ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ – Ο ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ – Ο ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

Φιλόλογος

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Δεν υπήρξε ο Θεοδωράκης ούτε αρχαιολάτρης ούτε προγονολάτρης Ορόσημο της ζωής του είχε την πεποίθηση να πατάει γερά πάνω στην παράδοση, που ήταν η δύναμη και η έμπνευσή του να υπερασπίζεται την πατρίδα του.  Για τον Θεοδωράκη ο σηκωμός του 21 ήταν το άναμμα της φωτιάς του πολιτισμού των Ελλήνων.  Ήταν η ίδια η παράδοση, που κράτησε το Έθνος σε εγρήγορση για αιώνες πικρής σκλαβιάς.  «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία» σήμανε ο Κολοκοτρώνης.

Έζησε με σπαραγμό το διχασμό του Έθνους στον εμφύλιο πόλεμο, γι’ αυτό και έψαξε να βρει στίχους που να εμψυχώσουν την ψυχή των Ελλήνων που κατακρημνίστηκε.  Έτσι ανεβάζει ξανά το σθένος της Ελλάδας μελοποιώντας το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, και μορφώνοντάς το σε λαϊκό ορατόριο.  Προικισμένος με ένα δυσεύρετο μουσικό χάρισμα, λες από θεϊκό άγγιγμα δοσμένο, σαλπάρισε τη ρωμιοσύνη σε όλη την οικουμένη, αφού πρώτα επανασύνδεσε την πολιτιστική μας παράδοση με την αρχαία ελληνική τραγωδία, τα βυζαντινά μέλη, το λαϊκό τραγούδι.  Ασυμβίβαστος με το κακό, την αδικία, την ανελευθερία, όπως ακριβώς είναι το φρόνημα του ίδιου του ελληνισμού, κατέβηκε στο πεζοδρόμιο των Ελλήνων και τους διαπαιδαγώγησε, εξυψώνοντας τη ρωμιοσύνη και στροβιλίζοντάς την με το χορό του Ζορπά στις πλατείες του κόσμου.

(συνεχίζεται)