Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὁμιλεῖ γιὰ τὸν στρατηγὸ τοῦ Γένους τῶν Ῥωμηῶν Ἰωάννη Μακρυγιάννη

 

«Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχη ἡρωισμός, δὲν γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος.

Ὁ Μακρυγιάννης ὁ καημένος τί τράβηξε! Καὶ σὲ τί χρόνια!

Κάπνισαν τὰ μάτια του, ἀπὸ τὴν ἔνταση καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ εἶχε, ἦταν σὰν νὰ ἔβγαζαν ὑδρατμοὺς τὰ μάτια του. Βρέθηκε σ᾽ ἐκείνη τὴν κατάσταση καὶ ἀπὸ πόνο καὶ ἀγάπη θυσιαζόταν συνέχεια. Δὲν σκέφθηκε, δὲν ὑπολόγισε ποτὲ τὸν ἑαυτό του. Δὲν φοβήθηκε μὴν τὸν σκοτώσουν, ὅταν ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν πατρίδα. Ὁ Μακρυγιάννης ζοῦσε πνευματικὲς καταστάσεις. Ἂν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ὅτι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο δὲν θὰ εἶχε μεγάλη διαφορά. Τρεῖς χιλιάδες “μετάνοιες” ἔκανε (κάθε μέρα) καὶ εἶχε καὶ τραύματα καὶ πληγές. Ἄνοιγαν οἱ πληγές του, ἔβγαιναν (ἀπὸ τὴν κοίλη) τὰ ἔντερά του, ὅταν ἔκανε “μετάνοιες” (=“γονυκλισίες”), καὶ τὰ ἔβαζε (τὰ ἔντερά του, ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν κοίλη) μέσα ξανά. Τρεῖς δικές μου “μετάνοιες” κάνουν (= ἰσοδυναμοῦν μὲ) μία δική του.

Ἔβρεχε τὸ πάτωμα μὲ τὰ δάκρυα (τῆς προσευχῆς) του. Ἐμεῖς, ἂν ἤμασταν στὴν θέση του, θὰ πηγαίναμε στὸ νοσοκομεῖο νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν. Θὰ μᾶς κρίνουν οἱ κοσμικοί!»

(Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β´: Πνευματικὴ Ἀφύπνιση. Ἔκδοση: Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1999, σ.σ. 205-206)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.