Ἡ
προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι αιδάλειπτος καὶ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νὰ εἶναι συνεχῶς
στραμμένος πρὸς τὸν Θεό. Λέγει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς ὅτι
πρέπει συνεχῶς καὶ ἀκατάπαυστα νὰ προσευχώμαστε πρὸς τὸν Θεό[1]. Ὅλοι
μας ὀφείλουμε νὰ προσευχώμαστε ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς
ἄλλους συνανθρώπους μας. Γράφωντας πρὸς τὸν Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τὸν
προτρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ κάνῃ δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, εὐχαριστίες,
γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τοὺς βασιλεῖς καὶ γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ κατέχουν
ἀξιώματα καὶ θέσεις μέσα στὴν κοινωνία, ὥστε νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεός νὰ κυβαρνοῦν
μὲ σύνεση, γιὰ νὰ διερχώμαστε τὴ ζωή μας εἰρηνικὴ καὶ ἥσυχημὲ κάθε εὐσέβεια καὶ
σεμνότητα. Διότι τὸ νὰ προευχώμαστε γιὰ τὴν πρόοδο καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, αὐτὸ
εἶναι καλό, εὐάρεστὸ καὶ εὐπρόσδεκτο μπροστὰ στὸν Σωτήρα μας, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ
σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, νὰ προχωρήσουν καὶ νὰ λάβουν πλήρη καὶ καθαρὴ γνώση τῆς
ἀλήθειας. Διότι ἕνας εἶναι ὁ Θεός, Θεὸς ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρώπων, ὁ Ἰησοῦς
Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία μας[2].
Στὶς
Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς ἀπεικονίζονται ἡ ἐφαρμογὴ τῆς προσευχῆς καὶ τὰ ἀποτελέσματά
της ἐνῷ στὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου βλέπουμε τοὺς καρποὺς τῆς προσευχῆς,
οἱ ὁποῖοι εἶναι συνδεδεμένοι ἀναπόσπαστα μὲ τὴν προσευχή. Τελικὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναδεικνύεται
στὸ μεγαλύτερο διδάσκαλο τῆς προσευχῆς καὶ ὁδοδείκτη γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
[1] Α΄ Θεσ. 5, 17: «ἀδιαλείπτως
προσεύχεσθε».
[2] Βλ. Α΄ Τιμόθ. 2, 1-5: «Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἤρεμον καὶ Ἥσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι. Τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀποδεκτὸν ἐνώπιον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου