Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι ὁ Πέτρος εἷχε πολὺ πιθανὸν ἀπὸ γεννήσεως του τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούει ἀκριβῶς καὶ νὰ καταγράφει μὲ κάθε λεπτομέρεια ὁποιαδήποτε μελωδία, αὐτὸ ποὺ στὴν μουσικὴ ὀνομάζουμε «τέλεια ἀκοὴ» .
Πέθανε στὰ 1777 ἀπὸ ἐπιδημητικὴ ἀρρώστεια καὶ κατὰ τὴν ταφή του οἱ δερβίσηδες πῆραν ἄδεια ἀπὸ τὸν Πατριάρχη καὶ ἔπαιξαν πένθιμες ἀποχαιρετηστήριες μελωδίες μὲ τοὺς αὐλούς τους. Κάποιος δερβίσης, μαθητὴς τοῦ Πέτρου, κατέβηκε στὸν τάφο καὶ ἀπέθεσε τὸν πλαγίαυλὸ του πάνω στὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Πέτρου λέγοντας· «Πᾶρε διδάσκαλε καὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς ὀρφανοὺς μαθητές σου τὸ τελευταῖο αὐτὸ δῶρο, γιὰ νὰ συμψάλλεις στὸν Παράδεισο μὲ τοὺς ἀγγέλους.
Οἱ Ἐκκλησιαστικοί λοιπόν μουσικοί ἑρμηνευτές χρησιμοποιοῦσαν τα διάφορα ὄργανα τῆς ἀνατολικής κλασσικῆς ὀρχήστρας, ὅπως κανονάκι, πολίτικη λύρα, ἁνατολική κιθάρα (οὔτι), πλαγίαυλο (νέϊ), στην καθημερινή τους ζωή, αλλά ουδέποτε διενοήθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν ὄργανα στὴν ᾿Εκκλησία, γιατί τότε ἤξεραν ὅτι διαστρέφουν τὸ ἦθος τῆς λατρευτικῆς μας μουσικῆς παραδόσεως.
Σήμερα οι μαθητές τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων διδάσκονται μόνο Εὐρωπαϊκή Μουσική, και ἔτσι παραγνωρίζεται ἡ ᾿Εκκλησιαστική μας Μουσική παράδοση. Πιστεύομε ὁτι πρέπει παράλληλα μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Μουσική, νά γνωρίζουν οἱ καθηγητές τῆς μουσικῆς καῖ ᾿Εκκλησιαστική μουσικῄ, οὕτως ὥστε νὰ διασώσουν καὶ νὰ μεταλαμπαδεύσουν στὴν ἑπόμενη γενεά τόν μεγάλο αὐτό θησαυρό, πού κληρονομήσαμε άπό τοὺς μεγάλους μαΐστορες και διδασκάλους τῆς Εκκλησιαστικῆς μας Μουσικῆς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου