Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη

Περὶ Προσευχῆς

B.

Δρόμος κάλλιστος καὶ Τρόπος ἄριστος γιὰ νὰ ξεριζωθοῦν ἀπὸ τὴν καρδία μας τὰ αἰσχρά μας πάθη, εἶναι ἡ ἐπίμονη καὶ ἐπίπονη προσευχή! Νὰ κραυγάζωμε συνεχῶς τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλεησόν με, τὸν ἐλεεινόν!»

* * *

Πῶς μπορῶ νὰ ἐλεηθῶ ἀπὸ τὸν Θεό, ἐὰν δὲν αἰσθανθῶ τὸ πόσο εἶμαι ἐλεεινός;

* * *

Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, ποὺ δὲν εἶναι “προσευχητική”, εἶναι δυστυχῶς χρόνος χαμένος!

* * *

Ἀληθινὴ προσευχὴ εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας στὸ νοῦν, στὴν ψυχὴ καὶ στὴν καρδία μας, δηλαδὴ σὲ ὅλη τὴν ὕπαρξί μας.

* * *

Ὅποιος ἀληθινὰ προσεύχεται, αὐτὸς ποτὲ δὲν θὰ πεθάνη!

* * *

Ἄκουσα πὼς κάποιος, κάπου, κάποτε, εἶχε πεῖ: «σκέπτομαι, ἄρα ὑπάρχω». Ὅμως μοῦ φαίνεται πολὺ πιὸ ἀληθινὸ τό: «προσεύχομαι, ἄρα ὑπάρχω!»

* * *

Ἡ Προσευχὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς “ΙΔΕΑ” (ἄν καὶ περιέχει Ἱ-κεσία, Δ-οξολογία, Ε-ὐχαριστία καὶ Α-ἶνον), ἀλλὰ εἶναι κυρίως ΒΙΩΜΑ καὶ ΠΡΑΞΙΣ!

(συνεχίζεται)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2013, 'Αρ. τεύχους 112-121, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.