Ἀνδρέας Κουζούπης (25/06/1939-24/07/2015) Πρότυπο ἀγωνιστῆ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος

ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΟΡΘΙΟΣ, ὁ ἀκαταμάχητος μαχητὴς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, τὴν ὥρα ποὺ χάραζε τὸ φῶς. Ἡμέρα Παρασκευή, 24η Ἰουλίου, 2015, ὥρα πέμπτη πρωϊνή.

Ταγμένος ἀταλάντευτα στὰ πνευματικὰ χαρακώματα, τοῦ ἀδιάλειπτου ἐν Χριστῷ ἀγώνα, πέταξε στοὺς οὐρανούς, ὅταν ἑτοιμαζόταν καὶ πάλιν γιὰ τὴν πρωϊνή του καθιερωμένη προσευχή, προτοῦ ἐξέλθει στοὺς δρόμους τοῦ καθημερινοῦ του καθήκοντος.

Ἡρπάγη ὁλόρθος, ὄρθρου βαθέως, ὑπὸ τῆς γλυκείας ἁρπάγης τοῦ κορυφαίου του Ἡγαπημένου, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ προηγηθῆ ὁποιαδήποτε συγκεκριμένη κατ᾽ ἄνθρωπον προειδοποίησι. Ἐξ ἄλλου δὲν τὴν χρειαζόταν, καθ᾽ ὅσον ὁ συνεχὴς προσανατολισμός του πρὸς τὰ Ἄνω Αἰώνια ἦταν γιὰ τὸν Ἀνδρειωμένον Ἀνδρέαν πάντα ἀμετάθετος, προσδοκώμενος καὶ ἐκ βαθέων περιπόθητος.

Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια ὑπῆρξε πολὺ πτωχὸς ὡς πρὸς τὰ μάταια τοῦ προσκαίρου τούτου βίου ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ πολὺ πλούσιος ὡς πρὸς τὰ μακάρια ἐκεῖνα, ποὺ δύνανται νὰ ὁδηγήσουν τοὺς βουλομένους στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ξεκίνησε πολὺ νωρὶς τὰ βήματά του μέσα στὴ βιοπάλη. Ἐγκατέλειψε δωδεκαετὴς τὴν γενέτειρά του Πάφο καὶ βάδισε πρὸς τὸ Βαρώσι, ἀπὸ τὴν Δύσι στὴν Ἀνατολή, στὸ ἄλλο ἄκρο, ἐπάνω σὲ τοῦτο τὸ νησί.

Ἐπέλεξε νὰ μαθητεύση στὴν βιοποριστικὴ τέχνη τοῦ «μηχανικοῦ», ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἀνακάλυψε καὶ τὸ «ἀμήχανο κάλλος» αὐτῶν, ποὺ ὑποσυνείδητα ἀναζητοῦσε ἡ καλοπροαίρετη ἁγνή του ψυχή. Ἡ ἅγια δίψα φλόγιζε πάντα τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδία του, ἀναζητώντας τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὰ νήματα, ποὺ συνδέουν τὸ πρόσκαιρο μὲ τὸ αἰώνιο.

Κι ὅταν βρῆκε τὸ «ἀκρότατο τῶν ἐφετῶν», ἡ καρδιά του πλημμύρισε Χριστό. Σ᾽ Αὐτὸν παρέμεινε ἀμετάθετα πιστός, μέσα σὲ ὅλες τὶς φουρτοῦνες καὶ τὶς καταιγίδες τῆς ζωῆς, πιστικῶς πιστὸς γιατὶ ἦταν ἀδιαφθόρως αὐθεντικὸς.

Ἀειθαλὴς καὶ πρώτιστος στόχος τῆς Ἀγάπης του, τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Ἦταν πάντοτε ἕτοιμος νὰ θυσιάζη τὰ πάντα γιὰ τὸν Χριστό, καὶ γι᾽ αὐτὸ θυσιαζόταν γνησίως καὶ αὐθεντικῶς γιὰ τοὺς συνανθρώπους του, καὶ συνεπῶς, καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος του!

Αἰσθανόταν τὴν προσφιλῆ, προσωρινή, προσωπική του Ἐπίγειο Πατρίδα, τὴν Κύπρο μας, ὡς τὸν προθάλαμο γιὰ τὴν Ἄνω Πατρίδα, ὡς τὴν μήτρα τῆς «ἄλλης Γεννήσεως», ὡς τὸ ἐφαλτήριο, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ἐκτινάξη ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ αἰώνια, ὡς ἀρένα τοῦ ἀνδρειωμένου ἀγώνα γιὰ τὴν Ἄνω Βασιλείαν, ὅπου χοροὶ ἁγίων καὶ ἀγγέλων.

Γι᾽ αὐτοὺς τοὺς λόγους, ὡς πλήρως συνειδητοποιημένος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καὶ αὐθεντικὸς πατριώτης. Μὲ ἀκεραίαν τὴν Πίστι καὶ μὲ ἄκρως συγκινητικὴν ἀνιδιοτέλεια, συνετάχθη ἀκαριαίως καὶ ὁλοθύμως, μὲ τὸ πρῶτο κι ὅλας κάλεσμα τῆς Πατρίδος, σὲ ὁμάδα αἰχμῆς τῶν μαχίμων ἀγωνιστῶν, ἕτοιμος ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ νὰ θυσιάση καὶ τὴν ζωή του «γιὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστι τὴν ἁγίαν καὶ τὴν τῆς Πατρίδος Ἐλευθερία».

Ἔνθερμος ἀντανάκλασις αὐτή του ἡ κλῆσις τοῦ “Μολὼν λαβέ” τῶν Θερμῶν Πυλῶν καὶ ἔνθεος ἀντίλαλος τῆς Κορυφαίας Παρακαταθήκης “κοινῇ γὰρ αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν”, τοῦ ἀενάως νέου καὶ ἐν ταὐτῷ “παλαιοῦ λόγου” τοῦ Κωνσταντίνου ΙΑ´ τοῦ Παλαιολόγου.

Χριστὸς καὶ Ἐλεύθερη Πατρίδα ἀποτελοῦν ἐν πολλοῖς ἔννοιες καὶ βιώματα ἀρρήκτως ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀρρήτως ἀλληλένδετα.

Ὡς ἐκ τούτων, οἱ λεγόμενες καὶ προβαλλόμενες σὰν «παρελάσεις ὑπερηφανείας», γιὰ πράξεις, ὅπου ὁ ἀδιάψευστος, ἀναλλοίωτος καὶ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ τὶς χαρακτηρίζει σαφέστατα ὅτι· «αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν», μᾶς χωρίζουν, ἄμεσα ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν Χριστό μας. Ἑπομένως ὁδηγοῦν μετὰ “μαθηματικῆς ἀκριβείας” στὴν ἑδραίωσι τῆς σκλαβιᾶς, πνευματικῆς τε καὶ ἐθνικῆς, τῆς πολυφιλήτου καὶ πολυπάθου μας Πατρίδος.

Ὅσοι ὑποστηρίζουν τὰς τοιαύτας “παρελάσεις” ἀπεργάζονται ἀναμφιβόλως τὴν ἐθνικήν μας “παράλυσι” καὶ ὑποσκάπτουν συνθέμελα τὶς “ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ” προϋποθέσεις γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ Ζήσουμε!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.