«Πληγωμένη Παναγιὰ»

 Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς, ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, τὸ στήριγμα τῶν Πιστῶν, ἡ Δόξα τῶν ἀγγέλων, τὸ τῆς Ἐκκλησίας αἰώνιον θαῦμα καὶ τὸ τῶν δαιμόνων τὸ μόνιμο τραῦμα, προβάλλει φωτεινὸς καὶ λαμπροφόρος μέσα ἀπὸ τὸ δάσος τῆς Ἁγίας Λαύρας τῆς «Ἁγίας Τριάδος», ὅπου ἡ Μονὴ καὶ τὸ Μοσχοβολοῦν σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ραντονιέζ, παρὰ τὰ περίχωρα τῆς Μόσχας

Ὅμως!

Ἡ “Πληγωμένη Παναγιά”, ἅπαντας ἀνεξαιρέτως ἀγαπᾶ καὶ ἀείποτε συγχωρᾶ! Καὶ ἀναμένει τὴ μεταστροφὴ καὶ ἐπιστροφὴ ὅλων μας, ὅσων τὴν “πληγώνουμε”. Καὶ τὴν “πληγώνουν”, ὄχι μόνο ἀλλόθρησκοι καὶ αἱρετικοί, ἀλλ’ ἀκόμη, δυστυχῶς, κι ἐμεῖς, οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι:

1 Ἐνῶ τὴν ἐπιγράφουμε “Ὁδηγήτρια”, ἔν τούτοις σπανίως τῆς ἐπιτρέπουμε νὰ εἶναι Καθοδηγήτρια στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας!

2 Ἐνῷ ἰσχυριζόμαστε ὅτι Τὴν τιμοῦμε, ἐν τούτοις, ποικιλοτρόπως, μὲ λόγους ἀνιέρους καὶ μὲ πράξεις ἁμαρτωλὰς τὴν “βλασφημοῦμε”!

3 Ἐνῷ θαυμάζωμεν ἐκστατικῶς τὴν ὑπερφυῶς κεκοσμημένην Ἀειπάρθενον, ἐντούτοις καλλιεργοῦμε συστηματικῶς ἕναν κόσμο ἀ-πάρθενον, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δὲν τηρᾶ καὶ δὲν τιμᾶ, ἀλλὰ πλειστάκις χλευάζει καὶ ὑποτιμᾶ τὸ πολυτιμότατο μέγα θεῖο δῶρο τῆς Ἁγνότητος καὶ Παρθενίας!

4 Ἐνῷ ἑορτάζομε τὴν Πανάχραντον Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἐντούτοις προσκυνοῦμε δουλικῶς κάθε πανάχρειο καὶ πανάχρηστο σύγχρονο εἴδωλο, που ἀποτελεῖ “Μήτρα τοῦ Ἀντι-χρίστου”. (Δηλαδὴ ἀποτελεῖ “μήτρα” κάθε “Ἀντι-τύπου”, κακεκτύπου, παναθλίου, ψευδεπιγράφου, ὑποκαταστάτου τοῦ Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!)

5 Ἐνῷ πανηγυρίζομε τὴν Τρανῶς Πανίερον, ἐντούτοις διαβιοῦμε ἐν πολλοῖς, κατὰ τρόπον τραγικῶς ἀνίερον!

6 Ἐνῷ προσκυνοῦμε τὴν Ἀπολύτως Πάνσεμνον, ἐντούτοις τολμοῦμε συχνάκις νὰ προσερχόμαστε στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς μὲ ἔξωθεν περιβολὴν ἀπαράδεκτον καὶ ἔσωθεν λογισμὸν ἀπρόσεκτον!

7 Ἐνῷ ἐπιθυμοῦμε νὰ τιμοῦμε τὴν Ἀδιαλείπτως Δεομένην ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν πρὸς τὸν Τριαδικὸν Θεόν, ἐντούτοις καλλιεργοῦμε καὶ ἀνυμνοῦμε ἕναν κόσμο παραδεδομένο καὶ ὑποταγμένο στὸν “τρικέφαλο πειρασμό”, τῆς ἀλαζονείας τοῦ “Ἐγώ”:

(α) τὴν Φιλαργυρία, (β) τὴν Φιλοδοξία καὶ (γ) τὴν Φιληδονία!

Φύγωμεν λοιπὸν ἀπὸ τὰ τρία “Φί”.

8 ᾽Ενῷ στὶς λύπες μας ἐπικαλούμεθα μετὰ πόνου τὴν Ὑπεράνω Πάντων τῶν Ἁγίων Παναγίως Ὑπερτέραν, ἐντούτοις στὶς ἀμεριμνησίες μας διάγουμε ἀμελῶς καὶ παναγρίως, ἀναζωπυροῦντες τὸ “ἐντός μας” μέγα Τέρας!

9 Ἐνῷ ποθοῦμε νὰ τιμοῦμε τὴν «Ζωοδόχον Πηγήν», ἐντούτοις, μὲ τὴν ἐκ τοῦ Θεοῦ ἀποστασία μας καὶ τὴν ἐμμένουσαν ἀμετανοησία μας, μεταποιοῦμε τὴ ζωή μας σὲ Κακοφορμίζουσαν Πληγή!

10 Ἐνῷ στεκόμεθα ἐκστατικοί, μπροστὰ στὴν Ἄρρητόν Της Σιωπή, ἐν τούτοις πολυτρόπως πολυπραγμονοῦντες καὶ ἀφρόνως φλυαροῦντες, ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὴν ἔνθεον Ταπείνωσι καὶ τὴν ἁγία Συστολή!

11 Ἐνῷ προστρέχουμεν ἐλεητικῶς στὸ μετόχιό μας τῆς «Στάζουσας» γιὰ νὰ προσκυνήσουμε τὴν ἐπιστάζουσαν τὴν θείαν Χάριν καὶ τὸ μέγα Ἔλεος, ἐν τούτοις ἐμεῖς πλειστάκις πλημμυροῦμε τὴν ἄκαρπον καρδία μας ἐλεεινῶς, μὲ πνευματικῆς ἑλονοσίας Ἕλος!

12 Ἐνῷ τὴν καλοῦμεν “Ἐλεοῦσαν” καὶ ἐν καιρῷ θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν προστρέχουμε πρὸς Αὐτὴν μὲ προσευχὰς θερμὰς καὶ παρακλήσεις γοεράς, ἐν τούτοις, ἐὰν αἰσθανθοῦμε πὼς τάχα πέρασε ἡ δοκιμασία μας καὶ ὁ «πειρασμός», πάλιν ἐπιστρέφουμε, δυστυχῶς, στὰ πάθη μας τὰ πρότερα, λησμονοῦντες ὑποσχέσεις γιὰ ἀλλαγὴ καὶ γιὰ μετάνοιαν παντοτινή!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.