Εἶναι ὁ “παπισμὸς” ἐκκλησία; Β΄.

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβύτερου,
καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
†π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ[1]

Αὐτοὶ εἶναι οἱ καθιερωμένοι καὶ ἐν χρήσει τίτλοι τοῦ Πάπα. Τὸ Κράτος αὐτὸ τοῦ Πάπα διαθέτει Φρουρὰ (Ἐλβετοί), Φυλακές, Νόμισμα (λίρα), Δικαστήρια, Ὑπουργεῖα, Διπλωμάτες, Ῥαδιοτηλεοπτικὰ μέσα, Πρακτορεῖο εἰδήσεων (Fides), Ἐφημερίδες (κυριότερη ἡ «Osservatore Romano», ἀπὸ τὸ 1861. Ἀνάκτορα (Μπελβεντέρε, Λατεράνο). Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα, Τράπεζες.

Εἶναι, λοιπόν, ὁ Παπισμὸς Ἐκκλησία;

Ἤδη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς βοηθεῖ γιὰ μιὰ ἀντικειμενικὴ τοποθέτηση στὸ έρώτημα. Οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ εἶχαν ὅλα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ θεωροῦσαν τὸν Υἱὸ (καὶ τὸ Πνεῦμα) «κτίσμα». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμβουλεύει γι᾽ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ μὴ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ (περιβολή, λατρεία, ὀργάνωση) καὶ κάνουν τὸ λάθος νὰ τοὺς θεωροῦν Χριστιανούς, ἀλλὰ (νὰ τοὺς θεωροῦν ὡσὰν) Ἀρειομανίτες (δηλαδὴ μανιακοὺς ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου). Τὰ μυστήρια ἔχουν σημασία ὄχι ὡς Τελετές, ἀλλὰ ἂν μεταδίδουν Ἄκτιστη Χάρη· «Ὅπου, ὅμως, Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον (Χάρη)», κατὰ τὸν ἅγιον Εἰρηναῖο (β´ αἰ.).

Ὁ μακαριστὸς (σ.σ. καὶ νῦν ἤδη ἀναγνωρισθεὶς ὡς Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας) π. Ἱουστῖνος Πόποβιτς ἐντάσσει τὸν Παπισμὸ στὸ νεώτερο «Εὐρωπαϊκὸ Ἀρειανισμό».

Ὁ σοφὸς τοῦ 18ου αἰ. ἀρχιεπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρις ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχασε μετὰ τὸ σχίσμα τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ δὲν ἔχει γνησίους Ἁγίους (Ἐπιστολή του “πρὸς Κλαίρκιον”).

Ὅπως δὲ ὁμολογεῖται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Παπισμὸς δέχεται μὲν τὶς (ἀρχαῖες) οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀλλὰ ἔχει χάσει τὶς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικές των προϋποθέσεις, δηλαδὴ πνευματικότητα, θεραπευτικὸ χαρακτήρα τῶν δογμάτων κ.ἄ.

Τὰ παπικὰ δόγματα δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν συνέχειά της, τὴν ἁγιοπατερικὴ θεολογία, διότι εἶναι καρποὶ τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ἐρωτοῦν κάποιοι: Ἔχει καταδικασθεῖ ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἵρεση;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 1047-1050.