ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ: ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης[1]

῾ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι τὸ ὑπέρτατο, τὸ ἁγιότερο, τὸ ἀγαθότερο, τὸ σοφότερο καὶ τὸ ἀναγκαιότερο καθίδρυμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στὴν γῆ. Ἐκκλησία εἶναι ἡ σκηνὴ ἡ ἀληθινή, «ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. η´, 2).

Κανένας ἄνθρωπος, ὅσον ἔξυπνος, ὅσον ταλαντοῦχος, ὅσον μορφωμένος, ὅσον φιλόσοφος κι ἂν εἶναι δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸ «νὰ θεμελιώσῃ» Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σύναξι καὶ ἕνωσι ἀνθρώπων, τέκνων τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστι, τὸ δόγμα, ἡ ἱεραρχία καὶ τὰ ἅγια μυστήρια.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς στρατὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐφοδιασμένος μὲ ὅπλα πνευματικὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσῃ ἐναντίον τῶν ἀναρίθμητων ὁπλισμένων ὀρδῶν τοῦ διαβόλου· «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ´, 12).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ ἰατρεῖο. Μέσα στὴν Ἐκκλησία οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ὑποφέρουν στὴν ζωή τους ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες πληγὲς τῆς ἁμαρτίας μποροῦν νὰ θεραπεύωνται μὲ τὰ θεοχαρίτωτα φάρμακα, ποὺ τὰ παρέχει δωρεὰν ὁ Θεός.

Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τὰ φάρμακα αὐτά, ποὺ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ θεία Λειτουργία, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία, ἡ καθοδήγησι καὶ ἡ παρηγορὶα μέσῳ τῶν πνευματικῶν Της ποιμένων.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικὸς καὶ κοινὸς νιπτήρας, ποὺ μᾶς καθαρίζει, μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς ἀναγεννᾷ καὶ μᾶς καθαγιάζει. Εἶναι ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅλοι οἱ πιστοὶ ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ βάπτισμα, τὸ χρῖσμα, τὰ ἄλλα μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴν θεία Λειτουργία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Πνευματικὸς Ἥλιος τοῦ κόσμου, ποὺ φωτίζει, ἁγιάζει καὶ παρέχει τὴν ἀληθινὴ ζωὴ σὲ ὅσους ζοῦν «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. δ´, 16), δηλαδὴ σ᾽ ὅλους αὐτούς, ποὺ τοὺς ἔχει νεκρώσει ἡ ἁμαρτία καὶ ἐπιζητοῦν τὴν θεραπεία καὶ τὴν σωτηρία.

Ἡ Δημιουργία εἶναι μία, ὁ Θεός, ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο εἶναι ἕνας, ἡ Πίστι εἶναι μία, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ εἶναι μία. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας. Καθοδηγητής Της εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὁ χορηγὸς τῆς αἰώνιας ζωῆς, ποὺ ζωογονεῖ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν Οἰκουμένην ἅπασαν.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία. Ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία. Τὸ ποίμνιο εἶναι ἕνα. Τὸ σῶμα εἶναι ἕνα, ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέλη. Χωρὶς τὴν Κεφαλήν, τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ μιὰ συνηθισμένη σύναξι ἀνθρώπων. Τέτοιες συνάξεις ἔχουν π.χ. οἱ αἱρετικοί, ὅπως οἱ ποικίλοι ῾῾προτεστάντες᾽᾽, οἱ παπικοί, οἱ ἀποσχισθέντες “παλαιόπιστοι”, (ὅπως οἱ ποικιλώνυμοι ἀποσχισθέντες καὶ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία, π.χ. οἱ ἐκτὸς τῆς Μίας Ἐκκλησίας εὑρισκόμενοι καλούμενοι ῾῾παλαιοημερολογίτες᾽᾽), οἱ πασκοβίτες (προτεσταντικὴ παραφυάδα στὴ Ῥωσία) κι οἱ ἀκόλουθοι τοῦ “φιλοσοφοῦντος” Τολστόι (καὶ τῶν παρομοίων λεγομένων ῾῾φιλοσόφων᾽᾽, ποὺ δυστυχῶς προβάλλουν “φιλοσοφίες” καὶ οὐσιαστικῶς ἀμφισβητοῦν τὸν μόνον ἀληθινὸν Σωτῆρα τοῦ Κόσμου, τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν).

Εἶπεν ὁ Κύριος· «μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη´, 20). Ἑπομένως ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εὑρίσκεται πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Γιατί λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ μᾶς χρειάζεται ἕνας βικάριος (=ἀντιπρόσωπος ἢ ἐκπρόσωπος), δηλαδὴ ἕναν ψευδεπίγραφο, ὅπως ψευδεπίγραφον ἀληθείας εἶναι ὁ ἐκπεσὼν Πάπας; Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἕνας οἱοσδήποτε ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος (π.χ. ὁ Πάπας) νὰ ὑποκλέψῃ τὴν θέσι τοῦ Θεάνθρωπου Χριστοῦ; Ὄχι, βέβαια! Δύνανται καὶ νὰ ὑπάρχουν (κι αὐτὸ συμβαίνει), ἀντιπρόσωποι π.χ. τοῦ αὐτοκράτορα, τοῦ Πατριάρχη κ.ἄ. Κανένας ὅμως, ποτέ, καὶ μὲ κανέναν τρόπον, δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκλέψῃ τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ! Κανένας ἀπολύτως δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ὑποκαταστήσῃ!

Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι ἡ ἀόρατη Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ λεγόμενοι «καθολικοὶ» (ὀπαδοὶ τοῦ Πάπα) καθὼς καὶ ὅλη ἡ πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν, εὑρίσκονται πραγματικὰ ἔξω ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι.

Κύριέ μου, σὲ ἱκετεύω φώτισε νὰ ἐννοήσουν ὅλοι αὐτοί, ποὺ πιστεύουν σὲ αἱρετικὲς δοξασίες, οἱ ὁποῖες ἀλλοτριώνουν καὶ παραποιοῦν τὴν γνησιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ παραπαίουν σὲ θανάσιμους παραλογισμούς, ποὺ ὅταν δὲν μετανοοῦν, καταντοῦν στὸ νὰ παρελαύνουν καὶ νὰ περιφέρουν τὴν ποικίλη πλάνη τους μὲ ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια, σὰν κίβδηλο περιδέραιο.

Ὁ πιὸ βλαβερὸς κι ἐπιζήμιος «θεσμὸς» γιὰ τὴν Ἐκκλησία (δηλαδὴ τὴν ἀποκεκαλυμμένη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Οὐράνια Πίστι), εἶναι τὸ νά ἀνέχεται γιὰ ἀρχηγό της ἕναν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα ὁ Πάπας μὲ τὸ ὑποτιθέμενο «ἀλάθητό» του. Σ᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δόγμα τοῦ «ἀλαθήτου τοῦ Πάπα» ἐμπεριέχεται ἀναμφίβολα ἡ κορυφαία ἑωσφορικὴ πλάνη. Ὁ Πάπας εἶναι ἄνθρωπος, ἁμαρτωλὸς κι αὐτός. Ἑπομένως δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη συμφορὰ γι᾽ αὐτόν (καὶ κατ᾽ ἐπέκτασι γιὰ τοὺς ὀπαδούς του), ἀπὸ τὸ νὰ φαντάζεται τὸν ἑαυτό του «ἀλάθητο». Πόσα μεγάλα σφάλματα, πόσες πλάνες ὀλέθριες γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔχει ἐπινοήσει ἡ λεγομένη ἀλλοτριωμένως «καθολικὴ ἐκκλησία» στὰ δόγματα, στὰ τυπικά, στοὺς κανόνες, στὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξι καὶ ζωή, στὴ θεία Λειτουργία, στὶς σχέσεις της μὲ τὴν Μίαν καὶ Μόνην Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξία! Πόσες βλασφημίες καὶ συκοφαντίες δὲν ἔχει ἐκτοξεύσει ὁ παπισμὸς ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν! Καὶ γιὰ ὅλ᾽ αὐτὰ ἔχει τὴν πρώτιστη εὐθύνη ὁ αὐτοανακηρυγμένος σὰν «ἀλάθητος Πάπας» μὲ τοὺς πολυώνυμους καὶ ποικιλώνυμους Ἰησουίτες του καὶ τὶς διδαχές τους, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης, ποὺ τοὺς διακατέχει, μὲ τὴ διψυχία τους καὶ τὰ κάθε εἴδους πονηρὰ μέσα, ποὺ μετέρχονται καὶ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ προβληθοῦν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν. Κι ὅλ᾽ αὐτά, τάχα ad maiorem Dei gloriam, δηλαδὴ γιὰ τὴν –ὑποτιθέμενη– δόξα τοῦ Θεοῦ!

Κύριέ μου καὶ Θεέ μου, ἐπανάγαγε τοὺς ποικίλους πεπλανημένους, τόσον τοὺς αἱρετικοὺς ὅσον καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ ἀπίστους, μὲ τοὺς τρόπους, ποὺ Ἐσὺ γνωρίζεις. Φέρε κοντά Σου τοὺς ἀλλοπίστους, τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς. Ξερίζωσε τὶς πλάνες καὶ κακίες τους καὶ φώτισέ τους νὰ ἔλθουν εἰς τὴν Ἀλήθειάν Σου.

Πανίσχυρη, παντοδύναμη εἶναι ἡ μεσιτεία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι στολισμένη μὲ ὅλες τὶς χάρες τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Εἶναι περιβεβλημένη μὲ δύναμι, μὲ ἀλήθεια, μὲ τὴν μεγαλειώδη παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πανάγαθη καὶ παντοδύναμη Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα εἶναι δυνατά, ὅλα τὰ κατορθώνει μὲ τὴν μεσιτεία Της ἡ Μία Ἐκκλησία. Καμμιὰ ἑτερόδοξη, αἱρετική, λεγόμενη «ἐκκλησία» δὲν ἔχει τέτοια μεσολαβητικὴ δύναμι, γιατὶ δὲν ἔχει γιὰ κεφαλή της τὸν Ἀληθινὸν Χριστὸν καὶ κατὰ ἀναπόφευκτη συνέπεια σφάλλει τελεσιδίκως στὴν ὅποια πίστι της.

Μόνο μέσα στὴν Μίαν Ἐκκλησία, τὴν Ἀληθινὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχει ἡ ἀναγεννητικὴ αὐτὴ δύναμι. Ἔξω ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει τέτοια δύναμι καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχῃ.

Θλίβομαι, θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἀναλογίζομαι τὴν τρομερὴ πληγὴ τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φθείρει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τὸ καταντᾷ ἐλεεινὸ πέρα ἀπὸ κάθε ὅριο καὶ μέτρο.

Τὰ θέλγητρα τῆς ἁμαρτίας σκλαβώνουν τὸν ἄνθρωπο. Κι ὕστερα ὁ σκλαβωμένος παραμένει δυστυχῶς ἀνίσχυρα ἐγκλωβισμένος μέσα στὴν ἁμαρτία καί, ἀντὶ νὰ κλαίῃ καὶ νὰ πονᾷ γιὰ τὸ φοβερό του κατάντημα, φθάνει συχνὰ στὸ σημεῖο νὰ ὑπερηφανεύεται, γιὰ τὰ «κατορθώματα» τῆς ἁμαρτίας του! Καταντᾷ, δηλαδή, στὸ νὰ κομπάζῃ γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, νιώθει ψευδαίσθησι ἀνακουφίσεως ὅταν εἶναι βουτηγμένος μέσα στὶς ἁμαρτωλές του πράξεις, λὲς καὶ ὠφελεῖται!

Ταυτόχρονα ὅμως χαίρομαι, εὐφραίνομαι καὶ σκιρτῶ ἀπὸ ἀνέκφραστη χαρὰ ὅταν ἀναλογίζομαι τὴν θεία βοήθεια, ποὺ μᾶς παρέχεται μὲ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ ὅταν μετανοοῦμεν! Καὶ εἶναι ἡ μετάνοια ἕνα ὕψιστο δῶρο ἀπὸ τὸν μεγάλο Σωτῆρα καὶ Θεό μας, προσφερόμενο σὲ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος! Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ δῶρο τὸ λαμβάνει μόνον ὅποιος εἶναι καλοπροαίρετος, τὸ ἀναζητᾷ καὶ τὸ ἀποδέχεται!

Αἰσθάνομαι ἀνέκφραστη χαρὰ μέσα στὴν καρδιά μου γιὰ τὴν ἵδρυσι στὴ γῆ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, πού, μὲ τὴν παντοδύναμή Της Χάρη, σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν διάβολο καὶ τὸν θάνατο!

Ὁ διάβολος εἶναι ὅλως ἰδιαίτερα ὀξὺς ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ὁμολογοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι. Ἐκείνων, ποὺ ὁμολογοῦν ὡς Σωτῆρα τὸν Θεάνθρωπο Χριστόν! Εἶναι ὁ διάβολος καὶ τὰ ἀντίχριστα ὄργανά του σφοδρῶς ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ἐπινοεῖ πολυτρόπους διωγμοὺς ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ παραμένουμε σταθερὰ προσηλωμένοι στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τῆς ὁποίας κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας, ὁ Ὁποῖος ἐνεργεῖ διαρκῶς μέσα μας γιὰ τὴν ἀναγέννησι καὶ τὴν σωτηρία μας.

Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας μας. Γνωρίζει ὅλη τὴ σωστικὴ δύναμι τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸ Θεὸ μέσῳ τῆς Πίστεως, μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας! Γι᾽ αὐτὸ κι ἀγωνίζεται μὲ κάθε μέσο, ποὺ διαθέτει νὰ διαῤῥήξῃ τὸν δεσμό, ποὺ ἔχουμε μὲ τὸν Θεό. Ὅπλα του ἔχει τὴν ἁμαρτία, τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ τὴν προσκόλλησί μας στὶς ἡδονὲς τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Ὅπλα του ἀποτελοῦν οἱ μάταιες δόξες, τὰ φευγαλέα πλούτη, οἱ ἀπατηλὲς ἡδονές.

Πρέπει ὅλοι μας νὰ μένουμε σφιχτὰ προσκολλημένοι καὶ ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἀγωνιζόμενοι στὸ νὰ τηροῦμε τὶς ἅγιες Ἐντολές Του.

Ὀφείλουμε ν᾽ ἀνήκουμε στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Κεφαλὴ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος, ὁ ἄρχοντας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἐὰν ἐπιθυμοῦμεν γνήσια καὶ ὁλόψυχα τὴν Αἰώνιαν Ζωὴν καὶ Σωτηρίαν.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ ἀντιμάχεται μὲ τὶς ἀρχές, μὲ τὶς ἐξουσίες καὶ τοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, μὲ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Συνθέτουν κι αὐτά, δηλαδὴ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἕνα ἰδικό τους ὀργανωμένο βασίλειο, τὸ βασίλειο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο μ᾽ ἕναν ἰδιαίτερα ἔμπειρο, πανοῦργο, καλογυμνασμένο καὶ πανίσχυρο στρατό, ἀφοῦ πρῶτα μελέτησαν ὅλα τὰ πάθη καὶ τὶς ῥοπές τοῦ ἀνθρώπου. Στὸν πόλεμο αὐτὸν κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀγωνισθῇ ἀπὸ μόνος του. Οἱ μεγάλες, μὴ ὀρθόδοξες “κοινότητες”, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα, ἀφοῦ εἶναι ἀποκομμένες ἀπὸ τὴν Κεφαλή, τὸν θεάνθρωπο Χριστό. Δὲν μποροῦν οἱ αἱρετικοὶ νὰ νικήσουν αὐτοὺς τοὺς παμπόνηρους καὶ ἄγρυπνους ἐχθρούς, ποὺ εἶναι πανεπιστήμονες σ᾽αὐτὸ τὸν πόλεμο.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διαθέτουν τὴν ἀπαραίτητη καὶ πανίσχυρη βοήθεια ἀπὸ τὸν Οὐρανό, ἀπὸ τὸν Ἕνα Θεόν, τὸν Παντοκράτορα Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔχουν ὡς συμμάχους τοὺς ἁγίους στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατατρόπωσαν τοὺς ἐχθροὺς τῆς σωτηρίας μὲ τὴν δύναμι τῆς χάριτός Του, ἔχουν τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, ἀλλὰ καὶ τὴν δύναμι τῆς προσευχῆς καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ ὁ ἄριστος βοηθὸς στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν ὁρατῶν καὶ ἀόρατων ἐχθρῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀνήκουμε μὲ τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Πάπα, ἐπενόησαν ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ἄλλην κεφαλή, τὸν ἴδιον τὸν Πάπα, καὶ ὑποβίβασαν στὴν ἰδική του “κοσμοκρατορία” τὴν ἀληθινὴν καὶ ἀναντικατάστατον Κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Παντοκρατορία τοῦ μόνου Παντοκράτορος, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ποικίλοι καὶ πολυπληθεὶς λεγόμενοι «διαμαρτυρόμενοι» (προτεστάντες), ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν κι ἔμειναν ἀκέφαλοι.Τὸ ἴδιο π.χ. καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν παρόμοιοί τους, οἱ λεγόμενοι “ἀγγλικανοί”. Δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἐκκλησία σ᾽ αὐτούς. Ὁ δεσμὸς μὲ τὴν Κεφαλὴ ἔσπασε γι᾽ αὐτούς, ὅπως καὶ γιὰ ὅλους τοὺς αἱρετικούς. Δὲν ἔχουν τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Ἔτσι ὁ Βελίαρ τοὺς πολεμᾷ μ᾽ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὴν πανουργία του καὶ τοὺς κρατᾷ σφιχτὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια. Πλήθη μεγάλα, ἀπομακρυσμένα ποικιλοτρόπως καὶ ἐθελουσίως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὁδηγοῦνται δυστυχῶς στὴν φθορά, τὴν διαφθορὰ καὶ τὸν ὄλεθρο.

Πρόσεξε τὸν σκοπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως: Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ὅλων τῶν πιστῶν.

Πόσο ἀνεκτίμητη εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία!

Πόσο εἶναι ἁγία, ἀληθινή, θεάρεστη, δυνατή, σωτήρια!

Πόσο ὀφείλουμε νὰ τὴν ἀγαποῦμε, νὰ τὴν ἐκτιμοῦμε καθὼς πρέπει, νὰ τὴν ἀξιοποιοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία τὴν ἰδική μας καὶ τῶν συνανθρώπων μας.

Κύριέ μου καὶ Θεέ μου, σῶσε τὸ γένος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σύναξε καὶ τοὺς πλανεμένους στὴν ἁγίαν Σου ὀρθόδοξον Πίστι, στὴν μόνην σώζουσαν Πίστι, στὴν Πίστι, ποὺ παρέδωσες Ἐσύ, ποὺ δόξασες Ἐσύ, ποὺ δοξάζεις Ἐσὺ καὶ ποὺ θὰ τὴν δοξάζῃς αἰώνια! Ὅπως Ἐσὺ εἶσαι ἅγιος καὶ δίκαιος, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστι, ποὺ μᾶς δώρισες εἶναι ἁγία καὶ δίκαιη.

Τί μᾶς δείχνει τὸ «τυπικὸ» τῆς μεταστροφῆς καὶ ἐπιστροφῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκείνων, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ποικίλες θρησκεῖες καὶ λεγόμενες “ὁμολογίες”; Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο ν᾽ ἀποκηρύξουν τὴν ψεύτικη πίστι κι ὁμολογία, ν᾽ ἀπαρνηθοῦν τὶς πλάνες, ν᾽ ἀποδεχτοῦν τὴν Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς Πίστεως καὶ νὰ ἔλθουν σὲ μετάνοια γιὰ ὅλες τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες τους. Νὰ ὑποσχεθοῦν στὸν Θεὸ ὅτι μετὰ τὴν μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ μεταστροφή τους, θὰ τηρήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι τους ἀλώβητη, θὰ ἀγωνίζωνται γιὰ νὰ φυλάγωνται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ θὰ ζοῦν ἐνάρετα, δηλαδὴ σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὅλες οἱ ψευδοδιδασκαλίες, οἱ αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν πονηρόν, ποὺ ἔχει σὰν σκοπὸ νὰ ἀπατήσῃ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἡ πρώτη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη διδασκαλία ἔγινε ἀπὸ τὸ φίδι στὴν Εὔα στὸν παράδεισο, ἀκολούθως στὸν Ἀδάμ, ἔπειτα στὸν Κάϊν. Στὸν τελευταῖον, ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ψιθύρισε ψέματα ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του Ἄβελ, ὅτι τάχα ἐκεῖνος (ὁ ἀδελφός του) παρεμπόδιζε τὸν δρόμο του, ὅτι βάδιζε ἐναντίον του. Δὲν σκέφτηκε θεάρεστα ὁ Κάϊν, δὲν αἰσθάνθηκε καὶ δὲν ἔπραξε σύμφωνα με τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δὲν κατάλαβε ὅτι ὁ πονηρὸς τὸν χλεύασε, τὸν ἐξαπάτησε. Κατ᾽ ἀνάλογον καὶ παρόμοιον τρόπον δημιουργοῦνται καὶ ὅλες οἱ αἱρέσεις, οἱ “σέκτες” καὶ τὰ σχίσματα. Θέλουν οἱ πλανηθέντες νὰ γίνουν διδάσκαλοι ἀπὸ μόνοι τους. Ὄχι μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ μόνοι τους. Ὄχι μὲ τὴν ἁγίαν Ὑπομονή, ἀλλὰ μὲ τὴν παρακοή. Ὄχι μὲ τὴν ἁγίαν Ταπείνωσι, ἀλλὰ μὲ τὴν δαιμονικὴ ἀλαζονεία. Ἔτσι ὑποκύπτουν στὸν ἑωσφορικὸ καὶ καταστροφικὸ ἐγωϊσμό καὶ κατὰ ἀναπόδραστον συνέπεια σὲ ὅλα τὰ πάθη τους. Μὲ παρόμοιο τρόπον, μὲ ἀνάλογα αἴτια ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ ὀπαδοὶ ὅλων τῶν ἑτεροδόξων καὶ αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.

Μίσος γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, φανατισμὸς ἐναντίον της καὶ διωγμοὶ ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων, βασανιστήρια, ἀκόμα καὶ ἀνθρωποκτονίες, ἀποτελοῦν μιὰ συνεχῆ αἱματοβαμμένη κόκκινη γραμμὴ ἀπὸ τότε, ποὺ ἐμφανίστηκαν οἱ ὀπαδοὶ τῶν μισαλλοδόξων αἱρέσεων. «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». Ἄνετα μποροῦμε νὰ ποῦμε στοὺς «ὀπαδοὺς τοῦ Πάπα», τοὺς ποικιλώνυμους «προτεστάντες» (λεγομένους διαμαρτυρομένους) καὶ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς: «Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς» (Λουκ. θ´, 55).

Αἰτία γιὰ ὅλες τὶς παρεκκλίσεις τῆς λεγομένης «λατινικῆς ἐκκλησίας», δηλαδὴ τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως καὶ ὅλων τῶν πλανῶν, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Μιὰ ἐκδήλωσι τέτοιας ὑπερηφάνειας, εἶναι ἡ θέλησι κι ἡ ὁμολογία τοῦ Πάπα, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐξοβελίσῃ τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, καὶ νὰ διακηρύττῃ πὼς τάχα αὐτὸς εἶναι ἡ πραγματικὴ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καί, κατὰ συνέπεια, ἀναφύεται ἡ διακήρυξί του πὼς εἶναι… «ἀλάθητος»! Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ξεκινᾷ ὁ κατήφορος. Ξεκινοῦν ὅλες οἱ καταπιέσεις, ποὺ ἐξασκεῖ ὁ παπισμὸς μέσα στὴν ῥοὴ τῆς Ἱστορίας. Ἔτσι ξεκίνησε ἡ καταπίεσι τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ἡ στέρησι τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας τόσο στὴν πίστι ὅσο καὶ στὴν ζωὴ τῶν ὀπαδῶν του καὶ γενικὰ παντοῦ, ὅπου ὁ πάπας ἀκούμπησε τὸ βαρύγδουπό του χέρι. Ἀπὸ ἐδῶ ξεκίνησαν τὰ αἱρετικὰ δόγματα, ἡ ὑποκρισία κι ἡ ποικίλη πανουργία στὴ σκέψι, στὸν λόγο καὶ τὴν πρᾶξι. Ἀπὸ ἐδῶ ἄλλαξαν οἱ διάφοροι κανόνες καὶ τὰ τυπικὰ γιὰ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ περίεργο δόγμα γιὰ τὴν τάχα «περισσεύουσα ἀξιομισθία τῶν ἁγίων», ἡ σκοτεινὴ βιομηχανία τῆς παραγωγῆς «ἁγίων» τῆς δυτικῆς «ἐκκλησίας» χωρὶς νὰ ὑπάρχουν οἱ ὄντως γνήσιες καὶ ἅγιες προϋποθέσεις, ὅπως π.χ. ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι, ἡ ἀληθινὰ καὶ ἀποδεδειγμένα ἁγία ζωή, τὰ χαριτόβρυτα ἅγια λείψανα, τὰ θαύματα, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν (βιολογικὸν) θάνατον, καὶ πλεῖστα ὅσα ἄλλα σημεῖα τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ ἐδῶ ξεκινᾶ «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β´ Κορ. ι´, 5) καὶ κάθε μορφὴ ἐναντιώσεως στὸν Θεό, κάτω ἀπὸ τὸν παραπλανητικὸ μανδύα τῆς εὐσέβειας καὶ τοῦ ζήλου γιὰ δῆθεν μεγαλύτερη δόξα τοῦ Θεοῦ!

Ὁ πάπας κι οἱ ὀπαδοί του ἔφτασαν σὲ τέτοια ὑπερηφάνεια, τοὺς κατέλαβε τέτοια ὑψηλοφροσύνη, ὥστε τόλμησαν νὰ κρίνουν τὸν ἴδιον τὸν Χριστόν, τὴν ἴδια τὴν Ὑποστατικὴν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπερηφάνειά τους τοὺς ὁδήγησε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ διαστρέψουν κάποια ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὶς ἐντολές Του, ποὺ ἔπρεπε νὰ μείνουν στὴν ἀνθρωπότητα ἀναλλοίωτα μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἔχουμε γιὰ παράδειγμα τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ παπισμοῦ σχετικὰ μὲ τὴν ἐκπόρευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθὼς ἐπίσης τὴν διαστρέβλωσι τῆς ἐντολῆς Του γιὰ τὴν μετάληψι τοῦ τιμίου καὶ παναχράντου αἵματός Του, τὴν ὁποίαν οἱ παπικοὶ δὲν ἀποδέχονται, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίετε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον αὐτοῦ πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ» (Α´ Κορ. ια´, 26). Ἀντὶ γιὰ ἔνζυμον ἄρτον στὴν «λειτουργία» τους, ποὺ ἐπιτελοῦν, χρησιμοποιοῦν τὶς λεγόμενες «ὄστιες». Ἑνὸς κακοῦ δοθέντος, μύρια ἕπονται…

Εὐχαριστῶ τὸν Κύριο, ποὺ εἰσακούει τὶς προσευχές μου καὶ κατὰ τὴν κορυφαίαν στιγμὴν τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων! Προσεύχομαι ὅμως καὶ «κατ᾽ ἰδίαν» γιὰ τὶς μεγάλες “κοινότητες”, ποὺ θέλουν νὰ αὐτοαποκαλοῦνται χριστιανικές, ἀλλ᾽ ὅμως δὲν εἶναι, διότι ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι, ποὺ ἐνῷ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ, στὴν πραγματικότητα εἶναι δυστυχῶς ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Κι αὐτοὶ εἶναι τόσον ὁ Πάπας καὶ οἱ ὀπαδοί του, ὅσον καὶ οἱ ποικιλώνυμοι λεγόμενοι «διαμαρτυρόμενοι».

Προσεύχομαι θερμά, ὥστε ὅλοι αὐτοί, ἀλλὰ καὶ οἱ παρόμοιοί τους, νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ὀρθὴ πίστι. Ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ οἱ δικοί μας ἀποσχισθέντες καὶ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν Μίαν Ἐκκλησία, ῥῶσσοι «παλαιόπιστοι» (= ποικίλοι, ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, λεγόμενοι «παλαιοημερολογίτες» μὲ τὰ ἀλληλοσπαρασσόμενα μεταξύ τους ποικιλώνυμά τους παρακλάδια).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος σίγουρος δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰωνιότητα. Ἂς βαδίζουμεν αὐτὸν τὸν σίγουρο δρόμο σταθερά, χωρὶς νὰ παρεκκλίνουμεν καθόλου. Ἔτσι θὰ δυνηθοῦμε νὰ κερδίσουμε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἂν ὅμως ξεφύγῃ κάποιος ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν Δρόμον καὶ βαδίζῃ στοὺς πονηροὺς παραδρόμους τῆς σοφιστείας καὶ τῆς ἀπιστίας, τότε θὰ ταλαιπωρηθῇ καὶ τελικά, ἐὰν δὲν μετανοήσῃ, θὰ χαθῇ. Καὶ δὲ θὰ φταίῃ κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ ἐγωϊσμὸς αὐτοῦ, ποὺ λοξοδρόμησε. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐγὼ εἰμι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ´ 6).

Εὐχαριστῶ τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἁγία Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία μας, τὴν ἄσπιλη κι ἀδιάφθορη Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, διότι μᾶς ἔδειξε καὶ μᾶς ἑτοίμασε τὸν ἀληθινὸ Δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Σωτηρία μας.

Μὲ τὶς Θεόπνευστες, καθολικὰ ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες ἀνεξαιρέτως Οἰκουμενικὲς Συνόδους, κατέδειξε καὶ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ λειτουργήσουν σὰν μεγάλα ἐμπόδια καὶ προσκόμματα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Κατετρόπωσε ἔνδοξα ὅλους τοὺς ἐχθροὺς καὶ διῶκτες τῆς Πίστεώς μας καὶ μᾶς ὑπερασπίζεται στὸν βασιλικὸ Δρόμο τῆς θείας Ἀληθείας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι μᾶς διαφυλάττει ὅλα τὰ Μυστήρια, ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος κι ἔτσι μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία μας ἀπὸ Δρόμο ἀσφαλῆ.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι θέσπισε καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς τὴν Θεία Λειτουργία, τὴν ἀγγελικὴ αὐτὴ ὑπηρεσία ἐπὶ τῆς γῆς.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι γιορτάζει (ἡ Ἐκκλησία μας) καὶ πανηγυρίζει μέσα στὴν διάρκεια τοῦ χρόνου καὶ κάθε χρόνο ὅλα τὰ κορυφαῖα γεγονότα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Τὴν εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ὑπόμνησι, ποὺ μᾶς κάνει τῶν ἀνεκλαλήτων Δωρεῶν τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἡ λύτρωσι, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν κατάρα καὶ τὸν θάνατο.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι μᾶς παρουσιάζει καθημερινὰ μέσα στὴν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας ὅλην τὴν ἐπίγειαν ζωὴν τοῦ Κυρίου μας.

Τὴν εὐχαριστῶ διότι στὶς καθημερινὲς Ἱερὲς Ἀκολουθίες ὑμνολογεῖ τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς τοὺς παρουσιάζει ὡς ζωντανὰ παραδείγματα Πίστεως, Ἐλπίδος καὶ Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ὡς ἅγια παραδείγματα πρὸς μίμησι, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν στὴν αἰωνιότητα!

Σπουδαῖο καὶ τιμημένο εἶναι τὸ μυστικὸ σῶμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας Κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός μας. Νὰ θυμᾶσαι ἀγαπημένε μου, ἐν Χριστῷ ἀδελφέ μου, ἐσύ, ποὺ διαβάζεις τώρα αὐτὲς τὶς ταπεινὲς γραμμές, πὼς στὸ ἅγιο καὶ τιμημένο αὐτὸ Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, εἶσαι καὶ ἐσύ, ὅπως εἶμαι καὶ ἐγώ, ἕνα ἀδύναμο κι ἀνάξιο μέλος. Ὅλα τὰ λαμβάνομεν ἀπὸ τὴν Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός μας καὶ ζωοποιούμεθα ἀπὸ τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα. Νὰ μὴ τὸ λησμονοῦμε ποτέ, πὼς στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἀναρίθμητα ἱκανὰ μέλη, ποὺ ἔχουν λάβει μεγάλα καὶ ποικίλα πνευματικὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὴ δεκτικότητά του.

Ἀγαπημένε μου ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,

Νὰ τιμᾷς κάθε χριστιανό, γιατί εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μὴ σὲ πλανέσῃ ἡ ὑπερηφάνειά σου καὶ λογαριάσῃς ὑποτιμητκὰ κάποιον ἀδελφὸ σου ὅποιος κι ἂν εἶναι αὐτός.

Μὴ ἐπιτρέψῃς στὸν ἑαυτόν σου νὰ κάνῃ κακοὺς λογισμούς, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ταπεινὸς ἀδελφός σου, ἴσως δὲν γνωρίζει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, ὅτι εἶναι στερημένος ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Κολ. γ´, 11). Μὴν καταφρονῇς κανέναν, διότι ὁ Κύριος ἀποκαλύπτεται μυστικῶς καὶ ἀπροβλέπτως καὶ ἀῤῥήτως καὶ φωτίζει ὅλους τοὺς καλοπροαιρέτους, ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο τῆς δεκτικότητας τοῦ καθενός.

Τὶς δωρεές Του ὁ Κύριος τὶς μοιράζει σὲ ὅλους κατ᾽ ἀναλογίαν, κατὰ τὴν ἀνεξιχνίαστόν Του πανσοφία καὶ μὴν τὸ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δὲν εἶναι προσωπολήπτης.

Νὰ λὲς μέσα σου· «Εἶμαι ἕνα ταπεινὸ καὶ ἀσήμαντο μέλος τοῦ μεγάλου καὶ τιμημένου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τ᾽ ἄλλα μέλη πρέπει νὰ τὰ ἀγαπῶ, νὰ τὰ τιμῶ καὶ νὰ τὰ σέβομαι, γιατὶ εἶναι ὅλα ἀγαπημένα μέλη τοῦ Χριστοῦ μου».

Ἡ Χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂς εἶναι μετὰ πάντων ἡμῶν!

Ἀμήν!!!

[Ἐλεύθερη ἀπόδοσι σημαντικῶν ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸ σπουδαῖο βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης: «Ἐκκλησία ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας καὶ ἡ μακαριότητα τῶν Ἁγίων», ἀρχικὴ μετάφρασι-ἐπιμέλεια ὑπὸ Πέτρου Μπότση, Ἀθήνα, 2012. Ὡσαύτως, ἡ ὡς ἄνω ἀπόδοσι εἶναι παραλλήλως βασισμένη καὶ σὲ μεταφράσεις ἑτέρων ἔργων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, ἐπὶ τοῦ ἰδίου θέματος, ὑπὸ τοῦ Παν/τάτου Ἀρχιμ. Δαμιανοῦ Ζαφείρη (ἔκδοσις “Ζωοδόχος Πηγή”, Ἀθῆναι, 2003) καὶ ὑπὸ τοῦ Ἀντωνίου Ντανίλη (ἔκδοσις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”, Θεσ/νίκη, 2004) κ.ἄ.]

[1] Ἡ ἁγία μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης ἑορτάζεται τὴν 20ην Δεκεμβρίου.

Ὁμοῦ μετὰ τῆς συνασκουμένης ἐν Χριστῷ συζύγου του Ἐλισάβετ,
ἀκαμάτου, ἀφανοῦς καὶ ταπεινῆς συμμάχου στὶς χαρὲς καὶ τὶς θλίψεις
τῆς πολυκυμάντου ἱερατικῆς του διακονίας (φωτο 1890)

Στὸ χωριὸ του Σούρα τῆς ἐπαρχίας Ἀρχαγγέλσκ,
ἐν μέσῳ τῶν κατὰ σάρκα ἀδελφῶν του (φωτο 1880)

Κι ἂν δὲν ἀπέκτησε τέκνα βιολογικὰ ἐκ τοῦ γάμου του,
λόγῳ τῆς “κοινῇ συνενέσει” ἐν ἀπολύτῳ παρθενίᾳ συμβιώσεως μετὰ
τῆς πολυαγαπημένης συζύγου του
(καὶ μὲ τὴν πρὸς τοῦτο εὐλογίαν τοῦ πνευματικοῦ των πατρός),
ὅμως θεωροῦσε ὡσὰν ἰδικά του προσωπικὰ παιδιὰ ὅλα τὰ πονεμένα καὶ ὀρφανά, ποὺ συναντοῦσε στὴν πολυκύμαντον πνευματική του ὁδοιπορία

Κήρυγμα Μετανοίας στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ,
προετοιμασία γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως (φωτο 1898)

Ἐξερχόμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ,
ὅπου ἱερουργοῦσε
τὰ Ἅγια Μυστήρια
(φωτο 1900)

Μέσα στὸ ἁγιασμένο φυσικὸ περιβάλλον τῆς ἐξοχῆς ἁγιάζει τοὺς πιστούς, μεταγγίζοντάς τους τὴν ἐξέχουσαν ζωή, ἑρμηνεύοντας ἁγιοπνευστικῶς
τὰ ὑπερφυῆ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς

Κοσμοσυρροή, ἀπ᾽ ὅπου διέβαινε γιὰ νὰ ἱερουργήσῃ
ὁ ἁγιασμένος ἱερέας, ὁ φιλόστοργος πατήρ,
ὁ μέγας παρηγορητὴς τοῦ πονεμένου ῥωσικοῦ λαοῦ (φωτο 1894)

Ὁ ἀκατοπόνητος καὶ θυσιαστικὸς ἐργάτης
τοῦ Εὐαγγελίου, ἐγκαθίδρυε ἐργαστήρια καὶ ποικίλες παραγωγικὲς μονάδες ἐργασίας καὶ ἐνασχολήσεως γιὰ τὰ παραπεταμένα τέκνα τῆς δυσκολεμένης Ἐνορίας, ποὺ τοῦ ἀνετέθη νὰ ποιμάνῃ, νὰ θρέψῃ, νὰ παρηγορήσῃ.
Νὰ τοὺς χαρίσῃ ζωή, ἀλλὰ καὶ τὴν
Αἰώνιαν Ζωήν!

Ἀδιαλείπτως προσευχόμενος
καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μελετητὴς
τῶν θεοπνεύστων νοημάτων τῶν Γραφῶν

Ὁ ἅγιος, ἀκούραστος ἱερουργὸς τοῦ Ὑψίστου, ἐπὶ τῷ ἔργῳ:
Βοηθώντας, συμπαριστάμενος, ἐλεόντας, παρηγορώντας, μεταδίδοντας
τὰς Δωρεὰς τοῦ Θεοῦ σὲ πάσχοντας, ἐν Κυρίῳ πνευματικά του τέκνα
καὶ ἀδελφοὺς