Πίνακας Χριστόδουλου Βασιλειάδη

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΚΑΙ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΝ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΧΡΗΣΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΣΤΙΝΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΣ, ΣΤΑ ΛΑΤΣΙΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ

Χ. Β. Β.

Κηδεύουμε σήμερα τον αγαπητό και πολυπεφιλημένο σε όλους μας Κωνσταντίνον. Ο άρτι κοιμηθείς εν Κυρίω αδελφός ήταν αγωνιστής και ευλαβής χριστιανός, με απέραντη αγάπη τόσο πρός τον Θεό όσο και προς τον κάθε συνάνθρωπό του. Βοηθούσε και συμπαραστεκόταν στην πονεμένη εικόνα του Θεού, με τη διάδοση του χριστιανικού βιβλίου καθώς και με την ανιδιοτελή και ποικίλη έμπρακτη βοήθεια προς τον πλησίον, όλως ιδιαιτέρως μάλιστα προς τούς εμπεριστάτους και πάσχοντας. Τακτικά με έπαιρνε π.χ. τηλέφωνο για να με ρωτήσει για την υγεία της μητέρας μου, καθώς ενδιαφερόταν και συνέπασχε με κάθε πονεμένον.

Είχε πάντοτε ταπεινό φρόνημα και γνήσια και ανόθευτη αγάπη. Ο κανόνας του ήταν τί έλεγε η Αγία Γραφή και οι πατέρες της Εκκλησίας, τόσο ως προς το γράμμα όσο και ως προς το πνεύμα. Προσπαθούσε σε όλη του τη ζωή να εφαρμόζει κατά το ανθρωπίνως δυνατόν τις ευαγγελικές αρετές.

Αυτό που θα μπορούσαμε όλοι να δούμε ήταν το λίαν φιλακόλουθο του φρόνημα. Με τον αγαπητό και ούτως ειπείν αχώριστο του αδελφό Σωτήρη δεν ηδύναντο να απουσιάζουν από τις σχεδόν καθημερινές Ιερές ακολουθίες και οσάκις ηδύνατο, και τις αγρυπνίες.

          Για πολλά χρόνια βοηθούσε ποικιλοτρόπως μετά συγκινητικής αυταπαρνήσεως σχεδόν τους πάντας και ήταν ωσαύτως ενεργό μέλος του Συλλόγου μας «Οι φίλοι του Αγίου Όρους». Φρόντιζε και βοηθούσε τον Σύλλογο με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσε.

          Άνθρωπος θυσιαστικής αγάπης, βαθυτάτης ταπεινώσεως, συγκινητικής αυταπαρνήσεως, μοναδικής και σπανίας ειλικρίνειας.

Ευχόμαστε εκ βαθέων όπως ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται.

          Αιωνία αυτού η μνήμη.

Πίνακας Χριστόδουλου Βασιλειάδη

 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ!

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Ε΄.

*

Εὐλογημένη ἀσφαλῶς ἡ ἐπιθυμία τοῦ κάθε ζεύγους, εὑρισκομένου ἐν τῇ τοῦ εὐλογημένου ἐν Κυρίῳ ῾῾Γάμου Κοινωνίᾳ᾽᾽, διὰ τὴν ἀπόκτησιν τέκνων. Ἀλλ᾽ ὅμως ἡ κατ᾽ ἀρχὴν εὔλογος αὐτὴ ἐπιθυμία δὲν εἶναι ἀσφαλῶς πρέπον, οὔτε νὰ “ἀπολυτοποιῆται”, οὔτε νὰ ῾῾θεοποιῆται᾽᾽, οὔτε νὰ αὐτονομῆται ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν θείων Ἐντολῶν! Καὶ δὲν εἶναι πρέπον ἡ ἐπιθυμία πρὸς τεκνογονίαν νὰ καθίσταται ἐγωϊστικῶς βασανιστικὴ καὶ ἔμμονος ἰδέα, ἡ ὁποία, δὲον ὅπως ἱκανοποιηθῇ ῾῾πάσῃ θυσίᾳ᾽᾽, “πάραυτα”, «ἐδῶ καὶ τώρα», ἐρήμην τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἐρήμην τῆς ἐκζητήσεως ἐν προκειμένῳ καὶ τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ!

Μήπως ἐκζητεῖται ἐπιμόνως καὶ ἀλαζονικῶς ἡ πραγματοποίησις τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος, πέραν καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ εὐλογημένα ὅρια, τὰ ὁποῖα ἔθεσεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ Δημιουργός του; Μήπως, δηλαδή, σκεπτόμεθα, ἀποφασίζομεν καὶ ἐνεργοῦμεν ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;;;

Πῶς ἐκφωνοῦμεν, οἱ πιστοί, καθημερινῶς τὸ ὄντως θεοδίδακτο: «Γενηθήτω τὸ θέλημά ΣΟΥ, ὡς ἐν Οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐνῶ ἐπιζητοῦμεν ἐπιμόνως, ῾῾ἐτσιθελικῶς᾽᾽ καὶ συχνάκις λίαν πεισματικῶς τὸ ἰδικόν μας, καὶ μόνον τὸ ἰδικόν μας, ἀπολυτοποιημένον θέλημα;;;

Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος
Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Σταυροβουνίου

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης τῆς Κλίμακας Α΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Ἡ Ἐκκλησία ὥρισε τὴν τέταρτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου ᾿Ιωάννη τῆς Κλίμακας, γιὰ νὰ ἐνισχύσῃ αὐτούς, ποὺ διανύουν τὸ προχωρημένο αὐτὸ στάδιο τῆς νηστείας. Ἡ κυρίως μνήμη του ἐπιτελεῖται στὶς 30 Μαρτίου.

          Ἡ πατρίδα του παραμένει ἄγνωστη, ἔζησε ὅμως κατὰ τὸν 6ο μ.Χ. αἰῶνα (525μ.Χ.-600μ.Χ.). Ἡ οἰκογένειά του ἦταν πλούσια καὶ τοῦ προσέφερε τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθήσῃ ἀνώτερο κύκλο μορφώσεως, εἶχε δὲ καὶ ἕνα ἀδελφό, τὸν Γεώργιο.

          Σὲ ἡλικία δεκαέξι χρόνων ἀσπάσθηκε τὸν μοναχισμὸ καὶ μπῆκε κάτω ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ ᾿Αββᾶ Μαρτυρίου. ῞Οταν πέθανε ὁ Γέροντάς του, ἀποσύρθηκε στὴν περιοχὴ «Θωλᾶς» σὲ ἕνα ἀσκητικὸ σπήλαιο καὶ ἔζησε ἀσκητικὴ ζωὴ γιὰ σαράντα χρόνια. Κάποτε ὁ μαθητής του κοιμόταν στὴν περιοχὴ τῶν ἁγίων ᾿Αναργύρων κάτω ἀπὸ μιὰ πέτρα, ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νὰ πέσῃ πάνω του καὶ νὰ τὸν σκοτώσῃ. Τότε ὁ ἅγιος, προγνωρίζοντας αὐτὸ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῷ καθόταν στὴν καλύβα του, φάνηκε στὸν μαθητή του, ποὺ κοιμόταν, καί, ἀφοῦ τὸν ξύπνησε, τὸν γλύτωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο.

          Σὲ προχωρημένη ἡλικία ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ, ἀλλὰ ἀργότερα ἐπέστρεψε στὴ φίλη καὶ ἀγαπημένη του ἡσυχία. Ἡ κοίμησή του ἔγινε τὴν ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως τοῦ 600 μ.Χ., σὲ ἡλικία 75 χρόνων, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ᾿Εκκλησία μας ἑορτάζει τὴ μνήμη του στὶς τριᾶντα Μαρτίου.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

ΚΗΔΕΙΑ

Κώστας Χρήσου

από Αγκαστίνα Μεσαορίας

και μετά την εισβολή εις προσφυγικό συνοικισμό

αγίου Ελευθερίου εις Λατσιά Λευκωσίας.

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί

από τον ιερό ναό αγίου Ελευθερίου

εις συνοικισμόν Λατσιών,

την Κυριακή, 31^η Δεκεμβρίου

ώρα 11π.μ.

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Δ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἐν προκειμένῳ, ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ νὰ καταθέσωμεν καὶ τὰ ἀκόλουθα: Ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος, πάπας Ῥώμης, (ἑορταζόμενος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας τῇ 30 Ἰανουαρίου), ἄμεσος, ἱστορικά, διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ συγγραφεύς, σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ ἑνὸς τῶν δραματικωτέρων κειμένων τῆς Χριστιανικῆς Γραμματείας, τῶν ἀναφερομένων “περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου”, γράφει καὶ τὰ ἑξῆς συγκλονιστικά: «Αὐτὸς ὁ πλάνος καὶ ἀσεβέστατος Ἀντίχριστος θὰ γεννηθῇ ἐκ μίας γυναικός, πόρνης μὲν εἰς τὸ κρυφόν, παρθένου δὲ εἰς τὸ φανερόν». Καταθέτει δηλαδὴ ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅτι οὗτος θὰ παρουσιασθῇ στὸν κόσμον σὰν “ψευδοαντίγραφον” τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ γεννηθέντος ὄντως ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, ψευδεπιγράφως παρουσιαζόμενος ὅμως καὶ οὗτος (ὁ Ἀντίχριστος), σὰν τάχα γεννηθεὶς ἐκ “παρθένου”, ἀλλὰ ἐν τῇ πραγματικότητι, θὰ εἶναι γεννηθεὶς ἐκ πόρνης γυναικός! Λαμβανομένης ὑπ᾽ ὄψιν τῆς συγχρόνου “γενετικῆς τεχνολογίας”, ὑφίσταται ἡ ὄντως ὑπαρκτὴ δυνατότης, νὰ γεννηθῇ ὁ Ἀντίχριστος μὲ χρῆσιν τῶν τοιούτων ὑπούλων καὶ σκοτεινῆς διαδικασίας τεχνικῶν, ὥστε νὰ προβληθῇ ὡς γεννηθεὶς ἄνευ ἀνδρός, καὶ ἑπομένως ὡς γεννηθεὶς ἐκ Παρθένου, κατὰ ἐπάρατον “πιθηκισμὸν” (= κακέκτυπον ἀπομίμησιν), καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ ἄῤῥητον μυστήριον τῆς ζωῆς τοῦ μόνου καὶ ἀληθινοῦ, τοῦ ὄντως Θεανθρώπου Χριστοῦ!

Διαβάστε ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἐὰν τὸ ἐπιθυμῆτε, τὸν λίαν διαφωτιστικὸν ἐμπνευσμένον λόγον «Περὶ Ἀντιχρίστου», τοῦ ἐκ τῶν ἀμέσων διαδόχων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ἁγίου Ἱππολύτου, πάπα Ῥώμης, καὶ νομίζομεν ὅ,τι πολλαπλῶς θὰ ὠφεληθῆτε!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

(συνεχίζεται)

Οἱ ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη B΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Σὲ μιὰ ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Περσῶν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀσθένησε βαριά. ᾿Επειδὴ ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του χειροτέρευε, ζήτησε καὶ ἀξιώθηκε τοῦ βαπτίσματος. ῞Οταν βαπτίσθηκε, φόρεσε τὰ λευκὰ ἐνδύματα τοῦ βαπτίσματος, τὰ ὁποῖα φοροῦσε μέχρι τὸν θάνατό του, τὸ 337 μ.Χ. Ἦταν τότε ἑξῆντα τριῶν χρονῶν καὶ ἐβασίλευσε γιὰ τριᾶντα ὁλόκληρα χρόνια καὶ δέκα μῆνες.

          Τὸ ὅτι βαπτίσθηκε ὁ ἅγιος κατὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του δὲν ἐπηρεάζει καθόλου τὴν ἁγιότητά του, γιατὶ αὐτός, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ἄλλοι, περίμεναν νὰ γίνουν τριᾶντα χρόνων, γιὰ νὰ βαπτισθοῦν, μιμούμενοι τὸν Κύριο. ᾿Εξάλλου πάντοτε ἤθελε νὰ βαπτισθῇ στὸν ᾿Ιορδάνη ποταμό.

          Ὁ ἅγιος ἀπέκτησε μὲ τὴν πρώτη του γυναῖκα, τὸν Κρίσπο, ἐνῷ μὲ τὴ δεύτερη (τὴ Φαῦστα), τοὺς μετέπειτα αὐτοκράτορες Κωνσταντῖνο, Κωνστάντιο καὶ Κώνσταντα, καθὼς καὶ δύο κόρες, τὴν Κωνσταντία καὶ Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀτυχῶς ὑπῆρξε σύζυγος τοῦ ᾿Ιουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη. Ἡ Φαῦστα, ἐπειδὴ φοβόταν ὅτι ὁ Κρίσπος θὰ διαδεχόταν τὸν ῞Αγιο, ἀντὶ τῶν υἱῶν της, τὸν ἐσυκοφάντησε ὅτι θέλησε νὰ βιάσῃ τὴν ἴδια καὶ νὰ σκοτώσῃ τὸν πατέρα του, γιὰ νὰ γίνῃ ἐκεῖνος αὐτοκράτορας. Ὁ ἅγιος, πιστεύοντας τὰ συκοφαντικὰ λόγια τῆς Φαύστας, διέταξε καὶ ἐθανάτωσαν τὸν Κρίσπον, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι σὲ ἄλλους ἐφαρμόζει τὸν νόμο καὶ σὲ ἄλλους ὄχι. Ἡ ἁγία Ἑλένη, ὅμως, ἔλεγχε τὸν ἅγιο καθημερινὰ γιὰ τὴν πράξη του αὐτή, καὶ ὁ ἅγιος, ἀφοῦ διέταξε νὰ ἐρευνήσουν προσεκτικώτερα τὴν ὑπόθεση καὶ ἀφοῦ ἔμαθε τὴν ἀλήθεια, διέταξε, δίκαια τότε, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τὸν θάνατο τῆς Φαύστας. Σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ θρηνοῦσε γιὰ τὴν πράξη αὐτή. ῎Εφτειαξε δὲ καὶ ἕνα ἀνδριάντα τοῦ Κρίσπου, στὸν ὁποῖο ἔγραφε· «Στὸν ἀδικημένο υἱό μου».

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Ἰάκωβος (Τσαλίκης) ἐγεννήθη ἐν ἔτει 1920 εἰς τὸ χωρίον Λιβίσιον κατέναντι τῆς νήσου Ῥόδου εἰς Μικρὰν Ἀσίαν. Κατὰ τὴν μικρασιατικὴν καταστροφὴν ἐκριζωθεὶς καὶ οὗτος βιαίως ὑπὸ τῶν Τούρκων ἐκ τῆς πατρίδος του, κατέληξεν ἐν ἔτει 1925 εἰς τὸ χωρίον Φαράκλα τῆς Εὐβοίας. Ἐκεῖ, ἐργασθεὶς σκληρῶς πρὸς βιοπορισμόν, καὶ ἀκολούθως τὴν στρατιωτικήν του θητείαν ἐκπληρώσας ἐπιμελῶς, εἰσῆλθεν ἐν συνεχείᾳ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Δαυῒδ τοῦ Γέροντος, ἐν Εὐβοίᾳ. Γενόμενος μοναχὸς διῆλθεν βίον ἁγιότατον, ἀδιαλείπτως γρηγορῶν ἐν Κυρίῳ καὶ προσευχόμενος. Προσέλαβεν πλούσια τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπιτελῶν ἐνθέως πλεῖστα ὅσα θαυμάσια. Ἐν ἔτει 1991 μετέστη πρὸς τὸν ποθούμενόν του Χριστόν, τῇ 21ῃ Νοεμβρίου, ἡμέραν ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἁγία αὐτοῦ Μνήμη ἑορτάζεται

τῇ 22ᾳ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου

Εἰκὼν “φορητή”, ὑπὸ τοῦ ἁγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, ἐπὶ τοῦ εἰκονοστασίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν Εὐβοίᾳ διαλαμψάντων, Δαυΐδ Γέροντος καὶ Ἰακώβου τοῦ “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκη)», ἀνεγερθέντος ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τῷ Σταυροβουνίῳ,

ἐν σωτηρίῳ ἔτει 2019

*

Τί δὲ νὰ ἀναφέρωμεν ἐν προκειμένῳ καὶ διὰ τὴν “ἐν τῷ κρυπτῷ” (ἄλλοτε μὲν ἐν ἐπιγνώσει, ἄλλοτε δὲ ἐν ἀποκρύψει, ἀπὸ τὸ ζευγάρι, ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἀπόκτησιν τέκνου) χρησιμοποίησιν, εἴτε ξένου σπέρματος, εἴτε ξένου ᾠαρίου, εἴτε ξένων ἀμφοτέρων πρὸς τὰ γενετικὰ δεδομένα τοῦ ζεύγους! Λίαν εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες, ἔχοντες γνήσιον φόβον Θεοῦ, δὲν διστάζουν νὰ ἐκφράζωνται ἐν προκειμένῳ εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὁμολογοῦντες ἐμφαντικῶς τὴν γνησίαν καὶ καθαρὰν ἄποψιν ὅτι ἡ πρᾶξις αὐτὴ συνιστᾷ κατ᾽ οὐσίαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ πρᾶξιν συγκεκαλυμμένης μοιχείας!

Καὶ ἀναδύονται τὰ ἐρωτήματα:

Διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως ἀλλοτρίων γενετικῶν ὑλικῶν, δὲν θὰ ἐπέλθῃ ἀναμφιβόλως, ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ σύγχυσις γενεῶν;;;

Δὲν ἐνυπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ παρουσιασθοῦν μελλοντικῶς, ἔστω ἐν ἀγνοίᾳ, πράξεις αἱμομειξίας;;;

Μήπως ὁ ἄνθρωπος κατὰ τοὺς σημερινοὺς Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας, προσπαθῇ νὰ γίνῃ ὁ ἴδιος Θεός, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ;;;

Μήπως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἡ Ὕβρις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προσεπάθησαν ἄλλοτε νὰ κατασκευάσουν τὸν «Πύργον τῆς Βαβέλ»;;; Καθόσον καὶ τότε ἠθέλησαν οἱ ἄνθρωποι νὰ φθάσουν τὸν Θεόν, νὰ γίνουν δηλαδὴ οἱ ἴδιοι ῾῾Θεοί᾽᾽, ἐρήμην ὅμως, καὶ ἐν ἀπολύτῳ ἀντιθέσει, πρὸς τὸ Ἅγιόν Του θέλημα!!!

Μήπως ὁ ἄνθρωπος τῆς Ἀποστασίας τῶν ἡμερῶν μας προσπαθῇ νὰ ὑποκαταστήσῃ ὁ ἴδιος τὸν ῥόλον τοῦ Δημιουργοῦ, ἐρήμην τοῦ Ὄντως Δημιουργοῦ;;;

Ἐὰν ἡ Ὕβρις τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς ἐπέφερε σύγχυσιν γλωσσῶν, μήπως ἡ κατ᾽ ἐπαυξανομένων διαστάσεων παρόμοια Ὕβρις τῆς σημερινῆς Ἀποστασίας, ἐπιφέρει σύγχυσιν φυλῶν, σύγχυσιν γενῶν καὶ σύγχυσιν οἰκογενειῶν;;;

Μήπως αἱ ἐν πολλοῖς ἀνεξέλεγκτοι ἐπεμβάσεις εἰς τὸ βαθύτατο μυστήριον τῆς ἐνάρξεως μίας ἑκάστης κεχωρισμένης ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, θὰ ἐπιφέρῃ, ὡς ἀναπόφευκτον ἀποτέλεσμα, ἀλλοτρίωσιν βιολογικὴν, καὶ ἄρα καταστροφικήν, διὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων;;;

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

(συνεχίζεται)

Οἱ ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη A΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑπῆρξε πρῶτος βασιλιᾶς τῶν Χριστιανῶν καὶ γονεῖς του εἶχε τὸν Κωνστάντιο τὸν Χλωρὸ καὶ τὴν ἁγία Ἑλένη. Ὁ πατέρας του ἦταν αὐτοκράτορας τῶν Βρεταννικῶν νησιῶν καὶ κατόπιν ἄφησε διάδοχό του τὸν Κωνσταντῖνο. Αὐτός, ἀφοῦ ἔμαθε τὶς βέβηλες πράξεις, τὶς ὁποῖες ἔκανε ὁ Μαξέντιος στὴ Ῥώμη, τὸν πολέμησε καὶ τελικὰ τὸν νίκησε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος ἐμφανίστηκε τὸ μεσημέρι στὸν οὐρανὸ μὲ ἀστέρια, ὅπου καὶ ἔγραφε· «᾿Εν τούτῳ νίκα».

          Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔκτισε κατόπιν θείας προτροπῆς τὴν Πόλιν, στὴν ὁποία ἔδωσε καὶ τὸ ὄνομά του. Συμπληρώθηκε τὸ κτίσιμο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὰ 330 μ.Χ. Τὸ 325 συγκαλεῖ στὴ Νίκαια τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅπου οἱ πατέρες ἀναθεμάτισαν τὸν Ἄρειο καὶ κετεδίκασαν τὶς αἱρετικές του δοξασίες.

          Ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ἔστειλε ἐπίσης τὴ μητέρα του Ἑλένη στὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ ὁποία, ἀφοῦ βρῆκε τὸ τίμιο ξύλο, διέταξε καὶ τὸ ἔκοψαν, κατὰ τὸ πάχος, ἀπὸ πάνω ἕως κάτω, καὶ τὸ ἕνα τεμάχιο ἄφησε στὰ Ἱεροσόλυμα, ἐνῷ τὸ ἄλλο ἐπῆρε μαζί της στὴν Κωνσταντινούπολη, μαζὶ μὲ τὰ καρφιά, μὲ τὰ ὁποῖα ἐσταύρωσαν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τὸν Κύριο. Τὰ δύο ἀπὸ τὰ τέσσερα καρφιὰ ἔβαλε ἡ ἁγία στὸ βασιλικὸ στέμμα, ἐνῷ τὰ ἄλλα δύο ἀπέθεσε σὲ τόπο ἅγιο, γιὰ νὰ τὰ προσκυνοῦν οἱ πιστοί. ᾿Αργότερα ἡ ἁγία Ἑλένη ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων B΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ὁ Ὅσιος καὶ Θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Δαυΐδ (ὁ Γέρων) ἐγεννήθη εἰς τὸ χωρίον Κυπαρίσσιον Φθιώτιδος ἐν ἔτει 1519. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εὐσεβεῖς καὶ ὁ πατήρ του ἦτο ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου. Ἀφοῦ ἐσπούδασεν τὰ ἱερὰ γράμματα, εἰς ἡλικίαν 15 ἐτῶν ἠκολούθησε τὸν μοναχικὸν βίον, πλεῖστα μέρη διελθῶν καὶ ἀνυποδύτως κατὰ κανόνα περιπατῶν. Τέλος κατέληξεν εἰς τὴν νῆσον Εὔβοιαν, ὅπου πλησίον τοῦ χωρίου Ῥοβιὲς ᾠκοδόμησε Μοναστήριον ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἐκεῖ διέλαμψεν ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καὶ προσευχῇ, οἰκητήριον γενόμενος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἰς ἡλικίαν ἑβδομήκοντα ἐτῶν περίπου προεῖδεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τὴν κοίμησίν του καὶ τῇ 1ῃ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου παρέδωκεν τὴν ὁσίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ Ζῶντος. Ἡ ἁγία αὐτοῦ Μνήμη ἑορτάζεται

τῇ 1ῃ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου

Εἰκὼν “φορητή”, ὑπὸ τοῦ ἁγιογράφου Γεωργίου Τσιάμη, ἐπὶ τοῦ εἰκονοστασίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν τῶν ἐν Εὐβοίᾳ διαλαμψάντων, Δαυΐδ Γέροντος καὶ Ἰακώβου τοῦ “Μὲ συγχωρεῖτε” (Τσαλίκη)», ἀνεγερθέντος ἐντὸς τοῦ στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ. παρὰ τῷ Σταυροβουνίῳ, ἐν σωτηρίῳ ἔτει 2019

Προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ τεκνογονία, ἐπενοήθησαν καὶ χρησιμοποιοῦνται εἰς τὰς σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας, ἀκόμη καὶ ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην Ὕπαρξιν, ἀποσκοποῦσαι εἰς τὸ νὰ προκύψῃ ἐνδεχομένως μία νέα ἀνθρωπίνη ζωή. Καλύπτονται ὅμως αἱ μέθοδοι αὐταὶ συχνάκις κάτω ἀπὸ τὸν μανδύαν τῶν ἐπονομαζομένων «ἐξωσωματικῶν μεθόδων». Καὶ λέγομεν ῾῾ἐπικίνδυνοι μέθοδοι διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ὑπόστασιν᾽᾽, διότι κατὰ τὴν ἐνεργοποίησιν καὶ πραγματοποίησιν αὐτῶν τῶν μεθόδων, οὐχὶ σπανίως δυστυχῶς, πραγματοποιοῦνται καὶ ἑκούσιοι ἀποῤῥίψεις ἤδη γονιμοποιημένων ᾠαρίων, ἄρα, οὐσιαστικῶς, ἐκτελοῦνται (ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει) ἑκούσιοι καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἐκτελέσεις (φόνοι) ζωντανῶν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων!

Καὶ ὁ ἐξώφθαλμος παραλογισμὸς ἔγκειται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι: Κατὰ τὴν ἐπίμονον καὶ ἐπίπονον προσπάθειαν δημιουργίας ῾῾πάσῃ θυσίᾳ᾽᾽ μιᾶς νέας ζωῆς, χρησιμοποιοῦνται συχνάκις τοιαῦται μέθοδοι, κατὰ τὰς ὁποίας ἐνυπάρχει ἰσχυρὰ ἡ πιθανότης νὰ φονεύωνται πολλαὶ ἄλλαι ἀνθρώπιναι ζωαὶ κατὰ τὴν διαδικασίαν καὶ ἀλληλουχίαν τῶν λεγομένων ἀλγορίθμων διὰ τὴν πραγμάτωσιν “ἐξωσωματικῶν συλλήψεων”.

Προκειμένου νὰ φέρωμεν εἰς ὕπαρξιν ἔστω μίαν ζωήν, φονεύομεν, οὐδόλως σπανίως, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἐν τῇ πορείᾳ τῆς “διαδικασίας”, ἄλλας ζωάς!!!

Ὤ τῆς παραλόγου καταπτώσεως τοῦ ἐλλόγου ἀνθρώπου!!!

Συναφῶς καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἐρωτηθείς, μέσῳ ὑποτακτικοῦ του, περὶ τῶν “τεχνιτῶν τρόπων γονιμοποιήσεως”, ἀπήντησε σαφῶς· «Δὲν θὰ βγοῦν σὲ καλὸ αὐτὲς οἱ τεχνικές»!

Ἐν προκειμένῳ ὑπογραμμίζομεν καὶ πάλιν ὅτι ἑκάστη ἰδιαιτέρα καὶ διακεκριμένη ἀνθρωπίνη ὕπαρξις «ἐμψυχοῦται», καὶ ἑπομένως ὑπάρχει ἐν ζωῇ, ἐν ψυχοσωματικῇ ἑνότητι, ἀπὸ τὴν πρώτην ἤδη στιγμὴν τῆς συλλήψεώς της!

Ὁ ῾῾παρα-λογισμὸς᾽᾽ εἰς τὰς ῾῾ἀ-λόγους᾽᾽ ἡμέρας μας ἐμφανίζεται ἐξόχως ἐμφαντικὸς καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι:

Ἐνῷ μετὰ πάσης εὐκολίας φονεύομεν τὰ συλλαμβανόμενα ῾῾ἀνεπιθύμητα παιδιά᾽᾽, ταυτοχρόνως ὅμως, μετὰ πάσης δυσκολίας τὰ ἄτεκνα ζευγάρια προσπαθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἔστω καὶ ἕνα παιδάκι!

Τὸ πρὸς ἔκτρωσιν ῾῾ἀνεπιθύμητον παιδί᾽᾽, ἀντὶ νὰ δολοφονῆται, διατὶ δὲν προσφέρεται πρὸς υἱοθεσίαν εἰς ἕνα ἄτεκνον ἀνδρόγυνον;

Καὶ τίθεται τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Εἶναι προτιμότερον εἰς τὰς συνειδήσεις μας τὸ ἔγκλημα τοῦ φόνου, ἀντὶ τῆς φιλανθρώπου πράξεως τοῦ νὰ προσφερθῇ τὸ παιδὶ πρὸς υἱοθεσία;;;

Καὶ ὅμως! Ὑφίσταται συχνάκις ἡ ἑξῆς ἐξωφρενικὴ συμπεριφορά:

Νὰ προτιμᾷ ἡ κυοφοροῦσα νὰ γίνῃ φόνισσα τοῦ κυοφορουμένου παιδιοῦ της, παρὰ νὰ τὸ παραχωρήσῃ πρὸς ἔνθεον υἱοθεσίαν εἰς ἕναν ἄτεκνον ἀνδρόγυνον, τὸ ὁποῖον ἐπιθυμεῖ μὲν νὰ ἀποκτήσῃ, ἐν Κυρίῳ, ἕνα παιδάκι, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ τεκνογονήσῃ, λόγῳ π.χ. ἰατρικῆς φύσεως δυσκολιῶν!

Ὤ τοῦ ἀπυθμένου καταντήματος τοῦ ἀπεράντου ἐγωϊσμοῦ μας!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Z΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Ἀλλὰ δὲν ἐβάσταξεν. Ἦλθαν μερικοὶ καὶ ἠθέλησαν νὰ γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τὸ κεφάλι.  Μᾶς πονοῦσε τὸ μπαρμπέρισμά τους. Μὰ τί νὰ κάμωμε; Εἴχαμε καὶ αὐτουνῶν τὴν ἀνάγκη. ᾿Απὸ τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια, καὶ ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια. Καὶ ὅταν ἔλεγες τὸν Κώστα νὰ δώσῃ χρήματα διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, ἢ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν πόλεμο, τοῦτος ἐπρόβαλλε τὸν Γιάννη. Καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο κανεὶς δὲν ἤθελε, οὔτε νὰ συνδράμῃ, οὔτε νὰ πολεμήσῃ. Καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕναν ἀρχηγὸ καὶ μίαν κεφαλή. ᾿Αλλὰ ἕνας ἔμπαινε πρόεδρος ἕξι μῆνες, ἐσηκώνετο ὁ ἄλλος καὶ τὸν ἔριχνε, καὶ ἐκάθετο αὐτὸς ἄλλους τόσους, καὶ ἔτσι ὁ ἕνας ἤθελε τοῦτο, καὶ ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο. ῎Ισως ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλό, πλὴν καθένας κατὰ τὴ γνώμη του. ῞Οταν προστάζουνε πολλοί, ποτὲ τὸ σπίτι δὲν χτίζεται, οὔτε τελειώνει. Ὁ ἕνας λέγει ὅτι ἡ πόρτα πρέπει νὰ βλέπῃ εἰς τὸ ἀνατολικὸ μέρος, ὁ ἄλλος εἰς τὸ ἀντικρινό, καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὸν βορέα, σὰν νὰ ἦτον τὸ σπίτι εἰς τὸν ἀραμπᾶ, καὶ νὰ γυρίζῃ, καθὼς λέγει ὁ καθένας. Μὲ τοῦτον τὸν τρόπο δὲν χτίζεται ποτὲ τὸ σπίτι, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἀρχιτέκτων, ὅπου νὰ προστάζῃ πῶς θὰ γένῃ. Παρομοίως καὶ ἡμεῖς ἐχρειαζόμεθα ἕναν ἀρχηγὸ καὶ ἕναν ἀρχιτέκτονα, ὅστις νὰ προστάζῃ, καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ὑπακούουν καὶ νὰ ἀκολουθοῦν. ᾿Αλλ᾿ ἐπειδὴ ἤμεθα εἰς τέτοια κατάσταση, ἐξ αἰτίας τῆς διχόνοιας, μᾶς ἔπεσε ἡ Τουρκιὰ ἐπάνω μας, καὶ κοντέψαμε νὰ χαθοῦμε καὶ εἰς τοὺς στερνοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατωρθώσαμε μεγάλα πράγματα». Συνεχίζοντας, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας, καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος... Νὰ μὴν ἔχετε πολυτέλεια, νὰ μὴν πηγαίνετε εἰς τοὺς καφενέδες καὶ εἰς τὰ μπιλιάρδα. Νὰ δοθῆτε εἰς τὰς σπουδάς σας, καὶ καλύτερα νὰ κοπιάσετε ὀλίγον δύο καὶ τρεῖς χρόνους, καὶ νὰ ζήσετε ἐλεύθεροι εἰς τὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς σας, παρὰ νὰ περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τὴ νεότητά σας, καὶ νὰ μείνετε ἀγράμματοι. Νὰ σκλαβωθῆτε εἰς τὰ γράμματά σας. Νὰ ἀκούετε τὰς συμβουλὰς τῶν διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων, καί, κατὰ τὴν παροιμία, μύρια ἤξευρε καὶ χίλια μάθαινε. Ἡ προκοπή σας καὶ ἡ μάθησή σας νὰ μὴ γίνῃ σκεπάρνι μόνο διὰ τὸ ἄτομό σας, ἀλλὰ νὰ κοιτάξῃ τὸ καλὸ τῆς κοινότητος, καὶ μέσα εἰς τὸ καλὸ αὐτὸ εὑρίσκεται καὶ τὸ δικό σας».

          Ἡ Κύπρος ἔχει τροχιοδρομήσει μιὰ πορεία, οὕτως ὥστε μέσα στὰ ἑπόμενα χρόνια νὰ ἐνταχθῇ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Οἰκογένεια. Ὅμως ποτὲ δὲν πρέπει νὰ ξεχάσῃ τὶς ῥίζες της, τὸν πολιτισμό της, τὴν ἱστορία της. Γιατὶ τότε θὰ ἐπαληθευθῇ ἡ ῥήση τοῦ μεγάλου φιλοσόφου Σανταγιάνα: «Λαός, ποὺ ξεχνᾷ τὴν ἱστορία του, εἶναι καταδικασμένος νὰ τὴν ξαναζήσῃ ἀπὸ τὴ δυσάρεστη πλευρά της».

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

Αἱ εὐρύτεραι προ-Εκτάσεις τῆς Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἡ Προσκυνηματικὴ Εἰκὼν τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων

τῶν ἐν Εὐβοίᾳ: Ὁσίου Δαυῒδ (τοῦ Γέροντος)

καὶ ὁσίου Ἰακώβου (Τσαλίκη),

εὑρισκομένη ἐντὸς τοῦ ὁμωνύμου Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀνεγερθέντος πρὸς τιμήν των,

ἐντὸς τοῦ Στρατοπέδου τῆς 35 Μ.Κ., εἰς Σταυροβούνι

Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς “συλλήψεως” ἑνὸς ἐμβρύου, ἔχομεν αμεσως μίαν καινούργιαν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν, διὰ τοῦτον τὸν λόγον, καθίσταται λίαν ἐπικίνδυνος καὶ φοβερὰ (ἀπὸ πνευματικῆς σκοπιᾶς, καὶ ὄχι μόνον) καὶ ἡ λεγομένη ῾῾ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις᾽᾽, ὅταν αὐτὴ συνεπάγεται ἀπόῤῥιψιν γονιμοποιηθέντων ᾠαρίων (= φόνον ἀνθρωπίνων ζωῶν)!

Ἀληθὴς ὁ λόγος οὗτος, διότι καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ γονιμοποιούμενα ᾠάρια συνιστοῦν καὶ ἀπαρτίζουν ζωντανὰς ἀνθρωπίνους ὑπάρξεις!!!

Ἄρα ἐγκληματοῦμεν ὅταν, εἴτε καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπον τὰς φονεύομεν, εἴτε ἀφήνομεν γονιμοποιημένα ᾠάρια ἔγκλειστα εἰς τὰ ῾῾ψυγεῖα᾽᾽, μὲ ἀκαθορίστους, ὑπόπτους καὶ συγκεχυμένους προορισμούς, π.χ. βιομηχανίας “καλλυντικῶν”, “γενετικὰ πειράματα” (τὰ ὁποῖα ἀσφαλέστατα ἀποτελοῦν καὶ αὐτὰ ὑψίστην Ὕβριν κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ), ἕως καὶ θανατικὰς καταλήξεις εἰς “ἀνόμους ὑπονόμους”.

Τί δὲ νὰ εἴπωμεν διὰ τὰ λεγόμενα ῾῾χάπια τῆς ἑπομένης ἡμέρας᾽᾽, καθὼς καὶ δι᾽ ἄλλα, παρομοίας παρεκτροπῆς, διαβολικὰ ἐφευρήματα λίαν διαδεδομένα καὶ αὐτά, κατὰ τὰς πονηροτάτας σημερινὰς ἡμέρας τῆς Ἀποστασίας;;; Καθ᾽ ὅσον ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς καὶ ἀναμφιβόλως ὄχι εἰς τὴν διάσωσιν ἀλλὰ ἀποσκοποῦν σαφῶς εἰς τὴν δολοφονίαν τοῦ ἐμβρύου, τὸ ὁποῖον ἐνδεχομένως «συνελήφθη»!!!

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ εὐρύτατος κύκλος τῆς «Ἐκτροπῆς τῶν Ἐκτρώσεων» δὲν ἐξαντλεῖται μόνον εἰς αὐτά:

Προκειμένου νὰ ἀποφευχθῇ ἡ τεκνογονία χρησιμοποιοῦνται ἐνίοτε, ἕως καὶ τεχνουργήματα λίαν πονηρὰ (π.χ. “ἐνδομήτριο σπείραμα”, ἢ “σπειράλ”, ἢ “κόϊλ”, ἢ “δακτυλίδι”), ποὺ καὶ αὐτὰ ἐμπεριέχουν τὴν ἱκανότητα νὰ φονεύσουν ἐνίοτε, τὸ ἐνδεχομένως συλληφθέν ῾῾ἀνεπιθύμητο παιδί᾽᾽.

Ἀλλὰ, ὤ! τοῦ ἐσχάτου παραλόγου τῆς προηγμένης δῆθεν ἀνθρωπίνης ῾῾λογικῆς᾽᾽!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ΣΤ΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          ῞Ολα αὐτὰ τὰ χρόνια δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο ἀπὸ μιὰ πορεία, χαραγμένη μὲ ἄφθονο αἷμα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ἡ μυθικὴ αὐτὴ μορφὴ συναντήθηκε ἀμέτρητες φορὲς μὲ τὸν θάνατο, πάντα ὅμως κατάφερνε νὰ τὸν ξεγελᾷ. Εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπολογισθοῦν οἱ συνέπειες, ἂν ὁ Κολοκοτρώνης κατὰ τὴν προεπαναστατικὴ περίοδο ἔπεφτε νεκρὸς ἀπὸ κάποια ἐχθρικὴ σφαῖρα ἢ ἀπὸ κάποιο προδοτικὸ στιλέτο. Σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι μονοπώλησε τὴν ἐπανάσταση, διότι ἦταν πολλὰ τὰ ἐπὶ μέρους ἐπιτεύγματα καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων, ὅπως τοῦ Καραϊσκάκη στὴ Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ τοῦ Μιαούλη καὶ τοῦ Σαχτούρη στὴ θάλασσα. ῞Ομως ἐκεῖνο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μονοπωλήσῃ ὁ Κολοκοτρώνης γιὰ τὴ συνείδηση τοῦ ἔθνους εἶναι ὅτι κανένας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ φαντασθῇ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, χωρὶς τὸν θρυλικὸ Γέρο τοῦ Μωριᾶ.

          Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ κλείσω μὲ κάποια λόγια, ὄχι δικά μου, ἀλλὰ τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ, παρμένα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ὁμιλία του στὴν Πνύκα:

          «῞Οταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε, οὔτε πόσοι ἤμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε "ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα", ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοί, καὶ οἱ προεστοί, καὶ οἱ καπεταναῖοι, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι, καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸν σκοπό, καὶ ἐκάμαμε τὴν ᾿Επανάσταση.

          Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς ᾿Επαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια, καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκά του ἐζύμωνε, τὸ παιδί του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον, καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴ Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὅπου ἄκουγαν ῞Ελληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακριά. Ἑκατὸν ῞Ελληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρός, καὶ ἕνα καράβι, μιὰν ἀρμάδα.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Ἡ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας διαχρονικὴ καὶ διαυγὴς θέσις τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, τὶ ἀναφέρει σχετικῶς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ:

Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖται ἦσαν ἀκόμη ἐξόριστοι καὶ ὑπόδουλοι εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὁ βασιλεὺς Φαραὼ ἐκάλεσεν τὰς μαίας τῶν Ἑβραίων Σεπφώραν καὶ Φουά, καὶ τὰς προσέταξε, ὅταν θὰ ξεγεννοῦσαν τὰς γυναίκας τῶν Ἑβραίων, νὰ φονεύωσι μὲν τὰ ἀρσενικὰ βρέφη, νὰ διατηρῶσι δὲ εἰς τὴν ζωὴν τὰ θηλυκά, διὰ νὰ μὴ πληθυνθῇ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων.

Ὅμως «ἐφοβήθησαν αἱ μαῖαι τὸν Θεὸν» (Ἐξ. Α´, 17), λέγει ἡ Γραφή. Καὶ δι᾽ αὐτὸ παρήκουσαν εἰς τὸν Φαραώ, καὶ ἄφηναν ζωντανὰ καὶ τὰ ἀρσενικά. Ὅταν δὲ ὁ Φαραὼ τὸ ἔμαθε, ἐκάλεσεν τὰς μαίας καὶ τὰς ἠρώτησεν ἀπειλητικῶς, διατὶ ἐζωογονοῦσαν τὰ ἀρσενικά. Καὶ τοῦ ἀπήντησαν αἱ μαῖαι: «Δὲν ὁμοιάζουν αἱ Ἑβραῖαι, μὲ τὰς ἄλλας γυναίκας τῆς Αἰγύπτου, ἀλλὰ προλαμβάνουν καὶ ξεγεννοῦν τὰ τέκνα των, προτοῦ ἀκόμη προσέλθουσι πρὸς αὐτὰς αἱ μαῖαι»!

Τοιουτοτρόπως ὁ Θεὸς ἐπροστάτευεν καὶ ἐπευλογοῦσεν τὰς μαίας, ποὺ δὲν ἐφόνευαν τὰ νεογέννητα!

Ὅλη ἡ ὑπόθεσις αὐτή, ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι μιὰ ἀκόμη ἀποστομωτικὴ ἀπάντησις πρὸς τοὺς ὑπερμάχους τῶν ἐκτρώσεων καὶ τῆς λεγόμενης «εὐθανασίας»!

Εἰς τὴν χώραν τῆς ἁμαρτίας (῾῾τύπος᾽᾽ καὶ ῾῾εἰκόνα᾽᾽ τῆς ὁποίας εἶναι ἡ τότε Αἴγυπτος, συμφώνως πρὸς τὰς ἑρμηνείας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας), βασιλεύει ὁ Σατανᾶς (τοῦ ὁποίου πάλιν ῾῾τύπον᾽᾽ καὶ ῾῾εἰκόνα᾽᾽ ἀποτελεῖ ὁ Φαραώ).

Ὁ Διάβολος λοιπὸν παρακινεῖ εἰς τὸν φόνον τῶν παιδιῶν. Ἀλλ᾽ αἱ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι φοβούμεναι τὸν Θεὸν δὲν ὑπακούουν εἰς τὰ προστάγματα τοῦ «Φαραώ-Σατανᾶ», ἐπευλογοῦνται καὶ προστατεύονται ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὡς φυλάσσουσαι τὸν Νόμον Του καὶ τὰς Ἐντολάς Του!

Προτιμοῦν νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, παρὰ εἰς τὰ προστάγματα τῶν ἀνθρώπων, ἔναντι οἱωνδήποτε δυσμενῶν συνεπειῶν, ἀκόμη καὶ μὲ κίνδυνον νὰ τὰς φονεύσῃ ὁ Φαραώ!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης E΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Μέσα στὸ μπουντρούμι ὁ Γέρος παρηγοροῦσε τὸν Πλαπούτα, καὶ τοῦ ἐξιστοροῦσε τὴ ζωὴ παλαιῶν ἀρματολῶν, ποὺ πέθαναν δοξασμένοι καὶ ἀνυπότακτοι, καὶ χαιρόταν, ποὺ σὲ λίγο θὰ συναντοῦσε στὸν ἄλλο κόσμο πολλοὺς ἀπὸ τοὺς συμπολεμιστὲς τῆς νιότης του. Κάποτε μάλιστα καλοῦσε τὸν δεσμοφύλακα, καὶ μὲ νοήματα τὸν ρωτοῦσε πότε θὰ τοὺς ἀποκεφαλίσουν. Αὐτὸς δὲν καταλάβαινε. Ὁ Κολοκοτρώνης τότε γελοῦσε γιὰ τὸ σάστισμα τοῦ Βαυαροῦ, καὶ ὁ Πλαπούτας, ποὺ ἄφινε ἑπτὰ κόρες καὶ ἕνα ἀνήλικο γυιὸ ὀρφανούς, θύμωνε.

          Τελικά, μετὰ ἀπὸ ἀναβολὲς τῆς ἐκτελέσεως τῆς θανατικῆς ποινῆς καὶ φοβούμενοι ἐξέγερση τοῦ λαοῦ, ὑποχώρησαν καὶ μετρίασαν τὴν ποινὴ τῶν στρατηγῶν σὲ εἰκοσαετῆ κάθειρξη, ἐνῷ θὰ παρέπεμπαν τοὺς δύο δικαστές, Τερτσέτη καὶ Πολυζωίδη, σὲ δίκη. Σημαντικὴ καὶ ἔντονη ἦταν καὶ ἡ παρέμβαση τοῦ νεαροῦ τότε βασιλιᾶ Ὄθωνα ὑπὲρ τῶν δύο κρατουμένων.

          Οἱ συνθῆκες διαβιώσεως τῶν δύο κρατουμένων στοὺς ἕντεκα μῆνες, ποὺ ἔμειναν φυλακισμένοι στὴν ᾿Ακροναυπλία, ἦταν ἀπάνθρωπες. Τὸ κελλί τους ἦταν πολὺ μικρὸ καὶ βρώμικο καὶ ἡ καθημερινή τους τροφὴ πολὺ κακῆς ποιότητας. Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ μάλιστα ἀρώστησε βαριά, καὶ χάρη σὲ μιὰ μοναχή, ποὺ τὸν περιποιεῖτο, κατάφερε νὰ ἐπιζήσῃ. Στὶς εἴκοσι Μαΐου 1835, μόλις ὁ ῎Οθωνας ἐνηλικιώθηκε, ὑπέγραψε τὸ διάταγμα γιὰ τὴν ἀποφυλάκιση τῶν δύο κρατουμένων.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ,

16^ος αἰώνας, Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε,

Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε,

Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε...

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐχόμαστε ὅπως ἡ εὐλογία καὶ χάρις τοῦ ἐπιφανέντος Κυρίου ἐπισκιάζῃ ἐσᾶς καὶ τὴν οἰκογένειά σας καὶ σᾶς παρέχῃ πλουσίες τὶς δωρεές του τὴ νέα χρονιὰ 2024!

Χριστόδουλο Βασιλειάδης

Ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία

Χριστούγεννα 2023

ΜΕΡΟΣ Β΄ Ἡ ἀνθρώπινη ζωή, ψυχῇ τε καὶ σώματι, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς Ἑνώσεως ᾠαρίου καὶ σπερματοζῳαρίου Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

«Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (Πράξ. κ´, 30).

Οὐαὶ δὲ καὶ τρισαλλοίμονον, ἐὰν κάποιοι, προφανῶς ἀνθρωπαρέσκως καὶ οὐδόλως θεαρέστως κινούμενοι, προωθοῦν στανικὴν καὶ νοθευμένην “ἁγιοκατάταξιν” αὐτοῦ τοῦ “ἄλλου”, παραβλέποντες δυστυχέστατα αὐτοὶ οἱ “κάποιοι”, ὅτι μία τοιαύτη “πρᾶξις” θὰ ἀποστεροῦσε, κατ᾽ ἀνάγκην, ἀπὸ αὐτὸν τὸν πλάνον “ἄλλον”, τὰς προσευχὰς τῶν πιστῶν ὑπὲρ συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του, ἀφοῦ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν νὰ θεωρῆται πλέον αὐτὸς ὁ “ἄλλος” σὰν… “ἅγιος”!!!

Μὴν τὸ λησμονοῦμεν:

Τὰ ἐν γνώσει φονευόμενα ἔμβρια, ἀπὸ οἱασδήποτε “ἡλικίας”, ἀπὸ ἄκρας συλλήψεως καὶ μετά, κατὰ τὴν φοβερὰν ὥραν τῆς Κρίσεως, θὰ “κραυγάζουν διαμαρτυρομένα” ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς λέγουν: «Ἀγαπητοί μας γονεῖς, ἐσεῖς, μὲ τὴν ἔκτρωσιν, μᾶς ἐφονεύσατε, ἐσεῖς μᾶς ἐστερήσατε τὸ ἅγιον Βάπτισμα, ἐσεῖς μᾶς ἐκλείσατε τὴν ὁδὸν τῆς ζωῆς πρὸς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν!» Ἀλίμονον εἰς τοὺς ἀμετανοήτους αὐτοὺς γονεῖς, κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην!

Ἀλλὰ διατί, ἀγαπητοί μου γονεῖς, εἴτε διὰ μίαν δοκιμασίαν κατὰ τὸν καιρὸν τῆς ἐγκυμοσύνης, εἴτε διὰ κάποιον πρόβλημα, ποὺ συναντᾶτε, εἴτε δι᾽ ἕναν ἀνεύθυνον λόγον κάποιου ἰατροῦ, εἴτε δι᾽ ἕναν λόγον κάποιου ἄλλου, φερομένου ὡς τάχα “ἐξουσίαν ἔχοντος”, εἴτε καὶ διὰ τελείως ἀπαράδεκτον λόγον “πλανεμένως λαλοῦντος”, εἴτε διὰ μίαν ἐφάμαρτον ἄποψιν ῾῾φίλων᾽᾽ ἢ συγγενῶν σας, διατὶ νὰ φονεύετε τὰ παιδιά σας;

Προσοχὴ εἰς ὅλους μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί:

Οὔτε Θεὸν φοβούμεθα, οὔτε ἀγγέλους σεβόμεθα, οὔτε καὶ ἁγίους ἐντρεπόμεθα;

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Δ΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Δύο ὀνόματα δικαστῶν ἀπὸ τοὺς πέντε, ποὺ δίκαζαν τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Πλαπούτα, ποὺ ἀξίζει νὰ τοὺς θαυμάζουμε καὶ νὰ τοὺς θυμόμαστε παντοτινὰ γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐταπάρνησή τους, ἦταν ὁ Πολυζωίδης καὶ Τερτσέτης. Αὐτοὶ δὲν λύγισαν, οὔτε ὑπέκυψαν μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς καὶ στὶς ἄνομες θελήσεις τῆς ἀντιβασιλείας, ποὺ ἤθελε νὰ ὑπογράψουν τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση σὲ θάνατο τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ.

          ᾿Αφοῦ μάλιστα οἱ δύο ἡρωικοὶ δικαστὲς δὲν ὑπέγραφαν, τότε ὁ Σχινᾶς τοὺς κάλεσε τοὐλάχιστο νὰ παρευρεθοῦν στὸ δικαστήριο τὴν ὥρα, ποὺ θὰ ἀνακοινωνόταν ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι τρεῖς ἄνομοι δικαστὲς ὑπέγραψαν τὴ θανατικὴ διὰ ἀποκεφαλισμοῦ ποινή. ῞Ομως καὶ τότε οἱ δύο δικαστὲς ἀρνήθηκαν καὶ κυριολεκτικὰ σύρθηκαν διὰ τῆς βίας στὸ δικαστήριο. Ὁ Πολυζωίδης, ὡς πρόεδρος, ἔπρεπε νὰ ἀναγνώσῃ τὴν ἀπόφαση, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀρνήθηκε. Τότε ἡ ἀπόφαση δόθηκε στὸν γραμματέα. Ὁ πρόεδρος ἔγειρε τὸ κεφάλι καὶ ἔκλεισε τὰ μάτια μὲ τὰ χέρια του. Σ᾿ αὐτὴ τὴ στάση ὀδύνης καὶ ντροπῆς παρέμεινε ὡς τὸ τέλος.

          Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ ἀντίκρυσε τὴν ἀπόφαση πολὺ ψύχραιμα. Στοὺς δικηγόρους του εἶπε πὼς εἶχε ἀντικρύσει τόσες φορὲς τὸν θάνατο, καὶ δὲν τὸν φοβήθηκε, οὔτε τότε, οὔτε καὶ τώρα. Σὲ ἕνα ὀπαδό του μάλιστα, ποὺ φώναζε ὅτι τὸν σκοτώνουν ἄδικα, ἀπάντησε ὅτι καλύτερα ἄδικα, παρὰ δίκαια. Βλέποντας τὸν Πλαπούτα νὰ δακρύζῃ μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀποφάσεως, τὸν ἐπέπληξε. Τοῦ εἶπε ὅτι ἔπρεπε νὰ ντρέπεται γιὰ τὰ δάκρυά του, καθὼς δὲν φοβήθηκε τοὺς Τούρκους σὲ τόσες μάχες. ῞Υστερα τοῦ ἔδωσε κουράγιο νὰ μὴ λυπᾶται, ἀφοῦ πραγματοποίησαν τὸ ὄνειρό τους καὶ τὸ χρέος πρὸς τὴν πατρίδα, καὶ τὴν ἀντίκρυσαν ἐλεύθερη.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

ΜΕΡΟΣ Β΄ Ἡ ἀνθρώπινη ζωή, ψυχῇ τε καὶ σώματι, ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς Ἑνώσεως ᾠαρίου καὶ σπερματοζῳαρίου Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ “μικροσκοπικά” ἔμβρυα, συνιστοῦν ἀνθρωπίνας ὑπάρξεις, ἀπὸ τὴν πρώτην μάλιστα (ἐμφαντικῶς τὸ ἐπανατονίζομεν) στιγμὴν τῆς συλλήψεώς των!

Αὐτὰ λέγει ξεκάθαρα ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, αὐτὰ κατατίθενται σαφῶς εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, αὐτὰ ὁμολογοῦσιν διαχρονικῶς ἅπαντες οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴν διαχρονικὴν διδασκαλίαν ἁπάντων τῶν ὁσίων καὶ ἁγίων, πάλαι τε καὶ ἐπ᾽ ἐσχάτων!

Ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ἀκριβῶς, ὅσα ἔλεγε καὶ λέγει ἀείποτε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπέδειξεν μετὰ πάσης βεβαιότητος, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, καὶ αὐτὴ ταύτη ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα!!!

Ἄρα: Ἐκκλησία καὶ Ἐπιστήμη “συναντῶνται” καὶ πάλιν, καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου θέματος, ἐν ἀγαστῇ συμφωνίᾳ!!!

Καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνομεν:

Ἐὰν παρ᾽ ἐλπίδα ἐμφανισθῇ κάποιος “ἄλλος”, οἱοσδήποτε κι ἂν εἶναι ὁ τοιοῦτος “ἄλλος”, διδάσκων ἄλλα, τότε ἰσχύει ὁ ἀδιάψευστος καὶ ἀναπαλλοτρίωτος λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:

«Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ καὶ ἄγγελος Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζητε ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐαγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω, ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. Ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; Ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; Εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην» (Γαλ. α´, 8-10).

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον» (Β´ Θεσ. β´, 3).

«Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε» (Ἑβρ. ιγ´, 9).

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

(συνεχίζεται)

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Γ΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Τὴν 25η Μαρτίου 1821 ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε ἀναχωρήσει ἀπὸ τὴν Καλαμάτα. ᾿Απὸ ἐκείνη τὴ μέρα ἀρχίζει καὶ ἡ θρυλικὴ δράση καὶ ἐποποιία του. «῎Εκοψα εὐθύς», ἀναφέρει, «δυὸ σημαῖες μὲ σταυρὸ καὶ ἐκίνησα... Κινῶντας ἐγώ, εἶχαν μιὰν προθυμίαν οἱ ῞Ελληνες, ὅπου ὅλοι μὲ τὰς εἰκόνας ἔκαναν δέηση καὶ εὐχαριστήσεις. Μοῦ ἤρχετο πότε νὰ κλαύσω... ἀπὸ τὴν προθυμίαν, ποὺ ἔβλεπα». Τὸ 1821 ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤδη πενῆντα ἑνὸς χρόνων.

          Τὰ μίση καὶ οἱ ἔχθρες ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη δὲν σταμάτησαν οὔτε καὶ μετὰ τὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα. Οἱ ἐχθροί του κατάφεραν νὰ ἀποκλείσουν τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τοὺς ὀπαδούς του ἀπὸ κάθε τιμητικὴ διάκριση. Τὰ παράσημα ἀπονεμήθηκαν γενναιόδωρα σὲ ἱκανοὺς καὶ ἀνίκανους, γνωστοὺς καὶ ἀσήμους, χωρὶς νὰ βρεθῇ οὔτε ἕνα παράσημο ἢ τιμητικὴ διάκριση στὸ στῆθος τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ. Σὲ ἐρώτηση τοῦ Τσὼρτς γι᾿ αὐτὸ τὸ θέμα ὁ Μάουερ παρατήρησε εἰρωνικὰ ὅτι δὲν περίσσεψαν παράσημα, γιὰ νὰ ἀπονείμουν καὶ στὸν Κολοκοτρώνη! Τὸ μόνο παράσημο, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν κυβέρνηση γιὰ τὰ σαράντα ἐννέα χρόνια τῶν ἀγώνων του, ἦταν μιὰ φυλακὴ-μπουντρούμι, ποὺ παρόμοια ἦταν μὲ τάφο, παρὰ μὲ φυλακή.

          Πολλὲς φορὲς ὁ Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε ἀπὸ τὴν πολιτεία, καὶ ἔφτασε μέχρι καὶ τὴ θανατικὴ ποινή. ᾿Αρκετὲς ἄλλες φορὲς τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ δραπετεύσῃ ἢ νὰ διαφύγῃ· οὐδέποτε ὅμως δειλίασε ἢ θέλησε νὰ ἀποφύγῃ τὴ σύλληψή του. Τρεῖς μέρες πρὶν ἀπὸ τὴν ἔκδοση τῆς καταδικαστικῆς ἀπόφασης ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη, ποὺ ὅλοι περίμεναν, εἶχε ἤδη δοθῆ ἐντολὴ στοὺς δημίους νὰ κατασκευάσουν τὴ λαιμητόμο.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

῾῾Ἀποφυγὴ τεκνογονίας᾽᾽ καὶ ῾῾Ἐκτρώσεις᾽᾽

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἀλληλένδετον ΤΟΣΟΝ μὲ τὰς προγαμιαίας καὶ ἐξωγαμιαίας σχέσεις, ΟΣΟΝ καὶ μὲ τὸ θανάσιμον ἁμάρτημα τῆς, ἐντὸς τοῦ γάμου, διὰ τεχνητῶν μεθόδων ἢ παραφύσιν παρεκτροπῶν, ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας (ἐκτὸς καὶ ἐὰν ἡ μὴ τεκνογονία ἀποτελεῖ καρπὸν μίας ῾῾ἐκ συμφώνου ἐγκρατείας᾽᾽ μεταξὺ τῶν συζύγων, καθὼς καθορίζει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος), εἶναι καὶ τὸ φοβερὸν καὶ ἀπάνθρωπον ἔγκλημα τῶν ἀμβλώσεων ἢ ἐκτρώσεων.

Ἡ ἔκτρωσις, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι φόνος, φόνος φρικτός, ἁμαρτία μεγάλη!

«Ὁ Ἀδὰμ πλάστηκε ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ πρῶτος καὶ ὕστερα ἡ Εὔα. Κι αὐτός, ποὺ ἀπατήθηκε πρῶτος δὲν ἦταν ὁ Ἀδάμ, ἀλλὰ ἡ γυναίκα καὶ ἔπεσεν πρώτη στὴν παράβασι. Θὰ σωθῇ ὅμως (ἡ γυνὴ) μὲ τὴν τεκνογονίαν. Ἀρκεῖ αἱ γυναῖκες νὰ μείνουν στὴν Πίστιν καὶ στὴν Ἀγάπην καὶ στὴν Ἁγίαν ζωήν, καὶ ἐὰν διατηροῦν τὴν συζυγικὴν σωφροσύνην» (Α´ Τιμ. β´, 13-15), ὅπως διακηρύττει ὁ κήρυκας τῶν ἐθνῶν, ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ λέγει: «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. Α´, 28).

Ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας, ἡ ὁποία ἔχει, ὡς εἴπωμεν, συνήθην δυστυχῶς κατάληξιν, ἐνίοτε, καὶ τὰς ἐκτρώσεις, εἶναι μέγα ἁμάρτημα, εἶναι παράβασις τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὴ ἡ παράβασις δείχνει ὀλιγοπιστίαν εἰς τὴν πρόνοιαν καὶ τὴν κηδεμονίαν Του.

Ὅσοι ἐμποδίζουν τὴν τεκνογονίαν μὲ τὰ διάφορα πονηρὰ ἐφευρήματα, ἐκδιώκουν δυστυχῶς ἀπὸ μόνοι τους, ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους, τὰ ἀνεκτίμητα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἀποφεύγοντες τὴν εὐλογημένην τεκνογονίαν ἀπομακρύνουν τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν ζωήν των! Ἂς μὴν ψάχνωμεν μετὰ νὰ βροῦμεν ῾῾ἀλλοῦ᾽᾽ τὸ λάθος διὰ τὰ ἐπώδυνα συνεπακόλουθα, ποὺ ἐνδεχομένως θὰ συμβοῦν, εἴτε κατ᾽ ἄμεσον, εἴτε κατ᾽ ἔμμεσον τρόπον.

Δὲν λέγει ὁ Θεός, νὰ κάνῃς μόνον ἕνα-δύο παιδιά, καὶ τὰ ἄλλα νὰ τὰ ἐμποδίζῃς συνειδητὰ καὶ δι᾽ ἀθεμίτων μέσων νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ζωήν, ἤ, ἐὰν ἔλθουν, ἐσὺ νὰ τὰ φονεύῃς μὲ τὰς ἐκτρώσεις!

Χριστιανοί μου, σᾶς παρακαλῶ! Σᾶς ἐκλιπαρῶ!! Σᾶς προειδοποιῶ!!! Μὲ τὰς ἐκτρώσεις γινόμεθα οὐχὶ γονεῖς ἀλλὰ φονεῖς!

Καταντοῦμεν φονεῖς τῶν ἴδιών μας τῶν τέκνων, τῶν ἴδιών μας τῶν σπλάγχνων! Διότι, καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ἐπρόλαβαν αὐτὰ τὰ ἀγγελάκια νὰ ἰδοῦν τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου, ὅμως, τὰ φονευθέντα ἔμβρυα, ἔχουν καὶ αὐτὰ, ἀπὸ τὴν πρώτην μάλιστα στιγμὴν τῆς «συλλήψεώς» των, ψυχὴν ἀθάνατον!

Καὶ ἐὰν κάποιοι “ἄλλοι”, φρονοῦν καὶ διακηρύττουν “ἄλλως”, καὶ δὴ ἀμετανοήτως (ἐφ᾽ ὅσον τὰ δημοσίως διακηρυχθέντα ὑπ᾽ αὐτῶν οὐδόλως ἠκούσθησαν καὶ δημοσίως νὰ τὰ ἀναιροῦν), τότε αὐτοὶ οἱ “ἄλλοι” πλανῶνται πλάνην οἰκτρὰν καὶ διακηρύττουν γυμνὴ τῇ κεφαλῇ φρικτὰν καὶ φοβερὰν αἵρεσιν!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 937-967.

Β. Ὁ ἀπελευθερωτικὸς ἀγῶνας τοῦ 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης B΄.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

          Τὰ παιδικὰ χρόνια τοῦ μικροῦ Θοδωρῆ ἦταν δύσκολα. Μετὰ τὰ γεγονότα τῆς Καστάνιτσας ὁ δεκάχρονος Θεόδωρος καὶ τὰ μικρότερα ἀδέλφια του κρύβονταν γιὰ τρία χρόνια στὴ Μηλιά. ῞Ομως ἡ οἰκογένεια τοῦ Κωνσταντῆ εἶχε μείνει πάμπτωχη. Ἡ ἀπελπιστικὴ αὐτὴ φτώχεια στάθηκε ἡ αἰτία νὰ μὴ μάθῃ γράμματα ὁ γυιὸς τοῦ περίφημου κλεφταρματολοῦ. Γεννημένος ὅμως μέσα σὲ μιὰ γοητευτικὴ ἀτμόσφαιρα ἡρωισμοῦ, νανουρισμένος μὲ τὸ μοιρολόι γιὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν πολεμικὴ οἰκογενειακὴ παράδοση δύο περίπου αἰώνων, ἄρχισε ἀπὸ πολὺ νέος νὰ πλάθῃ τὸ ὄνειρο τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πατρίδας του.

          Στὴν Τριπολιτσά, ὅπου ὁ Θοδωρῆς πουλοῦσε ξύλα, στάθηκε πρωταγωνιστὴς σὲ ἕνα θλιβερὸ ἐπεισόδιο. Σ᾿ ἕνα ὑπόστεγο κάθονταν μερικοὶ Τοῦρκοι. ῞Οπως πέρασε τὸ ζῷο, φορτωμένο μὲ τὰ ξύλα, γλίστρησε, καὶ τίναξε μερικὲς λάσπες σὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τότε, θυμωμένος αὐτός, ξυλοκόπησε τὸν μικρὸ Θεόδωρο. Ὁ Κολοκοτρώνης ὡρκίσθηκε νὰ ἀνταποδώσῃ αὐτὴ τὴν ἐπίθεση.

          Συγκρίνοντας τὰ δύσκολα παιδικὰ χρόνια τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τὰ ὁποῖα τὸν ἄνδρωσαν, καὶ τὸν ἔκαναν νὰ ὡριμάσῃ, μὲ τὸν τρόπο, ποὺ μεγαλώνουν τὰ παιδιά, βλέπουμε ὅτι ὑπάρχει τεράστια διαφορά. Τὰ παιδιὰ σήμερα μεγαλώνουν μέσα σὲ κάποια εὐμάρεια καὶ πλαδαρότητα, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὰ βοηθᾷ νὰ ὡριμάσουν καὶ νὰ ὁλοκληρωθοῦν ὡς προσωπικότητες.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)