ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Τὸ 1802 ξεκίνησε τὴ δράση του ὡς κλέφτης. Τὸ 1806, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ μεγάλου διωγμοῦ τῶν κλεφτῶν ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητές, κατώρθωσε νὰ διασωθῇ καὶ νὰ καταφύγῃ στὴ Ζάκυνθο, ὅπου κατατάχθηκε στὸν ἀγγλικὸ στρατὸ καὶ ἔφθασε μέχρι τὸ βαθμὸ τοῦ ταγματάρχη. Κατὰ τὰ ἔτη 1806-1807 συνέδραμε στὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ ρωσσικοῦ στόλου κατὰ τῶν Τούρκων στὸ Ρωσσοτουρκικὸ πόλεμο[1]. Τὸ 1810 ὑπηρέτησε στὸ ἑλληνικὸ στρατιωτικὸ σῶμα τοῦ ἀγγλικοῦ στρατοῦ στὴ Ζάκυνθο, ὅπου τὸ 1818 ἔγινε μέλος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας[2]. Μὲ τὴν σύζυγό του Αἰκατερίνη ζήσανε μαζὶ τριάντα χρόνια. Ἡ γυναίκα του τὸν ἀκολούθησε δύο φορὲς στὴν ἐξορία στὴ Ζάκυνθο, ὅπου καὶ γέννησε τὰ παιδιά της. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1820 ἡ Αἰκατερίνη ἄφησε τὴν τελευταία της πνοή, ὁ δὲ Κολοκοτρώνης «εἰς τὸ μνημόσυνόν της ἐπῆρε εἰς τὸ κεφάλι του τὸν δίσκον μὲ τὰ κόλυβα ἀπὸ τὸ σπίτι του ἕως εἰς τὴν ἐκκλησίαν, σημεῖον τῆς ἀγάπης του»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Στὸν Ρωσσοτουρκικὸ πόλεμο πῆρε μέρος στὴν καταδρομικὴ ἐκστρατεία τοῦ Αἰγαίου, ποὺ κράτησε δέκα μῆνες.

[2] Βλ. Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, στὴν κοινὴ νεοελληνικὴ γλῶσσα, συμπληρωμένη καὶ ἐπικαιροποιημένη μέχρι τὸ 2004, τ. 20 (1821-1827), National Geographic, σ. 200.

[3]. Ὁ γέρων Κολοκοτρώνης. Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς. Ρητὰ τοῦ Κολοκοτρώνη. Τραγούδια τῶν Κολοκοτρωναίων, τ. Β΄, Ἐν Ἀθήναις 1889, σ. 95.