Ἀνδρέας Κουζούπης (25/06/1939-24/07/2015) Πρότυπο ἀγωνιστῆ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος B

Ἡ ἐκδίωξι τῶν καταδυναστῶν καὶ ἡ ἐπιδίωξι τῆς Ἐλευθερίας καθόλου δὲν ἀποτελεῖ στόχο ἀσφυκτικῶς ἐγκλωβισμένον σὲ ὑλιστικὲς συντεταγμένες καὶ φθαρτὲς συνιστῶσες.

Ἀντιθέτως: Ἡ πεμπτουσία τοῦ νοήματος ἐκείνου τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος ἦταν θαυμάσια συμπυκνωμένη καὶ ἐκπεφρασμένη μέσα στὰ λιτὰ μέν, ἀλλὰ μεστὰ οὐσιαστικοῦ περιεχομένου λόγια τοῦ ἐκ τῶν ὑπερόχων πρωταγωνιστῶν ἐκείνης τῆς ἀντιστάσεως καὶ ἀνατάσεως καὶ ἀναστάσεως, ποὺ ξεκίνησε τὴν Πρώτην Ἀπριλίου 1955, δηλαδὴ τοῦ ἡρωιερομάρτυρος Κυριάκου Μάτση, ποὺ θαρραλέως πέταξε κατάμουτρα στὸν ἐγκάθετο τῶν εὐγενῶν πολιτισμένων “gentlemen”, τὸν “χάρτινο στρατηγό”, τὰ προσφερθέντα “τριάκοντα ἀργύρια” τῆς ἀνακυκλωμένης ἀνὰ τοὺς αἰῶνες προδοσίας, τὸν “μάτσο” δηλαδὴ τῶν χιλιάδων ἐγγλέζικων λιρῶν, ποὺ εἶχε τὸ ἀναίσχυντο θράσος νὰ τοῦ προτείνη ἐν προκειμένῳ σὰν “δῶρο” γιὰ νὰ προδώση τὸν “ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ Πατρίδος” θρυλικὸν ἀγώνα. Ἐκφράζοντας μὲ ἀπέριττα λόγια τὸ βαθύτατο φρόνημα ὅλων τῶν γνησίων ἀγωνιστῶν, ἀπέρριψε πάραυτα τὸν “βρώμικο παρά”, ἀπαντώντας μὲ “μπάτσο πνευματικό” στὸν “μάτσον τῶν λιρῶν” ὁ Κυριάκος Μάτσης, ἀνασύροντας μέσα ἀπὸ τὸ ἀστείρευτο πηγάδι τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, τὸ περίφημο λόγιο τῆς ἀειθαλοῦς Ἑλληνορωμαιοσύνης, ποὺ περίφανα καὶ περίτρανα ἔχει διασώσει ὁ “πατὴρ τῆς Ἱστορίας”, Ἡρόδοτος “Οὐ περὶ χρημάτων τῶν Ἀγῶνα ποιούμεθα –ὦ ταλαίπωρε Χάρτιγκ– ἀλλὰ περὶ Ἀρετῆς!” Καὶ Ἀρετή, ἐν προκειμένῳ, εἶναι Μία:

Ἡ ὑπέρβασις τῶν ἐφημέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν!

Ἡ ὑπέρβασις τῶν βρώμικων ἡδονῶν!

Ἡ ὑπέρβασις τῆς προσκαίρου καὶ ματαίας δόξης!

Δηλαδή:

Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία!!!

Ἐκεῖνος ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν μόνον “ἀπελευθερωτικός”, περιοριζόμενος ἀποκλειστικῶς σὲ ὑλικὲς ἐγκόσμιες διαστάσεις καὶ ὑπεράσπισι καταπατημένων ἐδαφῶν, ἀλλ᾽ ἦταν ἀγώνας ἐνάντια κυρίως στὸ ἀλλοτριωμένο ἦθος, τὴν πνευματικὴ σκλαβιά, τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα, ὅ,τι δηλαδὴ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιβάλουν εἴτε μὲ τὴν βία, εἴτε μὲ τὸν δόλο, στὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ λαό μας οἱ καταπατητὲς τῆς πατρίδος μας.

Καὶ ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω, ἀναδύεται τώρα καυτὸ καὶ ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα:

Πῶς οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν θυσιασθέντων ἀγωνιστῶν ἔχουν τὴν ἰταμότητα νὰ προωθοῦν καὶ νὰ συνευδοκοῦν καὶ νὰ συμπαρατάσσονται σὲ ἀποκαλούμενες “παρελάσεις ὑπερηφανείας(;)”, γιὰ ἤθη καὶ ἰδεολογήματα ἐντελῶς ἀντίθετα πρὸς ἐκείνη τὴν Πίστι γιὰ τὴν ὁποία ἐθυσίασαν τὰ πάντα, ἡδονές, δόξες, χρήματα καὶ ἅπασαν τὴν ἐπὶ γῆς ζωή τους οἱ πατεράδες τους;

Μήπως διαπράττεται «θέατρο τοῦ παραλόγου» μόνον; Δυστυχῶς ὄχι μόνον, ἀλλά ἀκολουθεῖται, τραγικότατα, ἐξασφαλισμένη ὁδὸς πρὸς ὁριστικὴ καταστροφὴ τῆς Πατρίδος μας, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν εἰλικρινῶς καὶ ἐὰν δὲν κάνωμεν μεταβολὴν ἀπὸ τὴν ἐπάρατον ὁδὸν τοῦ ἀντιχρίστου, ἐπὶ τῆς ὁποίας δυστυχῶς πορευόμεθα. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπανατοποθετηθοῦμε στὴν ὁδὸν τῶν Ἀρετῶν, δηλαδὴ τὴν ὁδὸν τοῦ μόνου Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!

(συνεχίζεται)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.