Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ I΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

Φιλόλογος

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Τον 8° μ.Χ. αιώνα γεννήθηκε το ακριτικό τραγούδι (αι ωδαί των τα άκρα προνοουμένων) το οποίο στηρίχτηκε στις ίδιες μουσικές κλίμακες και αρμονίες των αρχαίων τρόπων και των βυζαντινών ήχων. Διατηρήθηκε ως το 1300 μ.Χ. και αποτέλεσε τη μαγιά για το μετέπειτα κλέφτικο δημοτικό τραγούδι. Τα κυριότερα μουσικά όργανα των μεταβυζαντινών χρόνων ήταν το κανονάκι (ο αρχαίος πυθαγόρειος κανών), το σαντούρι, το λαούτο, το ταμπούρι (η αρχαία πανδουρίς), η λύρα, το νέϋ (καλαμένιος αυλός), το ταμπούρι με δοξάρι, το μπεντίρ (αρχαίο τύμπανο), το ντέφι και τα νάκαρα.

Η ελληνική μουσική παιδεία ξαπλώθηκε στη Δύση, από την πρώιμη ρωμαϊκή εποχή. Όμως οι Δυτικοί δεν αντιλήφθηκαν εντελώς την τροπική μουσική των Ελλήνων και κατέληξαν στα πενιχρά αποτελέσματα των δύο ήχων, μινόρε και ματζόρε, καθιερώνοντας την πολυφωνία, ενώ οι Έλληνες παρέμειναν μονοφωνικοί σε όλη τη διάρκεια της μουσικής τους παράδοσης.

(συνεχίζεται)