ΕΞΕΛΙΞΙΗ ΤΗΣ ΨΑΛΜ¥ΩΔΙΑΣ Α΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

        Κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ὕμνοι στὴ ψαλμωδία ἐχρησίμευαν:

        1) Ο ἱ  ψ α λ μ ο ὶ  τ ο ῦ  Δ α υ ΐ δ.  Ἦταν οἱ σημαντικώτεροι ἀπὸ τοὺς μεγαλειώδεις θρησκευτικοὺς ὕμνους, ποὺ εἶχαν οἱ Ἑβραῖοι. Μὲ αὐτοὺς ἐξωτερικευόταν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. ᾿Εξέχουσα θέση μεταξὺ αὐτῶν κατεῖχε ὁ 103ος ψαλμός, ὅστις ὀνομαζόταν Π ρ ο ο ι μ ι α κ ό ς, διότι εἶναι τὸ προοίμιο τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μέσῳ αὐτοῦ ὑμνεῖται ἡ πανσοφία καὶ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ («Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον...», «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας»).

        Τὸ βιβλίο, ποὺ περιέχει τοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαυΐδ, ὠνομάστηκε Ψαλτήριο ἀπὸ τὸ μουσικὸ ὄργανο «ψαλτήριο», μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Δαυῒδ ἔψαλλε τοὺς ψαλμούς.

        Ὁ Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει τὸ ψαλτήριο σὰν «φωνὴν τῆς ἐκκλησίας».

  Τὸ Ψαλτήριο περιέχει 150 ψαλμούς, διαιρεῖται δὲ σὲ 20 καθίσματα (τμήματα).

(συνεχίζεται)