Η ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ E΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Ὁ πιὸ γνωστὸς καὶ ἀγαπητὸς σὲ ὅλους ἀναστάσιμος ὕμνος εἶναι τὸ «Χριστὸς ἀνέστη ἐν νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»[1]. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἀφοῦ κατέβηκε καὶ δίδαξε στοὺς νεκρούς, καταπατώντας μὲ τὸ θάνατό Του τὸ θάνατο, καὶ σὲ ὅσους βρίσκονταν σὲ τάφους χάρισε τὴν ἀληθινὴ ζωή. Μὲ τὸ ὀξύμωρο σχῆμα[2] «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ὁ μελῳδὸς δείχνει τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἔσωσε ὁ Κύριος τὸν ἄνθρωποˑ διὰ τοῦ θανάτου Του. Αὐτὸς ὁ ἐξαίρετος ὕμνος ἀποτελεῖ τὸν θριαμβευτικὸ παιάνα τῆς μεγαλύτερης νίκης ὅλων τῶν ἐποχῶν. Γιὰ νὰ ἀναλυθοῦν τὰ πυκνὰ νοήματα τοῦ ὕμνου αὐτοῦ θὰ χρειαζόντουσαν τόμοι ὁλόκληροι.

---

[1] Βλ. ὄρθρος Κυριακῆς τοῦ Πάσχα.

[2] Βλ. καὶ στὴν ὑμνολογία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου τὸ ὀξύμωρο ἐφύμνιο τῶν χαιρετισμῶν «Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε».

(συνεχίζεται)