώλεια. Ἡ περίπτωσή μας δὲν ἀφορᾶ στὴ διαχείριση σίτου καὶ κριθαριοῦ, οὔτε βοδιῶν καὶ προβάτων, ἡ δὲ σκέψη μας δὲν περιστρέφεται γῦ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ύρω ἀπὸ τέτοια πράγματα, ἀλλὰ γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν μακάριο Παῦλο, εἶναι σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρέπει ὁ ἀναλαβὼν τὴν ἐπιμέλειά του νὰ ἐργάζεται ὥστε νὰ τοῦ προσδίδη εὐεξία καὶ ἄπειρο κάλλος καὶ νὰ προσέχη παντοῦ γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιου σπίλου ἢ ρυτίδας ἢ κάποιου ἄλλου παρόμοιου ψόγου, ποὺ καταστρέφει τὴν εὐπρέπειά του.

Καὶ σὲ τί ἄλλο συνίσταται ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ τὸ νὰ ἀναδείξη τὸ σῶμα αὐτὸ ἄξιο τῆς ἄσπιλης καὶ μακαρίας κεφαλῆς του, ὅσο εἶναι δυνατὸ στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις; Ἂν δὲ οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴ σωματικὴ ἐκγύμναση ἔχουν ἀνάγκη ἰατρῶν, προπονητῶν, εἰδικοῦ διαιτολογίου, συνεχοῦς ἀσκήσεως καὶ πολλῶν ἄλλων εἰδικότερων ἀναγκῶν (διότι καὶ τὸ παραμικρὸ ἂν παραβλέψουν εἶναι ἰκανὸ νὰ τοὺς ἀνατρέψη ὅλη τὴν προσπάθεια), οἱ ἐκλεγμένοι νὰ ὑπηρετοῦν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων δὲν εἶναι σχετικὸ μὲ τὴν ἐκγύμναση τῶν σωμάτων, ἀλλὰ ἀφορᾶ στὶς ἀόρατες δυνάμεις, πῶς θὰ μπορέσουν νὰ τὸ διαφυλάξουν ἀκέραιο καὶ ὑγιὲς ἂν δὲν ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὴν ἀνθρώπινη ἀρετὴ καὶ δὲν γνωρίζουν τὴν κατάλληλη θεραπεία γιὰ κάθε ψυχή;[1]

* * *

---

[1] ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Περὶ ἱερωσύνης λόγοι ΣΤ΄(μτφρ. Βασίλειος Χρ. Καραγιῶργος), ἔκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σσ. 108-113.

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα τῶν «δύο κεράτων» τοῦ «θηρίου-ψευδοπροφήτου» εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 11) ἐπισημαινόμενον καὶ καταπολεμούμενον ὡσαύτως κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἀποστόλων

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ὡς τοιοῦτον παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν θεόπνευστον Ἐπιστολήν, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ὑπογραφομένην ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου Ἰούδα (“κατὰ σάρκα” ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου).

Εἰς τὴν μικρῆς μὲν ἐκτάσεως, ἀλλὰ τεραστίων θεολογικῶν διαστάσεων ἐν λόγῳ “Ἐπιστολὴν τοῦ Ἰούδα”, κατέχουσαν τὴν 26ην θέσιν εἰς τὸν “Κανόνα” τῶν 27 βιβλίων, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν “Καινὴν Διαθήκην”, ὁ ἀδελφόθεος οὗτος Ἰούδας διευκρινίζει ἐναργέστατα ὅτι ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια, ποὺ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐξαγγέλλει σαφέστατα καὶ διαυγέστατα, ὅ,τι ἡ ἀληθὴς Πίστις συνίσταται:

(α) Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Δόγματος, καθόσον οἱ καταπολούμενοι ἐν προκειμένῳ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται «τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰούδ. 4) καὶ

(β) Εἰς τὴν καταδίκην τῶν τάχα “χριστιανῶν”, ποὺ “ἐπιδίδονται εἰς ἀσελγείας καὶ μιαίνουν τὴν σάρκα” (Ἰούδ. 4, 7, 8). Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Ἤθους.

Ἑπομένως: Ἡ τεραστίας σωτηριολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας Ἐπιστολὴ αὐτὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, καταδεικνύει θεοπνεύστως  ὅτι ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἀδιαμφισβητήτως συναμφότερα, Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν, τοὐτέστιν:

(α) Καθαρότητα Δόγματος (Ἀντιοικουμενισμός), καὶ

(β) Καθαρότητα Ἤθους (Ἀντινικολαϊτισμός)!

Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. ε΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Πολὺ καλὰ ἔπραξες. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν μὲ τὸ ἴδιο αἰτιολογικὸ νὰ ἀποφύγης τὴν ἐκλογὴ καὶ σὲ περίπτωση ποὺ καὶ ἄλλοι σὲ καλοῦσαν νὰ ἀπῦ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οδεχθῆς τὴν ἐκλογή σου. Ἤ, ὅταν μὲν κανεὶς δὲν σὲ πρότεινε γιὰ τὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἤσουν ἀδύναμος καὶ ἀκατάλληλος, ἐπειδὴ δὲ βρέθηκαν κάποιοι νὰ σὲ προβάλουν ἔγινες ξαφνικὰ δυνατός; Αὐτὰ εἶναι γελοῖα καὶ ἀνόητα καὶ ἄξια τῆς χειρότερης τιμωρίας.

    Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος παραινεῖ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ νὰ οἰκοδομήση πύργο, νὰ μὴ τοποθετήση τὰ θεμέλια προτοῦ ἀναλογισθῆ τὴ δύναμή του, ὥστε νὰ μὴ παράσχη ἀφορμὴ χλευασμοῦ. Ἡ ζημία αὐτοῦ ὅμως φθάνει μέχρι τὴ γελοιοποίηση, ἐνῶ στὴν περίπτωσή μας ῦ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ἐπίκειται ἡ κόλαση, τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστο καὶ ὁ σκώληκας ὁ ἀτέρμονας καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, τὸ σκοτάδι τὸ ἐξώτερο, ἡ διχοτόμηση καὶ ἡ συγκαταρίθμηση μὲ τοὺς ὑποκριτές. Ὅμως οἱ κατήγοροί μου τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν θέλουν νὰ δοῦν.

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα “Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς “Ἀποκαλύψεως” β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ. ιζ´, 3-9).

Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς “Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].

«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).

Καὶ ὅμως:

Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!

Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου» ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ, ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. δ΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Θὰ ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψη τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἀκόμη καὶ ἂν τὸν καλοῦσαν καὶ ἄλλοι περισσότεροι. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀφαιρεῖ τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους ἀπὸ τὴν πρώτη οἰκοδομικὴ ὕλη δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μὴν καταδικασθῆ, εἶναι δυνατὸ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ τὶς ψυχπτωση ﷽﷽﷽﷽ὲς στὴν ἀπώλεια καὶ ἀμελεῖ τπτωση ﷽﷽﷽﷽ὴν οἰκοδομὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος νὰ νομίζη ὅτι μπορεῖ νὰ διαφύγη τὴν καταδίκη προφασιζόμενος τὴν πίεση τῶν ἄλλων; Δὲν εἶναι παράλογο αὐτό; Καὶ δὲν προσθέτω καθόλου ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγκάση ἐκεῖνον ποὺ δὲν θέλει νὰ κάνη κάτι νὰ τὸ πράξη.

    Ἔστω ὅμως ὅτι αὐτὸς ἀναγκάσθηκε νὰ ὑπομείνη πολὺ μεγάλη πίεση καὶ πολυποίκιλα τεχνάσματα γιὰ νὰ ὑποκύψη. Ἄραγε ἐξαιρεῖται αὐτπτωση ﷽﷽﷽﷽ὸς τῆς κολάσεως; Μή, σὲ παρακαλῶ, ἂς μὴ ἀπατᾶμε τόσο πολὺ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς μὴ ὑποκρινόμασθε ὅτι ἀγνοοῦμε πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι φανερὰ καὶ στὰ μικρὰ παιδιά. Διότι σὲ καμμία περίπτωση δὲν θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ἀποποιηθοῦμε τὶς εὐθύνες μας ἡ προσποίηση τῆς ἀγνοίας. Δὲν ἀγωνίσθηκες ὁ ἴδιος νὰ ἀναλάβης τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ἐπειδὴ συνειδητοποίησες τὴν ἀδυναμία σου.

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα “Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς “Ἀποκαλύψεως” α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Εἰς τὸ θεόπνευστον Βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως», γράφει, καθ᾽ ὑπαγόρευσιν Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου «…ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαὰμ (=Νικολαϊτισμός), ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ (= σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (=Συγκρητισμὸς-Οἰκουμενισμὸς) καὶ πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμός). Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν. Εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου…» (Ἀποκ. β´, 14-16).

Ἄρα:

Οὗτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποῤῥίπτει ἀναφανδὸν καὶ ἀπροκαλύπτως τὸ ἀπαίσιον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ». Καὶ σαφῶς καλεῖ εἰς Μετάνοιαν! Μάλιστα δέ, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ἐπιδειχθῇ καὶ δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια, δηλοῖ ὅτι θὰ τιμωρήσῃ αὐτοπροσώπως, τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν!

Ἐν συνεχείᾳ, γράφει καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων· «…ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ (= πλανεμένην γυναίκα, ἡ ὁποία ἐδροῦσε εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου Θυατείρων, ἐξ οὗ καὶ τὸ “σου”), ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμὸς) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (= Συγκρητισμός-Οἰκουμενισμός)…» (Ἀποκ. β´, 20).

Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”: Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. γ΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Γιατί, ὅταν πρόκειται νὰ ἀποφασισθῆ περὶ τοῦ στρατεύματος, τοῦ ἐμπορίου, τῆς γεωργίας καὶ τῶν ἄλλων βιοτικῶν ἐπαγγελμάτων, οὔτε ὁ γεωργὸς θὰ ἐπέλεγε νὰ κυβερνήση πλοῖο, οὔτε ὁ στρατιώτης νὰ καλλιεργήση, οὔτε ὁ κυβερνήτης πλοίου νὰ ἡγηθῆ στρατεύματος ξηρᾶς, ἀκόμη καὶ ἂν ἀπειλοῦντο μὲ μυρίους θανάτους; Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ καθένας τους προβλέπει τὸν κίνδυνο ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀπειρία.

    Ἀφοῦ λοιπὸν τόσο φροντίζουμε ὅταν πρόκειται νὰ προκληθῆ ζημία στὰ μικρὰ πράγματα καὶ δὲν ὑποκύπτουμε στὶς διάφορες πιέσεις, πῶς εἶναι δυνατὸν ὅταν ἐπαπειλεῖται ἡ αἰώνια κόλαση γιὰ τοὺς μὴ κατάλληλους νὰ ἀναλάβουν τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα, νὰ ἀναδεχόμεθα μὲ μεγάλη εὐκολία τὸν μεγάλο αὐτντα﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κκὸ κίνδυνο, προβάλλοντες τὴ βία ποὺ μᾶς ἀσκοῦν οἱ ἄλλοι. Δὲν πρόκειται φυσικὰ νὰ ἀνεχθῆ τέτοιες προφάσεις ὁ Θεὸς ὅταν θὰ μᾶς κρίνη στὴ βασιλεία του. Διότι θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδεικνύουμε πολὺ περισσότερη προσοχὴ ἀπ᾽ ὅ,τι στὰ σωματικὰ ὅταν πρόκειται νὰ λάβουμε ἀποφάσεις περὶ πνευματικῶν ζητημάτων.

    Ἀντίθετα, τώρα οὔτε τὴν ἴση ἐπιμέλεια τουλάχιστον δὲν ἐπιδεικνύουμε.υπόσσ﷽﷽﷽﷽﷽οε; ﷽﷽﷽﷽﷽﷽άλο κακ Πές μου, ἂν γιὰ παράδειγμα ἔχουμε τὴν ὑπόνοια ντα﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κκὅτι κάποιος εἶναι οἰκοδόμος ἐνῶ δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα καὶ τὸν καλέσουμε νὰ ἐργασθῆ γιὰ μᾶς, αὐτὸς δὲ ἀνταποκρινόταν θετικὰ καὶ στὴ συνέχεια ἀφαιροῦσε ἀπὸ τὴν οἰκοδομικὴ ὕλη τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους· θὰ ἔκτιζε ἔτσι μία ἀκατάλληλη οἰκοδομή, ἡ ὁποία ἀμέσως θὰ γκρεμιζόταν. Στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ μποροῦσε ὁ δῆθεν οἰκοδόμος νὰ ἐπικαλεσθῆ στὴν ἀπολογία του τὸ γεγονὸς ὅτι ἀναγκάσθηκε ἀπὸ ἄλλους νὰ κτίση τὴν οἰκοδομὴ καὶ δὲν ἦλθε αὐτεπάγγελτα; Καθόλου, ὅπως εἶναι φυσικὸ καὶ δίκαιο.

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ» ἐπισημαινόμενον καὶ κατατροπούμενον θεοπνεύστως ὑπὸ τῆς «Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου»

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

*

Ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Σύνοδος, ποὺ συνῆλθεν κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ.

Αὐτὴ ἡ «Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων» συνιστᾷ τὸν θεμέλιον λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν ἢ καὶ ἐπακολουθησομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ σαφέστατα διετύπωσε ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στηλιτεύει σαφέστατα καὶ ἐν ταυτῷ τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ” ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ “Νικολαϊτισμοῦ”:

«Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας· ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε, ἔῤῥωσθε.» (Πράξ. ιε´, 29).

Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα ὑπὸ τῶν Ἁγιοτάτων Ἀποστόλων, ἀποφαίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπεριφράστως:

(α) Ἀποχὴν ἀπὸ τὸ «φύρδην-μίγδην» τῶν συγκρητιστικῆς-οἰκουμενιστικῆς φύσεως συναγελασμῶν (ὅπως θὰ τὸ ἐκφράζαμεν μὲ σημερινὴν ὁρολογίαν), ποὺ συνέβαιναν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων καὶ ἄρα, κατ᾽ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας), καὶ

(β) Ἀποχὴν ἀπὸ τὴν πορνείαν, λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὑπὸ τὸν ὅρον “πορνεία” νοεῖται σύνολον τὸ φάσμα τῶν πάσης φύσεως σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἑπομένως:

Τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται ἤδη ἀπὸ τὸ θεμελιώδους σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων!

Ἅπασαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, διαπνέονται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, δηλαδὴ τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ἀντινικολαϊτισμοῦ!

Καὶ τίθεται προφανῶς τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Ἐάν, παρ᾽ ἐλπίδαν, ἤθελεν ποτὲ ἀναφανεῖ μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, οἱαδήποτε σύνοδος, ποὺ δεν θὰ διαπνεόταν σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου τούτου πνεύματος, αὐτὴ ἡ σύνοδος θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ καὶ νὰ ἐπικληθῇ, σὰν τάχα “Οἰκουμενική”;;;

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. β΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Πρέπει λοιπὸν καὶ ὁ χειροτονῶν νὰ προβαίνη σὲ ἐνδελεχῆ ἔρευνα περὶ τοῦ ὑποψηφίου, πολὺ δὲ περισσότερο ἀπὸ αὐτὸν πρέπει νὰ ἐρευνᾶ τὶς δυνάμεις του ὁ ἴδιος ὁ χειροτονούμενος. Διότι ἂν καὶ θὰ ἔχη συμμετόχους στὴν τιμωρία ποὺ θὰ ὑποστῆ γιὰ ὅσα ἁμαρτήση τοὺς ἐκλέκτορές του, ὅμως καὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶναι ἀπηλλαγμένος τῆς τιμωρίας, μάλιστα δὲ ὑπέχει μεγαλύτερη εὐθύνη σὲ περίπτωση ποὺ οἱ ἐκλογεῖς δὲν ἀποφάσισαν μὲ βάση ἀνθρώπινα κριτήρια, ἀλλὰ ἐκτιμώντας μὲ εὔλογο τρόπο τὶς ἀντικειμενικὲς συνθῆκες. Ἀντίθετα, ἂν οἱ τελευταῖοι καταγνωσθοῦν ὅτι μολονότι γνώριζαν καλὰ τὸ ποιὸν τοῦ ὑποψηφίου, ἐν τούτοις τὸν προήγαγαν στὴν ἐπισκοπὴ μὲ βάση προσωπικὰ κίνητρα, θὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἴδια τιμωρία, ἴσως δὲ καὶ μεγαλύτερη, διότι ἐξέλεξαν τὸ μὴ κατάλληλο πρόσωπο.

Διότι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔδωσε τὴν ἐξουσία στὸν ἀποβλέποντα στὴ διαφθορὰ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς θὰ εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν πράξεων τοῦ τελευταίου. Ἀκόμη δὲ καὶ ἂν ἰσχυρισθῆ ὅτι δὲν εἶναι ὑπεύθυνος ὅλων αὐτῶν τῶν κακῶν, διότι ἀπατήθηκε ἀπὸ τὴ γνώμη τῶν πολλῶν περὶ τοῦ ὑποψηφίου καὶ πάλι δὲν θὰ παραμείνη ἀτιμώρητος καὶ θὰ ἀντιμετωπίση ἁπλῶς λίγο ἡπιότερη καταδίκη ἀπὸ τὸν χειροτονηθέντα. Γιατὶ συμβαίνει αὐτό; Διότι οἱ μὲν ἐκλέκτορες μποροῦν νὰ προβοῦν σὲ μιὰ τέτοια ἐκλογὴ ἐπειδὴ φυσιολογικὸ εἶναι νὰ ἔχουν ἀπατηθῆ ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη, ὅμως οἱ ἐκλεγέντες δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν ὅτι ἀγνοοῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους, ὅπως συνέβαινε μὲ τοὺς ἄλλους.

Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ ἐκλεγέντες θὰ τιμωρηθοῦν βαρύτερα ἀπὸ τοὺς ἐκλογεῖς τους, πρέπει νὰ προβαίνουν σὲ ἀκριβῆ δοκιμασία τῆς ψυχῆς τους. Καὶ ἂν οἱ τελευταῖοι ἀγνοοῦν τὸν χαρακτήρα τοῦ ὑποψηφίου, τότε αὐτὸς πρέπει νὰ τοὺς ἐνημερώση περὶ τῆς πραγματικότητας καὶ νὰ ἄρη τὴν ψευδῆ εἰκόνα, ποὺ ἔχει σχηματισθῆ γι᾽ αὐτόν, ἀφοῦ δὲ ἀποδείξη ὅτι εἶναι ἀνάξιος γιὰ τὴν ἐκλογὴ νὰ ἀποφύγη τὸ μέγεθος τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ λειτουργήματος.

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

*

Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.

Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!

Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας! 

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. α΄.

Ιωάννου Χρυσοστόμου

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Διότι, ὅπως στοὺς ἐκλεγέντες δὲν εἶναι ἀρκετοι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κσξστοποιεὴ γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν ἡ πρόφαση, δὲν ἦλθα αὐτόκλητος, οὔτε γνώριζα ἐκ τῶν προτέρων τὶς δυσκολίες τοῦ ἀξιώματος γιὰ νὰ ἀποφύγω, ἔτσι καὶ τοὺς χειροτονοῦντες δὲν θὰ τοὺς ὠφελοῦσε σὲ τίποτα ἂν ἔλεγαν ὅτι ἀγνοοῦν τὸν χειροτονηθέντα. Ἀκριβῶς ὅμως γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ σφάλμα τους μεγιστοποιεῖται, διότι ἐξέλεξαν κάποιον ποὺ ἀγνοοῦσαν καὶ ἡ θεωρούμενη ὡς ἀπολογία αὐξάνει τὸ βάρος τῆς κατηγορίας.

Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ κατανοηθῆ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐνῶ ὅταν πρόκειται νὰ ἀγοράσουν κάποιον δοῦλο τὸν ὑποβάλλουν σὲ ἰατρικὲς ἐξετάσεις, ἀπαιτοῦν τὴν ὕπαρξη ἐγγυητῶν γιὰ τὴν ἀγορά τους αὐτή, ζητοῦν πληροφορίες ἀπὸ τοὺς γείτονες καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἀκόμη ἀμφιβάλλουν καὶ ἀπαιτοῦν μακρὺ χρόνο δοκιμασίας τοῦ δούλου, ἀντίθετα, ὅταν πρόκειται νὰ ἐκλέξουν κάποιον σὲ τόσο ὑψηλὸ λειτούργημα ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε ἐγκρίνουν ὁποιονδήποτε, ἐπειδὴ ἔτσι φάνηκε καλὸ στὸν δείνα νὰ δώση τὴ μαρτυρία του ὑπὲρ κάποιου ἢ διότι ἀπεχθανόταν τοὺς ἄλλους ὑποψηφίους, χωρὶς νὰ προβαίνουν σὲ καμμία ἄλλη ἐξέταση; Ποιὸς λοιπὸν θὰ μᾶς προστατεύση τότε, ὅταν αὐτοὶ ποὺ ὀφείλουν νὰ παρέχουν προστασία χρειάζονται οἱ ἴδιοι προστάτες;

(συνεχιζεται)

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!

Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 915-925.

ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ - ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ Γ΄. γ) ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Z΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Καὶ τί ἄλλο ἀνώτερο ὑπάρχει, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη δύναμη, ἀπὸ τὸ ν᾽ ἀναδείξει αὐτὸ τὸ σῶμα ἀντάξιο τῆς πανάχραντης καὶ μακαρίας κεφαλῆς;

Γιατὶ ἂν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν ἀθλητικὴ ἐκγύμναση ἔχουν ἀνάγκη καὶ ἀπὸ γιατροὺς καὶ γυμναστὲς καὶ ἀπὸ εἰδικὸ διαιτολόγιο καὶ ἀπὸ συνεχῆ ἄσκηση καὶ πολλὲς ἄλλες φροντίδες (γιατὶ καὶ τὸ μικρότερο λάθος ἂν παραβλέψουν ἀνατρέπει καὶ καταστρέφει τὰ πάντα), αὐτοὶ ποὺ ἀνέλαβαν νὰ περιποιοῦνται τὸ σῶμα αὐτό, ποὺ πρόκειται ν᾽ ἀγωνισθεῖ ὄχι μὲ ἄλλα σώματα ἀλλὰ μὲ τὶς ἀόρατες δυνάμεις, πῶς θὰ μπορέσουν νὰ τὸ διαφυλάξουν ἀκέραιο καὶ ὑγιές, ἂν δὲν ξεπερνοῦν κατὰ πολὺ τὴν ἀνθρώπινη ἀρετὴ καὶ δὲν γνωρίζουν καλὰ κάθε θεραπεία ποὺ εἶναι κατάλληλη γιὰ τὴν ψυχή;[1]

Μὴ σὲ παρακαλῶ, εἶπα, μὴ καταβάλλεις τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό σου. Ὑπάρχει ἀσφαλὴς τρόπος νὰ ἀποφύγουμε τὴν καταδίκη· σὲ μένα τὸν ἀσθενὴ ἡ παντοτινὴ ἀποφυγὴ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, σὲ σένα δὲ τὸν δυνατὸ ἡ ἀνάθεση τῆς ἐλπίδας γιὰ τὴ σωτηρία σὲ τίποτα ἄλλο, μετὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, παρὰ μόνο στὸ νὰ μὴ πράττης τίποτα ἀνάξιο τῆς δωρεᾶς αὐτῆς καὶ τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος τὴν ἔδωσε. Εἶναι δὲ ἄξιοι μεγαλύτερης τιμωρίας ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μὲ ἰδία πρωτοβουλία καὶ προσπάθεια ἀνέβηκαν στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ ἀκολούθως ἢ ἀπὸ ραθυμία ἢ ἀπὸ πονηρία καὶ ἀπειρία ἔκαναν κακὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας ἡ ὁποία τοὺς ἀνατέθηκε.

Βέβαια, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παρὰ τὴ θέλησή τους ἀνῆλθαν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα συγχωροῦνται, ἀντίθετα μάλιστα καὶ αὐτοὶ στεροῦνται ὁποιασδήποτε δικαιολογίας. Νομίζω, ὅτι πρέπει ὁ ὑποψήφιος, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν προκαλοῦν καὶ τὸν ἐκβιάζουν, νὰ μὴ βλέπη ἐκείνους, ἀλλὰ ἀφοῦ βασανίση τὴν ψυχή του καὶ διερευνήση μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ δεδομένα, τότε νὰ δέχεται τὴν ἄποψη αὐτῶν.

Στὴν περίπτωσή μας κανεὶς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ οἰκοδομήση οἰκία ἂν δὲν ἦταν οἰκοδόμος, οὔτε θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀγγίξη σώματα ἀσθενῶν ἂν δὲν γνώριζε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἀντίθετα μάλιστα, ἀκόμη καὶ ἂν πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν ὠθοῦν βίαια νὰ προβῆ σὲ ἀπονενοημένη πράξη, θὰ πρέπει νὰ παραιτηθῆ καὶ νὰ μὴν ντραπῆ νὰ δηλώση ἄγνοια. Ὅταν τώρα πρόκειται νὰ ἀναλάβη τὴν ἐπιμέλεια τόσων πολλῶν ψυχῶν δὲν θὰ ἐξετάση προηγουμένως τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ὁ πλέον ἄπειρος ὅλων, θὰ ἀποδεχθῆ τὴ διακονία, ἐπειδὴ τὸν διατάσσει ὁ δείνα ἢ τὸν πιέζει ὁ δείνα, ἢ δὲν θὰ ἐπιθυμῆ νὰ προσκρούση στὸν δείνα; Πῶς δὲν θὰ ἐπιφέρη μεγάλο κακό τόσο στὸν ἑαυτό του, ὅσον καὶ σ᾽ ἐκείνους; Ἀντὶ νὰ σώση τὸν ἑαυτό του, τώρα θὰ ὁδηγήση στὴν ἀπώλεια μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ ἄλλους.

Ἀπὸ ποῦ μπορεῖ νὰ ἐλπίση τὴ σωτηρία του; Ἀπὸ ποῦ θὰ τύχη συγγνώμης; Ποιοὶ θὰ μᾶς ὑποστηρίξουν τότε; Αὐτοὶ ποὺ τώρα μᾶς ἐκβιάζουν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν ἀναγκαστικὰ στὸ ἀξίωμα; Αὐτοὺς δὲ τοὺς ἴδιους ποιὸς θὰ τοὺς διασώση ἐκείνη τὴ στιγμή; Καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀνάγκη κάποιων ἄλλων γιὰ νὰ διαφύγουν τὸ πῦρ. Ὅτι δὲ δὲν σοῦ τὰ λέγω αὐτὰ τώρα προσπαθώντας νὰ σὲ φοβίσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξω τὴν ἀληθινὴ διάσταση τῆς καταστάσεως, ἄκου τί λέγει ὁ μακάριος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο, τὸ γνήσιο καὶ ἀγαπητὸ πνευματικό του τέκνο· Τὰ χέρια σου μὴ ἐπιθέτης γρήγορα σὲ κανέναν, γιὰ νὰ μὴ κοινωνήσης ἁμαρτίες ἄλλων (Α´ Τιμ. 5,52). Εἶδες λοιπὸν ἀπὸ πόσες κατηγορίες ἀπήλλαξα ὅσουν θέλουν νὰ μὲ ὁδηγήσουν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀπὸ πόση κατάκριση καὶ τιμωρία, ὅσο αὐτὸ βέβαια μοῦ εἶναι δυνατό.

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Οἱ ἕξι περὶ ἱερωσύνης λόγοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, (μτφρ. Ἠλίας Γ. Διακουμάκος), ἐκδ. Παρρησία, σσ. 239-253.