Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς

Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος 

Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη

Περὶ Προσευχῆς

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ εὐγενέστερο ἀγώνισμα τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς!

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ κορυφαία ἐνασχόλησι μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀσχολεῖται –καὶ μάλιστα ἀδιαλείπτως– ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ὀξυγόνο καὶ τὸ νερὸ, ἡ τροφὴ καὶ ἡ τρυφὴ τῆς ψυχῆς.

* * *

Χωρὶς τὴν προσευχὴ εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσουμε πνευματικὰ
καὶ ἄρα εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσουμε πραγματικά!

* * *

Ἐφ᾽ ὅσον καὶ ἐν ὅσῳ προσευχόμεθα ἔχομεν λόγον ὑπάρξεως.

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσωμε γνησίαν προσευχή, ἐὰν προηγουμένως δὲν ἐγκαταλείψουμε κάθε πονηρία, κάθε κατάκρισι καὶ κάθε μνησικακία ἐναντίον ὁποιουδήποτε συνανθρώπου μας.

* * *

Ἂν θέλουμε νὰ μάθουμε ἀληθινὰ νὰ προσευχώμαστε, νὰ ἀποβάλωμε δίχως ἄλλο ἀπὸ τὴ ζωή μας τὸ καρκίνωμα τῆς καταλαλιᾶς καὶ τὸ πάθος τῆς πολυλογίας.

* * *

Καθαρὴ προσευχὴ εἶναι ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία, ὁ προσευχόμενος νοῦς ἀποβάλλει κάθε περιττὸ περισπασμό. Καὶ ἡ καρδία τοῦ ἀληθινὰ προσευχομένου εἶναι προσκολλημένη ἀποκλειστικὰ στὸν ὑπεράγαθο Θεό.

* * *

Αὐτός, ποὺ ἀγαπᾶ εἰλικρινὰ τὸν Θεό, τὸ ἀποδεικνύει στὴν πρᾶξι μὲ τὸν ἀγῶνα, ποὺ καταβάλλει, ὥστε νὰ ἀποκτήση καθαρὰν προσευχή!

* * *

Γιὰ νὰ μάθης τὴν Ἀδιάλειπτη Εὐχή, πρέπει νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ ἀποκτήσης ταπείνωσι, σιωπή, καὶ προθυμία.

Συμβαίνει μάλιστα νὰ εὐκολύνεσαι στὸ νὰ μαθητεύσης στὴν “Ἀδιάλειπτη Εὐχή”, ὅταν σοῦ συμβῆ κάποια θλίψις ἢ ἔχης κάποια βασανιστικὴ καὶ πιεστικὴ ἀνάγκη. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις, ὅ,τι κι ἂν κάνης, ἡ ψυχή σου δὲν βρίσκει ἀνάπαυσι καὶ παρηγοριά, παρὰ μόνο ἂν παρακαλῆς ταπεινὰ καὶ χωρὶς ἄγχος, τὸν Θεό.

Ἀφοῦ λοιπὸν δοκίμασες σὲ καιροὺς θλίψεως τὴν “Εὐχή”, καὶ αἰσθάνθηκες, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητά της, ὁπωσδήποτε ὠφελήθηκες! Τότε μπορεῖς εὔκολα νὰ συνεχίσης καὶ μετά, ὅταν δηλαδὴ θὰ περάση ἡ θλῖψις, τὴν προσπάθειά σου στὸ νὰ λέγης συνεχῶς τὴν “Εὐχή”, τῆς ὁποίας τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητα ἤδη λίγο γεύτηκες, μὲ τὴν δοκιμασία, ποὺ ἔχεις προηγουμένως περάσει.

Πολλὲς φορὲς οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας μπορεῖ νὰ ἀποτελέσουν τὸ πρῶτο εὐλογημένο ἔναυσμα γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ λέμε ἀδιακόπως τὴν γλυκυτάτη “Εὐχή”. Καὶ μετὰ, ἀφοῦ ἔγινε ἡ καλὴ ἀρχή, νὰ συνεχίσουμε, εἰ δυνατὸν γιὰ πάντα, νὰ λέμε τὴν “Εὐχή”!

Ἔτσι, οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες μποροῦν νὰ γίνουν διδάσκαλοί μας στὴν προσευχή!

* * *

Στὸν καιρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, νὰ προσπίπτης στὸν Χριστό: «Ἰησοῦ μου, γλυκύτατε Χριστέ μου, Ἰησοῦ ἡ Ἀγάπη μου», νὰ Τοῦ φωνάζης μετὰ πόθου καὶ νὰ κλαίης γοερῶς.

Ὅπως συνέβη καὶ στὸν Ἠσαῦ, ποὺ εἶπε: «Οὐχ ὑπελίπου μοι εὐλογίαν, πάτερ;» (Γεν. κζ΄, 36). Ἔκλαψε γοερῶς, γράφει ἡ Γραφή!

Παρομοίως καὶ ἐσὺ νὰ κλάψης γοερῶς στὸν Ἰησοῦ γιὰ νὰ σοῦ στείλη παρηγορία, ἐλπίδα. Διότι: «Τὰ καλὰ κόποις κτῶνται καὶ πόνοις κατορθοῦνται», ὅπως λέμε καὶ στὴν ἱερὰν Ἀκολουθία τοῦ “Μεγάλου Σχήματος”.

Γράφουν ἐξ ἄλλου καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Πρέπει νὰ χύσης πρῶτα ἐσὺ “αἷμα”, γιὰ νὰ ἐκχυθῆ ἀκολούθως μέσα σου τὸ Πανάγιο Πνεῦμα»!

* * *

Ὅταν δυσκολεύεσαι νὰ προσευχηθῆς, στάσου, ὅπως σοῦ εἶπα καὶ ἄλλη φορά, μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὴν Τοῦ λέγης τίποτε! Μόνο ἀτένιζέ Τον, καὶ ἔτσι σιγὰ σιγὰ θὰ σοῦ μιλήση Ἐκεῖνος. Θὰ σοῦ ’πῆ: «Ἀφοῦ κοπιάζης γιὰ μένα καὶ κοιτάζης μὲ Πίστι πρὸς Ἐμένα, ἐγὼ θὰ σὲ ἀνακουφίσω, θὰ εἶμαι στὸ πλευρό σου, θὰ σὲ στηρίξω! Μὴ λυπᾶσαι!»

Ὅπως, ὁμοίως, συνέβη καὶ μὲ ἕναν ἀσκητή. Ἐνῶ ἔκλαιγε γοερῶς, προσευχόμενος, βλέπει μπροστά του τὸν Χριστό, καὶ τοῦ λέγει: «Γιατὶ κλαίεις;». Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ ἀσκητής: «Γιατὶ σὲ λύπησα, Χριστέ μου!». «Ἔ! Ἀφοῦ τὸ κατάλαβες καὶ μετανόησες διότι μὲ λύπησες», τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, «ἐγὼ ἔπαυσα νὰ λυποῦμαι καὶ ἔτσι καὶ σὺ στὸ ἑξῆς νὰ χαίρεσαι!»

* * *

Πρέπει ἡ προσευχή μας, ὅσον εἶναι δυνατό, νὰ ἀναβλύζη μέσα ἀπὸ τὴν καιομένη ὑψικάμινο τῆς ἀγαπώσης τὸν Κύριο καρδίας μας!

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πραγματικὴ ἀξία τῆς προσευχῆς, ἂν δὲν ἐπιμένουμε σ᾽ αὐτὴν μετὰ κόπου καὶ ὑπομονῆς, μέχρις ὅτου ἀνατείλουν μέσα μας οἱ γλυκύτατοι καρποί της.

* * *

Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ αἰσθάνεσαι μέσα στὴν καρδία σου τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ λάβης παρὰ Θεοῦ τὸ ζητούμενο.

Καὶ τὸ κύριο ζητούμενο στὴν προσευχή μας, πρέπει νὰ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ ἐν Χριστῷ, ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή! Τότε, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς προστεθοῦν καθὼς μᾶς τὸ ὑποσχέθηκε Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. στ΄, 33)!

* * *

Ἐνῶ προσευχώμαστε, νὰ προσπαθοῦμε νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ νόημα τῶν λέξεων καὶ φράσεων, αὐτῶν τὰ ὁποῖα λέμε στὴν προσευχή μας. Ὄχι νὰ βαττολογοῦμε, χωρὶς νὰ νοιώθουμε τί λέμε, καὶ ὁ νοῦς μας νὰ πετᾶ ἀλλοῦ.

* * *

Προσευχὴ χωρὶς Ταπείνωσι, Αὐτομεμψία καὶ Μετάνοια, μένει ἄπρακτη, ἄκαρπη καὶ ἀνενέργητη.

* * *

Ἡ προσευχὴ εἶναι Θυσία: Προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Θεὸ τὴν καρδία μας, κι Αὐτὸς μᾶς ἀνταποδίδει Ὑπομονή, Γλυκύτητα, Χαρά, Εἰρήνη!

* * *

Μὴν ἀκοῦς τὸν λογισμό σου, ποὺ σοῦ λέει: «Δὲν νοιώθω τώρα διάθεσι γιὰ προσευχὴ· ἂς τὸ ἀναβάλω γιὰ ὕστερα». Αὐτὸ ἀποτελεῖ τέχνασμα τοῦ διαβόλου. Μὴν ξεχνᾶς, παιδί μου, ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει: «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια΄ 12)!

* * *

Αὐτός, ποὺ ἔφθασε σὲ κάποια τελειότητα προσευχῆς, μπορεῖ καὶ προσεύχεται κι ὅταν ἀκόμα κοιμᾶται: «Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» (ᾎσμα ᾈσμ. ε΄, 2), λέγει σαφῶς, ὁ σοφὸς Σολομών!

* * *

Ἀγάπη ἀληθινὴ πρὸς τὸν πλησίον σου σημαίνει: Νὰ προσεύχεσαι γι᾿ αὐτόν, ὅπως θὰ προσευχόσουν καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἂν εἶχες ἐσὺ ὁ ἴδιος, τὸ ἰδικό του πρόβλημα! Διότι μᾶς ἐντέλλεται ὁ Χριστός· «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. κβ´, 39)!

* * *

Λέγει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «Ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὖτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. κθ΄ 13). Ἀλίμονο ἂν προσευχώμαστε ψεύτικα, δηλαδὴ μόνο μὲ τὰ χείλη μας, ἐνῶ ἡ καρδία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ πάθη, κατακρίσεις, ἀκαθαρσίες καὶ κακίες!

* * *

Νὰ προσευχώμαστε πρώτιστα, γιὰ νὰ λάμψη μέσα μας ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὄχι νὰ στεκώμαστε στὴν προσευχὴ μὲ τὸν νοῦ μας προσκολλημένο στὶς ματαιότητες τοῦ κόσμου τούτου τοῦ προσωρινοῦ.

* * *

Ὅταν συνομιλοῦμε μὲ ἀνθρώπους, μπορεῖ νὰ τοὺς ξεγελοῦμε: Δηλαδὴ νὰ τοὺς κολακεύουμε, νὰ τοὺς καλοπιάνουμε, νὰ τοὺς ὑποκρινώμαστε, ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἐκβιάζουμε ἢ καὶ νὰ τοὺς ἀπειλοῦμε!

Ὅμως ὅλα αὐτὰ καθόλου δὲν ἔχουν πέρασι, ὅταν συνομιλοῦμε μὲ τὸν παντογνώστη Θεό! Ὁ Κύριός μας ποτὲ δὲν “ξεγελιέται”! Γνωρίζει τὰ βάθη τῆς καρδίας μας. Ὅταν προσευχώμαστε, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε τίμιοι μαζί Του, εἰλικρινεῖς καὶ εὐθεῖς ἐνώπιόν Του. Ἀλλοιῶς δὲν εἰσακουόμαστε!

* * *

Ὅταν στέκεσαι στὴν προσευχή, νὰ συνειδητοποιῆς μὲ Ποιὸν ἔχεις νὰ κάνης, μὲ Ποιὸν συνομιλεῖς, σὲ Ποιὸν ἀπευθύνεσαι.

Ἐάν, ἐνῶ συνομιλῆς μὲ κάποιον ἄνθρωπο, οὔτε νυστάζεις, οὔτε βαριέσαι, οὔτε κουράζεσαι, οὔτε ὁ νοῦς σου τρέχει ἀλλοῦ, πόσο περισσότερο πρέπει νὰ δείχνης προσοχή, εὐλάβεια καὶ σεβασμό, ὅταν συνομιλῆς μὲ αὐτὸν τὸν Ἴδιο τὸν Παντοδύναμο Θεό!

* * *

Ὅσο μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα ἡ τροφή, τὸ νερό, τὸ ὀξυγόνο, γιὰ νὰ ζοῦμε σωματικῶς, πολὺ περισσότερο μᾶς εἶναι ἀναγκαία ἡ προσευχή, γιὰ νὰ ζοῦμε πνευματικῶς.

* * *

Ὅπως συνεχῶς ἀναπνέουμε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε βιολογικά, παρομοίως πρέπει συνεχῶς νὰ προσευχώμαστε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε πνευματικά!

Ὅπως τὸ ὀξυγόνο ὑπάρχει παντοῦ, ὅπου κινούμαστε, ὅπου βρισκόμαστε, ὅπου καθόμαστε, ἀπείρως περισσότερον ὑπάρχει πανταχοῦ ὁ ἄπειρος Θεός! Μήπως δὲν λέμε γιὰ τὸν Θεὸ στὴν προσευχή μας: «Ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν»;

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνεται ἀληθινὴ προσευχή, ποὺ νὰ εἶναι δηλαδὴ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἐὰν, ἀφ᾽ ἑνὸς μέν, ὁ προσευχόμενος εἶναι κυριευμένος ἀπὸ σαρκικὰ πάθη καὶ ἡδονὲς καὶ ἐὰν, ἀφ᾽ ἑτέρου, ἔχη μέσα του μίσος καὶ μνησικακία ἐναντίον ὁποιουδήποτε συνανθρώπου του.

* * *

Ἡ ἀληθινὴ προσευχὴ δὲν ἐξαντλεῖται μόνο στὸ νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἀληθινὴ προσευχὴ εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ τὸ νὰ Τὸν εὐγνωμονοῦμε, καὶ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε, καὶ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε!

* * *

Ἀφοῦ συνεχῶς ἁμαρτάνουμε, γι’ αὐτὸ καὶ συνεχῶς ὀφείλουμε νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ προσευχώμαστε!

* * *

Ψυχρὴ προσευχὴ σημαίνει ὁπωσδήποτε ὅτι ὑπάρχει μέσα μας πολὺς ἐγωϊσμὸς καὶ ὑπερηφάνεια.

* * *

Στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες, στοὺς πειρασμοὺς καὶ τοὺς κινδύνους, τί σπουδαιότερο μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἀπὸ τὴν ταπεινὴ προσευχή;

* * *

Ὁ Θεός ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας μὲ ποικίλους τρόπους:

Κάποτε ἀπαντᾶ μὲ γεγονότα, ποὺ ἐνῷ τὰ νομίζουμε συμπτώσεις, ὅμως στὴν πραγματικότητα καθόλου δὲν εἶναι συμπτώσεις, ἀλλὰ εἶναι ἔργο τὴς θείας Του Πρόνοιας!

Ἀπαντᾶ ἄλλοτε καὶ μὲ μιὰ ἀπρόσμενη ἐξέλιξι τῶν πραγμάτων!

Ἀπαντᾶ πολλὲς φορὲς καὶ μὲ τὴ σιωπή Του, ἂν τοῦτο ἀπαιτεῖ τὸ βαθύτερο συμφέρο τῆς ψυχῆς μας!

* * *

Καὶ μόνη ἡ ἐπίκλησις στὴν προσευχή μας εἴτε τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἴτε τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, εἴτε τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ἡ ἐκζήτησις τῆς βοηθείας τῆς Πανυπερευλογημένης Θεοτόκου, καθὼς καὶ τῆς μεσιτείας τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων καὶ ὁποιουδήποτε ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, προξενεῖ μέσα μας μεγάλη χαρά, ἀπερίγραπτη ἀγαλλίασι καὶ ἀνέκφραστη παρηγορία!

* * *

Τὸ νὰ ἐκφωνοῦμε καθημερινὰ τοὺς «Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας» μας, αὐτὸ μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὴν θλίψι, μᾶς ἀπαλάσσει ἀπὸ τὴν ἀπόγνωσι, διώχνει ἀπὸ μέσα μας κάθε ἀπελπισία καὶ μᾶς γεμίζει ἀνείπωτη χαρά!!!

* * *

Θέλεις νὰ χαίρεσαι; Τότε λέγε καθημερινὰ τοὺς «Χαιρετισμούς»!

* * *

Ὅποιος προσεύχεται μὲ αὐτοκατάκρισι, αὐτὸς γίνεται αὐτοκράτορας.

* * *

Ἡ προσευχὴ εἶναι ὄντως τὸ ὕψιστο, διότι ἐπικοινωνεῖς μὲ τὸν Ὄντως Ὕψιστον!

* * *

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξη στὸν κόσμο σημαντικότερη πρᾶξι, ἀπὸ τὴν ταπεινὴ προσευχή!

* * *

Οἱ προσευχὲς τῶν ἁγίων ἀνθρώπων, μποροῦν καὶ συνεχίζονται, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν σωματικό τους θάνατο!

Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μποροῦν καὶ θαυματουργοῦν καὶ μετὰ τὴν κοίμησί τους!

* * *

Ἡ ταπεινὴ προσευχὴ συγκρατεῖ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!

Ἡ μετὰ δακρύων προσευχὴ ἀνοίγει τοὺς κρουνοὺς τοῦ Οὐρανοῦ!

Ἡ ἁγία προσευχὴ κάποιων, ποὺ συχνὰ ὁ κόσμος τοὺς ἐκλαμβάνει “ἀφελεῖς” καὶ “ἐλαχίστους”, ἴσως καὶ “ἀνυπάρκτους”, αὐτῶν ἡ προσευχή, συμβαίνει κάποτε νὰ μεταβάλλη ἄρδην ἀκόμη καὶ τὸν ροῦν τῆς Ἱστορίας!!!

* * *

Ὡραιότερη ὥρα γιὰ νὰ φύγη κάποιος ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή, εἶναι τὸ νὰ τοῦ συμβῆ αὐτὸ, ἐνῷ προσεύχεται! Μεταβαίνει αὐτὸς πάραυτα, ἐκ τῶν προσκαίρων, καὶ διὰ “τοῦ θανάτου”, εἰς τὴν αἰώνιον Ζωή!

(Σημειωτέον ὅτι ἡ ῥῆσι αὐτὴ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας Γερμανοῦ, λειτούργησε καὶ ὡσὰν προφητεία γιὰ τὴν ἰδικήν του προσωπικὴ πορεία τῆς ζωῆς του.

“Ἔφυγε”, ὡς γνωστόν, ὁ ἅγιός μας Γέροντας, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων, τὸ ἀπόγευμα τῆς 31ης Αὐγούστου, 1982, τὴν τελευταία δηλαδὴ ἡμέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ ἡμέρα ἀφιερωμένη κατ᾽ ἐξοχὴν στὴν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκον, τὴν ὁποίαν ὑπερευλαβεῖτο ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας Γερμανός. Καὶ τοῦτο συνέβη ἐνῷ ἐπέστρεφε μετὰ ἀπὸ ὁλοήμερη σκληρὴ ἐργασία, στοὺς ἐλαιῶνες τῆς Μονῆς μας.

Ὁδηγῶντας τὸ τρακτέρ, κατέπεσε σὲ ἀπότομη χαράδρα, ὅπου βρῆκε, μονάχος κι ἀβοήθητος, θάνατο μαρτυρικό.

Μὲ τὸ τέλος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους ἐτελεύτησε ὁ μακαριστὸς Γέροντας, μιὰ αὐθεντικοτάτη ἐκκλησιαστικὴ Μορφή, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ἦταν οὐσιαστικὰ μία διαρκὴς Θυσία, μία ἀδιάλειπτος Λειτουργία, ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ τὸν Οὐρανό. Μετετέθη πάραυτα Ἐκεῖ, ὅπου τελεῖται ἡ ἀδιάλειπτος Θεία Λειτουργία, στὸ Ἄνω Θυσιαστήριο.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, τὸν βρῆκαν τελικὰ τὴν ἄλλη μέρα σὲ νεκρικὴ καὶ προσευχητικὴ στάσι, μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του σταυρωμένα, ὁρατὸ κι αὐτὸ σημεῖο τῆς προσευχητικῆς του ἐργασίας, ἀκόμη καὶ κατὰ τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες ὀδυνηρὲς στιγμὲς τοῦ ὁσιομαρτυρικοῦ του θανάτου, πού, σὰν ὠδῖνες κάποιου ἄλλου τοκετοῦ, τὸν εἰσήγαγαν στὸ “ἄλλο Φῶς”, τὴν Αἰώνια, τὴν ὄντως Ἀληθινὴ Ζωή!)

* * *

Ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, θὰ “φύγη” κατὰ συνέπειαν καὶ ὁπωσδήποτε προσευχόμενος!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Απρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.