Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Δ΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Δύο ὀνόματα δικαστῶν ἀπὸ τοὺς πέντε, ποὺ δίκαζαν τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Πλαπούτα, ποὺ ἀξίζει νὰ τοὺς θαυμάζουμε καὶ νὰ τοὺς θυμόμαστε παντοτινὰ γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐταπάρνησή τους, ἦταν ὁ Πολυζωίδης καὶ Τερτσέτης. Αὐτοὶ δὲν λύγισαν, οὔτε ὑπέκυψαν μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς καὶ στὶς ἄνομες θελήσεις τῆς ἀντιβασιλείας, ποὺ ἤθελε νὰ ὑπογράψουν τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση σὲ θάνατο τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ.

          ᾿Αφοῦ μάλιστα οἱ δύο ἡρωικοὶ δικαστὲς δὲν ὑπέγραφαν, τότε ὁ Σχινᾶς τοὺς κάλεσε τοὐλάχιστο νὰ παρευρεθοῦν στὸ δικαστήριο τὴν ὥρα, ποὺ θὰ ἀνακοινωνόταν ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι τρεῖς ἄνομοι δικαστὲς ὑπέγραψαν τὴ θανατικὴ διὰ ἀποκεφαλισμοῦ ποινή. ῞Ομως καὶ τότε οἱ δύο δικαστὲς ἀρνήθηκαν καὶ κυριολεκτικὰ σύρθηκαν διὰ τῆς βίας στὸ δικαστήριο. Ὁ Πολυζωίδης, ὡς πρόεδρος, ἔπρεπε νὰ ἀναγνώσῃ τὴν ἀπόφαση, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀρνήθηκε. Τότε ἡ ἀπόφαση δόθηκε στὸν γραμματέα. Ὁ πρόεδρος ἔγειρε τὸ κεφάλι καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια μὲ τὰ χέρια του. Σ᾿ αὐτὴ τὴ στάση ὀδύνης καὶ ντροπῆς παρέμεινε ὡς τὸ τέλος.

          Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ ἀντίκρυσε τὴν ἀπόφαση πολὺ ψύχραιμα. Στοὺς δικηγόρους του εἶπε πὼς εἶχε ἀντικρύσει τόσες φορὲς τὸν θάνατο, καὶ δὲν τὸν φοβήθηκε, οὔτε τότε, οὔτε καὶ τώρα. Σὲ ἕνα ὀπαδό του μάλιστα, ποὺ φώναζε ὅτι τὸν σκοτώνουν ἄδικα, ἀπάντησε ὅτι καλύτερα ἄδικα, παρὰ δίκαια. Βλέποντας τὸν Πλαπούτα νὰ δακρύζῃ μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀποφάσεως, τὸν ἐπέπληξε. Τοῦ εἶπε ὅτι ἔπρεπε νὰ ντρέπεται γιὰ τὰ δάκρυά του, καθὼς δὲν φοβήθηκε τοὺς Τούρκους σὲ τόσες μάχες. ῞Υστερα τοῦ ἔδωσε κουράγιο νὰ μὴ λυπᾶται, ἀφοῦ πραγματοποίησαν τὸ ὄνειρό τους καὶ τὸ χρέος πρὸς τὴν πατρίδα, καὶ τὴν ἀντίκρυσαν ἐλεύθερη.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)