Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Παρεκκλήσια στα χορταριασμένα απόμερα, όπου έβρισκε καταφύγιο ο πονεμένος Χριστιανός, εξαϋλωμένα από το χρόνο και καθαγιασμένα από τη λατρεία. Μικρά εκκλησάκια, που το όνομά τους η ευλάβεια τα ψιθυρίζει. Μερικά πλάι πλάι στον Πεδιαίο ποταμό, με το απέριττο του ύφους τους και τη λιτή γραμμή τους, ξεκούραστα στο σώμα και στην ψυχή. Λειτουργημένα δυο με τρεις φορές το χρόνο, μέσα στο φυσικό τους πλαίσιο, προσέλκυαν τους ταπεινούς εργάτες του μόχθου και του κάμπου. Δίπλα τους τα νερά του ποταμού, οι νερότοποι, που ζωντανεύουν την πλάση με τα υδροχαρή φυτά τους. Κι ύστερα το ξύλο τους το πελεκητό στο εικονοστάσι που έκανε τον ταπεινό τεχνίτη να γίνεται δημιουργός και τα πολλά αφιερώματα της λατρείας του Θεού. Και κοντά σ’ αυτά οι ξεθωριασμένες εικόνες, που αποτυπώνουν τη βαθειά πίστη του άγνωστου ζωγράφου, που αγιογραφούσε τη δράση των Αγίων, τις βιβλικές σκηνές, το θείο Πάθος και την αυστηρή αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του Χριστού μας. Αυτά όλα οι πατέρες και πρόγονοί μας δημιουργούσαν με την αυτοδίδαχτη τέχνη τους, για να θερμάνουν την πίστη από το μούδιασμα της σκλαβιάς και του καθημερινού μόχθου.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου